Δευτέρα 28 Απριλίου 2014

Το ελληνικό κράτος και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης



ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΑΠΟ ΤΗΝ
«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»
(27/4/2014)

«Το ελληνικό κράτος και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης»


Του ΑΓΓΕΛΟΥ Μ. ΣΥΡΙΓΟΥ*


Η πολιτική του ελληνικού κράτους έναντι της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης έχει περάσει από τέσσερις βασικές φάσεις.
Βασικά στοιχεία για την κατανόηση της πολιτικής είναι αφ' ενός η παρουσία τριών διακριτών εθνοτικών ομάδων στο εσωτερικό της μειονότητας και αφ' ετέρου η ύπαρξη ενός ισχυρού παραδοσιακού πυρήνα πιστών μουσουλμάνων.


Η πρώτη περίοδος: 1923-1950

Αμέσως μετά το 1922, η παρουσία 100.000 χιλιάδων χριστιανών προσφύγων στην ελληνική Θράκη δημιούργησε σοβαρά προβλήματα στους μουσουλμάνους. Οπως και στην υπόλοιπη Ελλάδα, το κράτος είχε επιτάξει οικήματα για την άμεση στέγαση των προσφύγων. Τελικώς, το 1927 η ελληνική κυβέρνηση μετακίνησε τους μισούς, περίπου, από τους πρόσφυγες σε άλλες περιοχές της Ελλάδος και αποκατέστησε πλήρως τις μουσουλμανικές περιουσίες.

Μεταξύ 1925-27 επέλεξε να φύγει από την περιοχή το πλέον εύπορο τμήμα της μειονότητας, πουλώντας την περιουσία του. Οι μικροκαλλιεργητές και κτηνοτρόφοι που παρέμειναν, δεν είχαν κάποιες ιδιαίτερες απαιτήσεις πέραν της διατηρήσεως των παραδόσεων και της προστασίας της θρησκείας τους. Η απομάκρυνση της παραδοσιακής ηγέτιδας τάξεως των μουσουλμάνων είχε αποτέλεσμα να τεθούν επικεφαλής τής μειονότητας θρησκευτικοί ηγέτες και δάσκαλοι.

Μοναδικό αξιομνημόνευτο στοιχείο από την περίοδο πριν από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι η στάση της ελληνικής κυβερνήσεως στη διαμάχη μεταξύ παλαιομουσουλμάνων (συντηρητικών) και κεμαλικών (ή μεταρρυθμιστών ή νεοτεριστών). Οι μεταρρυθμίσεις στις οποίες προέβη ο Κεμάλ μετά την εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας, και ιδίως η διάσπαση των δεσμών με το Ισλάμ και η κατάργηση του χαλιφάτου, δεν βρήκε σύμφωνη την πλειονότητα των Ελλήνων μουσουλμάνων. Η μειονότητα χωρίσθηκε σε:

παλαιομουσουλμάνους (με επικεφαλής τους θρησκευτικούς ηγέτες), που ήθελαν τη συνέχιση της στενής σχέσεως με το Ισλάμ, και κεμαλικούς (με επικεφαλής τους τουρκο-σπουδαγμένους δασκάλους), που επεδίωκαν την εισαγωγή των μεταρρυθμίσεων του Κεμάλ.

Το αρνητικό κλίμα στη Θράκη κατά των μεταρρυθμίσεων του Κεμάλ επέτεινε ομάδα ερμηνευτών (μουφτήδων) του Ιερού Ισλαμικού Νόμου που είχαν καταφύγει στην Ελλάδα το 1922. Το 1930, στο πλαίσιο της προσεγγίσεως των δύο χωρών, η τουρκική κυβέρνηση ζήτησε από την ελληνική να απομακρύνει τη συγκεκριμένη ομάδα. Πράγματι, τα μέλη της απελάθηκαν κυρίως στη Συρία και στην Αίγυπτο. Η ελληνική κυβέρνηση, αποκεφαλίζοντας τη θρησκευτική ηγεσία της μειονότητας, έστειλε το μήνυμα στους πιστούς μουσουλμάνους ότι στηρίζει τις τουρκικές μεταρρυθμίσεις και έδωσε τη δυνατότητα στους κεμαλικούς να αυξήσουν την επιρροή τους. Το γεγονός αυτό παράλληλα με την ίδρυση του τουρκικού προξενείου στην Κομοτηνή το 1930 έγειραν σταδιακά κατά τις επόμενες δεκαετίες την πλάστιγγα υπέρ των κεμαλικών στο εσωτερικό της μειονότητας.

Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου η περιοχή της ελληνικής Θράκης, με την εξαίρεση του Εβρου, πέρασε υπό βουλγαρική κατοχή. Το τουρκικό προξενείο Κομοτηνής παρέμεινε στη θέση του. Με δεδομένη την απουσία ελληνικών αρχών, το προξενείο απετέλεσε τη μοναδική αρχή όπου οι μουσουλμάνοι μπορούσαν να απευθυνθούν διαμαρτυρόμενοι. Κατ' ακολουθίαν αύξησε την επιρροή του, καθώς και το κύρος των κεμαλικών κύκλων που υποστήριζε.


Ο σταδιακός εκτουρκισμός της μειονότητας και το Κυπριακό: 1951-1967

Η δεύτερη περίοδος αρχίζει το 1950 με το γλωσσικό εκτουρκισμό των μειονοτικών ομάδων που δεν ήσαν εθνοτικά Τούρκοι. Με την υπογραφή σχετικής συμφωνίας μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας εισήχθη επισήμως στη μειονοτική εκπαίδευση η τουρκική γλώσσα. Στόχος ήσαν πρωτίστως οι σλαβόφωνοι Πομάκοι που κατοικούσαν σε περιοχές εφαπτόμενες με τη Βουλγαρία, χώρα του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Παράλληλα η ελληνική κυβέρνηση άσκησε πίεση προς τους παλαιομουσουλμάνους να εγκαταλείψουν τις παραδοσιακές τους αντιλήψεις και να υιοθετήσουν τις κεμαλικές αλλαγές.

Το ήρεμο κλίμα στη ζωή της μειονότητας απειλήθηκε το 1955 με το Κυπριακό και κυρίως με τα Σεπτεμβριανά επεισόδια εις βάρος της ελληνικής μειονότητας στην Πόλη. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έλαβαν αυστηρά μέτρα για να αποτρέψουν τυχόν εκδήλωση αντιποίνων εις βάρος των Ελλήνων μουσουλμάνων. Στόχος τους ήταν να καταδείξουν ότι η μουσουλμανική μειονότητα αποτελούσε πρότυπο για την περιοχή.

Παράλληλα, η Ελλάδα άρχισε να βλέπει με δυσφορία την προσπάθεια των κεμαλικών κύκλων να εκτουρκίσουν την πολυεθνοτική μειονότητα. Περιορίσθηκε, όμως, μόνο στη διακριτική υποστήριξη των παλαιομουσουλμάνων. Τα πράγματα επηρεάζονταν από το γενικότερο κλίμα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις και κυρίως τη στάση της Τουρκίας έναντι των Ελλήνων στην Πόλη. Μοναδική εξαίρεση απετέλεσε μία συνεννόηση με την τουρκική πλευρά αμέσως μετά τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου για το Κυπριακό το 1959. Δύο ανώτεροι διπλωμάτες, ο Δημήτριος Μπίτσιος και ο Ζεκί Κουνεράλπ, κατέληξαν σε κοινή έκθεση τον Αύγουστο του 1959 που περιείχε εισηγήσεις προς τις δύο κυβερνήσεις για την αντιμετώπιση των μειονοτικών ζητημάτων. Η ελληνική πλευρά κατά τις επόμενες δεκαετίες ακολούθησε τις βασικές κατευθύνσεις των εισηγήσεων της συγκεκριμένης εκθέσεως.

Εκείνη την περίοδο η πολιτική του ελληνικού κράτους διαμόρφωσε τα χαρακτηριστικά που θα τη συνόδευαν σε γενικές γραμμές μέχρι και το 1990:

* Δεν λειτουργούσε αυτόνομα έναντι των μουσουλμανικών μειονοτήτων της Θράκης, αλλά εξ αντανακλάσεως προς όσα συνέβαιναν στην ελληνική ομογένεια στην Κωνσταντινούπολη. Τα πάντα αντιμετωπίζονταν στο πλαίσιο της αμοιβαιότητας προς την τουρκική πολιτική και ελέγχονταν για την ύπαρξη τυχόν συνεπειών στη ελληνική μειονότητα.

* Ηταν αποσπασματική και επηρεαζόταν σε μικροπολιτικό επίπεδο από τους μειονοτικούς βουλευτές αλλά και την ανάγκη των τοπικών πολιτευτών για άγρα ψήφων στο εσωτερικό της μειονότητας.

* Στα εκπαιδευτικά ζητήματα βασίσθηκε σε διμερείς συμφωνίες με την Τουρκία.


Η περίοδος των διοικητικών μέτρων μετά το 1967

Στα μέσα της δεκαετίας του 1960 το κλίμα μεταξύ των δύο χωρών ήταν εξαιρετικά βεβαρημένο λόγω των διακοινοτικών συγκρούσεων στην Κύπρο το 1963 και των απελάσεων των Ελλήνων υπηκόων που ήσαν εγκατεστημένοι στην Κωνσταντινούπολη το 1964. Το ελληνικό κράτος αναζητούσε τρόπους να ασκήσει πίεση στην Τουρκία για να σταματήσει τις διώξεις της ελληνικής ομογένειας. Προς το σκοπό αυτό υιοθέτησε μία σειρά μέτρων διακριτικής διοικητικής μεταχειρίσεως εις βάρος των Ελλήνων μουσουλμάνων της Θράκης. Η πολιτική αυτή αναπτύχθηκε πλήρως την περίοδο της δικτατορίας.

Αρχικώς εφαρμόσθηκε με αυστηρότητα σε όλες τις μεταβιβάσεις κτημάτων μεταξύ των μουσουλμάνων ο μεταξικός νόμος 1366/1938 «περί απαγορεύσεως δικαιοπραξιών εις παραμεθορίους περιοχάς». Το μέτρο αυτό είχε στόχο να κρατήσει στάσιμη και, ει δυνατόν, να περιορίσει τη μουσουλμανική ιδιοκτησία στη Θράκη και αντιστοίχως να αυξήσει τις ιδιοκτησίες χριστιανών. Ακολούθως υιοθετήθηκε μία σειρά διοικητικών μέτρων, όπως η ουσιαστική άρνηση παροχής πολεοδομικών αδειών για επισκευές και ανεγέρσεις οικιών, οι δυσκολίες στην απόκτηση αδειών οδηγήσεων ή αδειών κατοχής τρακτέρ ή επαγγελματικών αδειών (π.χ. αγοραία οχήματα-ταξί, φορτηγά) και ο αποκλεισμός από αγροτικά και άλλα δάνεια. Ελάχιστες μόνον σχετικές αιτήσεις ικανοποιούνταν και αυτές πάντα με αδιαφανή κριτήρια. Τέλος, άρχισε η συστηματική εφαρμογή του άρθρου 19 του Κώδικα περί Ιθαγενείας για αφαίρεση των ιθαγενειών όσων μουσουλμάνων είχαν εγκαταλείψει οριστικά την Ελλάδα.

Υπήρχαν βεβαίως και κάποια άλλα μέτρα διοικητικού χαρακτήρα που εφαρμόστηκαν από το δικτατορικό καθεστώς αδιακρίτως εις βάρος όλων των κατοίκων της Ελλάδος (π.χ. η αντικατάσταση των εκλεγμένων μελών των βακουφικών επιτροπών της μειονότητας από διορισμένους, ακολούθησε την τύχη όλων των αιρετών διοικήσεων, σε όλη την Ελλάδα).

Τα διοικητικά μέτρα δεν έλαβαν ποτέ τη μορφή εκδιώξεως της μειονότητας από την Ελλάδα. Θεσπίστηκαν με κύριο στόχο να συντηρήσουν ένα κλίμα οιονεί αμοιβαιότητας που υποτίθεται ότι θα έπειθε τους Τούρκους ιθύνοντες να σταματήσουν τις επιθέσεις εναντίον των Ελλήνων στην Πόλη. Απέτυχαν πλήρως σε αυτή την επιδίωξη. Οδήγησαν σε οικονομική καθήλωση και απομόνωση τη μειονότητα. Το ελληνικό κράτος απονομιμοποιήθηκε πλήρως και κατέστη εχθρικό στα μάτια όλων των μουσουλμάνων πολιτών συλλήβδην, ασχέτως εθνοτικής ταυτότητας και ιδεολογικής τοποθετήσεως έναντι της Τουρκίας και των κεμαλικών αλλαγών. Το μουσουλμανικό στοιχείο αισθάνθηκε ανεπιθύμητο και συσπειρώθηκε καταργώντας τις διαχωριστικές ιδεολογικές γραμμές που έως τότε το χαρακτήριζαν. Σε αυτό το περιβάλλον βρήκε εύφορο έδαφος και έδρασε ο κεμαλικός εθνικισμός.

Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι το 1968, επί δικτατορίας, υπεγράφη ένα μορφωτικό πρωτόκολλο μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας με το οποίο έγινε δεκτός ο ακόμη μεγαλύτερος εκτουρκισμός της μειονοτικής εκπαιδεύσεως.

Μετά το τέλος της δικτατορίας η πολιτική ισορροπία στο χώρο της μειονότητας αποκαταστάθηκε με την εκλογή δύο βουλευτών στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Τα διοικητικά μέτρα, όμως, συνεχίστηκαν, αν και όχι με την ίδια ένταση και συστηματικότητα. Παράλληλα, κυρίαρχη ήταν η προεκλογική συναλλαγή γύρω από αυτά. Επί παραδείγματι, κατά τις προεκλογικές περιόδους, προσφέρονταν αφειδώς άδειες πάσης φύσεως.

Με το πέρασμα του χρόνου υπήρξαν και κάποιες άλλες μορφές διοικητικών διακρίσεων. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 ήταν χαρακτηριστικό ότι τα μουσουλμανικά χωριά ήσαν σε γενικές γραμμές παραμελημένα από πλευράς έργων υποδομής σε σύγκριση με τα γειτονικά χριστιανικά χωριά.


Οι ανεξάρτητοι μουσουλμανικοί συνδυασμοί

Η περίοδος εκείνη χαρακτηρίζεται και από την απόλυτη κυριαρχία του κεμαλικού εθνικισμού μεταξύ των ατόμων εκείνων που εμφανίζονταν ως η ηγεσία της μειονότητας. Μερίδα αυτών των ατόμων συνδέονταν άμεσα με το τουρκικό «βαθύ κράτος» και τους «γκρίζους λύκους» και λειτουργούσαν ως το μακρύ χέρι της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής.

Τα συμπτώματα αυτά εμφανίστηκαν πρώτη φορά στις πολιτικές εκλογές του 1985. Εως εκείνη την εποχή οι μουσουλμάνοι πολιτευτές κατέρχονταν υποψήφιοι με τα κόμματα πανελλαδικής εμβέλειας. Η κατάργηση της σταυροδοσίας οδήγησε στην κάθοδο ανεξάρτητων μουσουλμανικών συνδυασμών στους Νομούς Ξάνθης και Ροδόπης. Σε εκείνες τις εκλογές χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά ο μηχανισμός απειλών του προξενείου για να στραφούν μειονοτικές ψήφοι προς τους ανεξάρτητους συνδυασμούς. Παρά ταύτα, οι ανεξάρτητοι συνδυασμοί δεν κατόρθωσαν να συσπειρώσουν σημαντικό τμήμα της μειονότητας.

Η αλλαγή του εκλογικού συστήματος επέτρεψε την εκλογή ανεξάρτητων μουσουλμάνων υποψηφίων κατά τις τρεις βουλευτικές εκλογές της περιόδου 1989-90. Τότε εμφανίστηκε ο γιατρός Αχμέτ Σαδίκ. Η υπόδειξή του από τουρκικούς εθνικιστικούς κύκλους εκτός Θράκης και η τυφλή υποστήριξη από το σύνολο των μηχανισμών πιέσεως που διέθετε ο τουρκικός παράγοντας τον καθιέρωσαν ως τον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της μειονότητας.

Η κατάσταση στη Θράκη ήταν εκρηκτική. Στο χώρο της μειονότητας επικρατούσε κλίμα τρομοκρατίας και τουρκικού εθνικιστικού παραληρήματος. Ατομα του προξενείου απειλούσαν ευθέως τους μουσουλμάνους που δεν συντάσσονταν με τη γραμμή της Τουρκίας. Οι ευθείες παρεμβάσεις της Τουρκίας κατά την προεκλογική περίοδο οδήγησαν την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε απέλαση του Τούρκου προξένου Κομοτηνής.

Ισονομία-ισοπολιτεία: 1991-σήμερα
Η όξυνση των σχέσεων ανάμεσα στο χριστιανικό και το μουσουλμανικό στοιχείο της ελληνικής Θράκης, η διαπίστωση ότι η πολιτική διακρίσεων εις βάρος της μειονότητας έδινε τροφή και λόγο υπάρξεως στα πλέον ακραία στοιχεία στο εσωτερικό της, η στάση της Τουρκίας που παρενέβαινε ανοιχτά ελέγχοντας και τρομοκρατώντας ένα τμήμα του ελληνικού πληθυσμού στην ελληνική Θράκη και η προσπάθεια να χρησιμοποιηθεί η μειονότητα για να δυναμιτίσει συνολικά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, είχαν αποτέλεσμα να στραφεί η προσοχή της πολιτικής ηγεσίας προς τη Θράκη. Στις 31 Ιανουαρίου 1990, επί «οικουμενικής» κυβερνήσεως, αποφασίστηκε να ληφθούν μέτρα που θα εξομάλυναν την κατάσταση προς όφελος της μειονότητας. Αμέσως μετά τη σύσκεψη ακολούθησε δήλωση του τότε πρωθυπουργού Ξενοφώντος Ζολώτα, που ανακοίνωνε «την κατάργηση των διοικητικών και άλλων οχλήσεων αι οποίαι όχι μόνον απεδείχθησαν ατελέσφοροι, αλλά επέτυχαν αντίθετα αποτελέσματα των επιδιωκομένων και συνάμα μάς εκθέτουν διεθνώς».

Η απόφαση των τριών αρχηγών υλοποιήθηκε από την επόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Ενα πρώτο βήμα ήταν η κατάργηση του μεταξικού νόμου που απαγόρευε τις δικαιοπραξίες στις παραμεθόριες περιοχές. Παράλληλα, συνεστήθη ειδική διυπουργική επιτροπή υπό την Βιργινία Τσουδερού, η οποία μελέτησε τα προβλήματα της περιοχής και κατέθεσε ένα πόρισμα που πρότεινε εφαρμογή πολιτικής και ισονομίας και ισοπολιτείας στους πληθυσμούς της περιοχής και εντατική οικονομική ανάπτυξη για να βγει η Θράκη από την απομόνωση.

Στόχος αυτής της πολιτικής ήταν η ενσωμάτωση της μειονότητας μέσα στην κοινωνία και η εξαφάνιση των φαινομένων απομονωτισμού. Η αλλαγή του εκλογικού συστήματος με την καθιέρωση ορίου 3% για την είσοδο στη Βουλή απέτρεψε την εκλογή νέων ανεξάρτητων μουσουλμάνων βουλευτών.

Οι επόμενες κυβερνήσεις κατά τη δεκαετία του 1990 συνέχισαν την πολιτική ισονομίας και ισοπολιτείας. Τον Νοέμβριο του 1995 καταργήθηκε ο έλεγχος εισόδου στην επιτηρούμενη ζώνη στα Πομακοχώρια της Ξάνθης. Ακολούθησε το 1996 η απόφαση του υπουργού Παιδείας Γιώργου Παπανδρέου, με την οποία καθορίστηκε ποσοστό θέσεων 0,5% για εισαγωγή στα ΑΕΙ και ΤΕΙ που προέρχονται από τη μειονότητα. Τέλος, το 1998 καταργήθηκε το άρθρο 19 του Κώδικα περί Ιθαγενείας, με το οποίο μπορούσε να αφαιρεθεί η ιθαγένεια σε αλλογενείς που είχαν εγκαταλείψει οριστικώς τη χώρα.

Παράλληλα προχώρησαν συστηματικά τα έργα υποδομής στις μουσουλμανικές περιοχές με διανοίξεις και ασφαλτοστρώσεις δρόμων, πλήρη επέκταση της ηλεκτροδοτήσεως, τηλεφωνικές συνδέσεις κ.λπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι στις αρχές του 21ου αιώνα η περιοχή της Θράκης συνολικά δεν υστερεί από πλευράς έργων υποδομής συγκριτικά με άλλες περιοχές της Ελλάδος. Τα έργα αυτά προχώρησαν σε πολλές περιπτώσεις παρά τη θέληση μειονοτικών κύκλων που επηρεάζονται από το προξενείο και επιθυμούν να προπαγανδίζουν περί εσκεμμένης εγκαταλείψεως των μουσουλμάνων.



*Δικηγόρος, επίκουρος καθηγητής του Διεθνούς Δικαίου και της Εξωτερικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο



Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Τι συμβαίνει πραγματικά σήμερα στη Θράκη;


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 
ΑΠΟ ΤΟ
 onalert.gr

Του ΠΑΡΙ ΚΑΡΒΟΥΝΟΠΟΥΛΟΥ

Ο στρατηγός Ζιαζιάς χτυπά το καμπανάκι κινδύνου για την Θράκη


Το “καμπανάκι κινδύνου” για όσα συμβαίνουν στην Θράκη ο στρατηγός Κωνσταντίνος Ζιαζιάς το έχει χτυπήσει εδώ και καιρό. Ως διοικητής του Δ΄Σώματος Στρατού γνωρίζει πολύ καλά την περιοχή. Πρόσφατα σε ομιλία του είχε αναφερθεί στους κινδύνους που απειλούν την περιοχή. Σε συνέντευξή του στο Onalert  το ξαναχτύπησε.

Είχε πει ο πρώην Α/ΓΕΣ και τώρα για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται:

“Εδώ και πάρα πολλά χρόνια ειδικοί επιστήμονες, αναλυτές γεωστρατηγικής διπλωματίας αλλά και ιστορικοί και κοινωνιολόγοι, έχουν ποικιλοτρόπως καταδείξει το μέγεθος του συνεχούς διογκούμενου εθνικού προβλήματος που λέγεται Θράκη.

Είναι γνωστό πως οι “δεξαμενές σκέψεις” της Τουρκίας και οι γενικότερες στρατηγικές που ακολουθούνται από την τουρκική εξωτερική πολιτική, έχουν “στοχεύσει” την Ελληνική Θράκη, με αιχμή την μουσουλμανική μειονότητα και την χειραγώγησή της. Η Τουρκία επιχειρεί με κάθε μέσο, πολιτικό, οικονομικό ή και εκβιάζοντας μέλη της μειονότητας να πετύχει την ομαδοποίηση αυτής σε τουρκογενές μόρφωμα παρά την διαφορετικότητα της σύνθεσής της. Αυτό διαχρονικά το πέτυχε με:

- Τον τουρκοκεντρικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης

- Την αναγωγή της θρησκείας (μουσουλμανικής) και της γλώσσας (τουρκικής) σε στοιχεία εθνοφυλετικής καθαρότητας

- Την αναγόρευση της “μητέρας πατρίδος” (Τουρκίας) σε προστάτη της μειονότητας

- Την διαιώνιση της εσωστρέφειας της μειονότητας

- Την δημιουργία πολλών “τουρκικών συλλόγων” με προτροπή και σχεδιασμό από το προξενείο της Κομοτηνής, για διαστρέβλωση της πολιτιστικής κληρονομιάς των μουσουλμάνων της Θράκης και κυρίως των Πομάκων και Ρομά.

Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία διείσδυσε ενεργά οικονομικά στη Θράκη με την ίδρυση της τράπεζας Ζιράτ η οποία λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός ισχύος στην ήδη καταρρέουσα τοπική οικονομία με όλα τα γνωστά αποτελέσματα.

Το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής επί καθημερινής βάσεως, λειτουργεί ως κηδεμόνας της μειονότητας και όχι ως μέσον προσέγγισής της με την ελληνική διοίκηση, την οποία διαβάλει ακόμη και στους κλειστούς χώρους προσευχής.

Για όλα τα παραπάνω αλλά και για πολλά άλλα, που δεν κρίνεται σκόπιμο να αναφερθούν, για ευνόητους λόγους, είναι λογικό όλοι οι εθνικά σκεπτόμενοι να ανησυχούν για την επικρατούσα κατάσταση στη Θράκη, λαμβάνοντας υπόψη και το σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο χριστιανικός πληθυσμός στη περιοχή.

Το τι συμβαίνει πραγματικά σήμερα στη Θράκη το περιγράφει σε σχετικό της απόσπασμα η ετήσια έκθεση περί Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του State Department του 2012,η οποία αποτελεί κόλαφο για την Τουρκία, αφού ξεγυμνώνει το ρόλο της Άγκυρας και τις πρακτικές εκτουρκισμού των Ελλήνων μουσουλμάνων, επιβεβαιώνοντας τα επί χρόνια καταγγελόμενα σχετικά με τις πιέσεις που δέχονται οι Πομάκοι και οι Ρομά.



Το απόσπασμα αναφέρει:

“Η επίσημα αναγνωρισμένη μουσουλμανική μειονότητα των περίπου 150.000 ατόμων, που κατοικούν στην Θράκη αποτελούνται κυρίως από τουρκογενείς, Πομάκους και από κοινότητες Ρομά. Ορισμένα μέλη της κοινότητας των Πομάκων ισχυρίστηκαν ότι μέλη της τουρκόφωνης κοινότητας τους πίεσαν να αρνηθούν την ύπαρξη πομακικης ταυτότητας. Ορισμένοι Πομάκοι ισχυρίστηκαν πως μέλη της κοινότητας των Πομάκων έλαβαν χρηματικά κίνητρα για να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι”.

Αυτά είναι μια καθημερινότητα στα πομακοχώρια. Αυτή η ομιχλώδης κατάσταση πιστεύω ότι έχει δημιουργηθεί λόγω μηδενικής μέριμνας και έλλειψης μακροχρονιου σχεδιασμού εκ μέρους των Αθηνών. Οι εκάστοτε προσωπικές πολιτικές των ιθυνόντων της κεντρικής και τοπικής πολιτικής σκηνής, καταφέρνουν να αποδομήσουν και σε πολλές περιπτώσεις να παραχωρήσουν σοβαρά και σε πολλές περιπτώσεις να παραχωρήσουν σοβαρά δικαιώματα στους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της Άγκυρας και του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής, που διαφεντεύουν πλέον σε μεγάλες περιοχές με μουσουλμανικό πληθυσμό.

Το ζητούμενο είναι ο εκδημοκρατισμός της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης, να αποκτήσει δηλαδή αληθινή πολυφωνία και γνήσια ταυτότητα. Να αποδομηθεί το βαθύ κράτος της Τουρκίας στην περιοχή και να ενταχθεί ενεργά η μειονότητα στην κοινωνία και στον ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Δυστυχώς όμως κάποιοι δεν τολμούν να βγουν και να μιλήσουν για την καταπίεση των Πομάκων και γενικά της μειονότητας από το προξενείο της Κομοτηνής, μήπως βρεθούν εκτός γραμμής, για λόγους πολιτικού κόστους”. 


ΠΗΓΗ: onalert







Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα.

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
ΑΠΟ ΤΟ enikos.gr
(25/4/2014)

Η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει προ πολλού…
Η τακτική του εκτουρκισμού των Πομάκων απόρροια του αντικομμουνισμού…

Αναδημοσιεύουμε παρακάτω το αξιόλογο άρθρο του έγκριτου δημοσιογράφου Νίκου Μπογιόπουλου:



Θράκη: Παιδιά, κομμένη η «πλάκα»!

Γράφει ο Νίκος Μπογιόπουλος

 Πρώτο: Στη Θράκη υπάρχει μουσουλμανική μειονότητα. Δεν υπάρχει καμία «τουρκική» μειονότητα. Τελεία. Και παύλα!

   Δεύτερο: Είναι ακριβώς η τριχοτόμηση της εθνοτικής καταγωγής  της μειονότητας (Τουρκογενείς, Πομάκοι, Τσιγγάνοι) που καθόρισε και το θρησκευτικό της προσδιορισμό ως μουσουλμανικής, με τη Συνθήκη της Λοζάνης. Η δε Συνθήκη της Λοζάνης αποτελεί αυτό που θα λέγαμε «ακρογωνιαίο λίθο» στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου για την απόκρουση από την Ελλάδα αιτιάσεων που εγείρονται από τρίτους. Όποιος επιχειρεί να ξηλώσει κάποιον «πόντο» από τη Συνθήκη της Λοζάνης επαπειλείται το ξήλωμα όλης της «κάλτσας». Συνεπώς με την Συνθήκη της Λοζάνης δεν «παίζουμε». Ούτε επιτρέπουμε σε άλλους να «παίζουν». Τελεία. Και παύλα!

   Τρίτο: Η τακτική της ψηφοθηρίας που ανάγει σε κριτήριο ψήφου, το αν θα καταψηφιστεί ή θα υπερψηφιστεί κάποιος λόγω του θρησκεύματός του, όσο ταιριάζει στα ακροδεξιά ήθη διαφόρων κυβερνητικών ή εκκλησιαστικών παραγόντων, άλλο τόσο ταιριάζει στα «διαφωτιστικά» ήθη εκείνων που αντιλαμβάνονται την πολιτική σαν ανέξοδο «διαπολιτισμικό» χάπενινγκ. Τόσο οι «εθνικοί φωστήρες» του «κοσμοπολίτικου» δήθεν «διεθνισμού», όσο και οι «ελληναράδες» του κίβδηλου «πατριωτισμού», είναι οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος: Παίζουν με το θρήσκευμα. Και οι μεν και οι δε. Οι πρώτοι καλλιεργούν, συντηρούν και αναπαράγουν τον «ελληνο-χριστιανικό εθνικισμό», οι δεύτεροι υποδύονται τους «ευρύχωρους», αλλά και οι δυο μαζί ψηφοθηρούν, επαναλαμβάνοντας το έγκλημα που επί δεκαετίες διαπράττεται στο ελληνικό κράτος: Την ώρα που μεταχειρίζονται τη μουσουλμανική μειονότητα ως κομπάρσο στο θέατρο της εσωτερικής πολιτικής καταναλωτικής τους εντυπωσιοθηρίας, αδιαφορούν ότι με αυτό τον τρόπο επιτρέπουν τη μετατροπή της σε υποχείριο και σε μπαλάκι στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής.

   Τέταρτο: Για τα παιχνίδια όσων επιδιώκουν τον «εκτουρκισμό» της μουσουλμανικής μειονότητας καθόλου αθώο δεν είναι το ελληνικό κράτος. Ο αντικομμουνισμός της καθεστηκυίας πολιτικής τάξης στην Ελλάδα όπως και οι εν γένει «συμμαχικές της υποχρεώσεις» λειτούργησαν σε συγκεκριμένες περιόδους ως το υπόβαθρο για τη δράση των φορέων του «εκτουρκισμού» της μειονότητας. Θυμίζουμε:

-Την υποχρέωση ενίσχυσης της κεμαλικής πολιτικής που ανέλαβε ο Βενιζέλος με το «Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας» του 1930, όταν από το έδαφος της Δυτικής Θράκης εκδιώκονταν οι αντίθετοι με την πολιτική του Κεμάλ ηγέτες της μειονότητας και ταυτόχρονα στη Δυτική Θράκη έφθαναν βιβλία και δάσκαλοι από την Τουρκία και ασκείτο τέτοια βία με συνέπεια οι οπαδοί του Κεμάλ, που ήταν μια «ασήμαντη μειοψηφία» να πάρουν τα ηνία και (Αλ.Αλεξανδρής, «Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις 1923 – 1987», εκδόσεις «Γνώση») να προωθούν την πολιτική του τουρκικού καθεστώτος σε θέματα Παιδείας, Δικαίου κλπ.

-Την πολιτική που με σύνθημα «να χτυπηθεί το φέσι» στην ουσία χτυπούσε τις μουσουλμανικές παραδόσεις των πληθυσμών της περιοχής με συνέπεια τη«σταδιακή μεταμόρφωση των κοινοτήτων της Δυτικής Θράκης από μουσουλμανικές σε τουρκικές» (σ.σ.: ο.π. σελίδα 71).

-Την τακτική πάλι της κυβέρνησης Βενιζέλου από το 1930 να λειτουργεί τούρκικο προξενείο, που ως τότε δεν ήταν παρά ένα τυπικό προξενικό γραφείο.

-Την τακτική του «εκτουρκισμού» ως απόρροια του αντικομμουνισμού. Η κυβέρνηση Παπάγου, το 1954, ενώ Ελλάδα και Τουρκία βρίσκονταν ήδη στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να τονώσει το δόγμα του «από Βορράν κομμουνιστικού κινδύνου» και να δείξει, αντίθετα, ότι στην «ελευθέραν Δύσιν» οι σχέσεις μεταξύ των «συμμάχων» ήταν ...αγγελικές. Έτσι, στις 28/1/1954, ο γενικός διοικητής της Θράκης, Γ. Φεσόπουλος, εκδίδει την εξής αλησμόνητη απόφαση: «Κατόπιν διαταγής του κ. Προέδρου της Κυβερνήσεως (σ.σ.: Παπάγος), παρακαλούμεν όπως εφ' εξής εις πάσαν περίπτωσιν γίνεται χρήσις του όρος "Τούρκος - Τουρκικός" αντί του τοιούτου "Μουσουλμάνος – Μουσουλμανικός»... Κάπως έτσι ο εξ Ανατολών κίνδυνος εξαφανιζόταν και θέριευε η θεωρία του «από Βορράν κινδύνου».

-Την τακτική, το Δεκέμβρη του 1952, και ενώ ο «κομμουνιστής κατάσκοπος» Ν. Μπελογιάννης είχε εκτελεστεί, η Φρειδερίκη να εγκαινιάζει τουρκικά σχολεία στη Θράκη, παρουσία του Τούρκου Προέδρου της Δημοκρατίας...

-Τις μορφωτικές συμφωνίες του 1951 και της χούντας του 1968, που καθιερωνόταν η τουρκική ως η μόνη μειονοτική γλώσσα εκπαίδευσης. Όμως, η μητρική γλώσσα των Πομάκων και των Αθίγγανων μουσουλμάνων της Δ. Θράκης δεν ήταν τα τούρκικα...

-Την τακτική (κάτι που η σημερινή ΝΔ το «ξεχνάει»…) η ίδια η κυβέρνηση στο ανώτατο μάλιστα επίπεδο να αποκαλεί στις συνομιλίες της με την ηγεσία της Τουρκίας σαν «τουρκική» την μειονότητα της Θράκης (βλέπε: Αρχείο Κωνσταντίνου Καραμανλή, συνομιλίες με Ετσεβίτ, 11 - 12/3/1978)

-Την τακτική, τον Ιούλη του 1999, λίγες μόλις μέρες μετά τις ΝΑΤΟικές σφαγές στο Κοσσυφοπέδιο που έγιναν στο όνομα της «προστασίας» των δικαιωμάτων μιας μειονότητας, να γνωστοποιείται η επιστολή των τριών μουσουλμάνων βουλευτών, του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ και του ΣΥΝ, που από κοινού με 13 «μειονοτικές» και «μη κυβερνητικές» οργανώσεις ζητούσαν την αναγνώριση από το ελληνικό κράτος της ύπαρξης «τουρκικής» και «μακεδονικής» μειονότητας στην Ελλάδα και ο τότε υπουργός Εξωτερικών Γιώργος Παπανδρέου – σε μια ασύγγνωστη αντιμετώπιση του ζητήματος του «ατομικού αυτοπροσδιορισμού» με τις παρενέργειες που γεννά η έγερση θεμάτων «συλλογικού αυτοπροσδιορισμού» - να δηλώνει ότι δεν τον ενδιέφερε αν κάποιος θα αυτοπροσδιορίζεται στην ελληνική επικράτεια ως «Τούρκος» ή «Μακεδόνας»…

-Δίπλα σε όλα αυτά είναι πασίγνωστο επίσης τούτο: Το πόσο σεβάστηκε αυτό το κράτος τους Έλληνες πολίτες μουσουλμάνους στο θρήσκευμα για δεκαετίες. Να μιλήσουμε για το πώς τους συμπεριφερόταν το κράτος στο στρατό; Η’ όταν ζητούσαν μια άδεια οικοδομής; Η’ όταν ζούσαν πίσω από τις μπάρες;

   Πέμπτο: Για το ρόλο του τουρκικού προξενείου όλοι κάτι έχουν να πουν και να καταμαρτυρήσουν. Εδώ δυο παρατηρήσεις:

   α) Γιατί το προξενείο και εν γένει η Τουρκία αφήνεται να δρα όπως δρα στην περιοχή; Ποιος έχει την ευθύνη που δεν μπαίνει τέλος σε αυτή την ιστορία;

   β) Γιατί τα ίδια (φραστικά, έστω)… πατριωτικά αντανακλαστικά δεν τα έχουμε δει από τα κάθε λογής κόμματα του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «ευρωμονόδρομου», όταν τα ίδια με το προξενείο τα διαπράττουν οι σύμμαχοί μας, οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι. Όταν, δηλαδή, στη έγερση ζητήματος «μειονοτήτων» στην Ελλάδα πρωτοστατούν, γνωστής χρηματοδότησης, πολιτικής επιρροής και ευρωατλαντικής ...ιθαγένειας «ιδρύματα» και «οργανισμοί». Ας παρακολουθήσουμε τη δράση κάποιων εξ αυτών:

-Το Νοέμβρη του 2006, οι ΗΠΑ, διά του επιτετραμμένου της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, Τόμας Κάντριμαν, τάσσονταν ευθέως υπέρ της αναγόρευσης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης σε «τουρκική μειονότητα». Με τις ίδιες εκείνες δηλώσεις (στην «Ελευθεροτυπία»), το στέλεχος της αμερικανικής πρεσβείας ζητούσε να τεθεί η συνθήκη της Λοζάνης στο «μουσείο»…

-Το Νοέμβρη του 1996 στην έκθεση με τίτλο «Ημιτελής Ειρήνη» (!), που συντάχτηκε από τη «Διεθνή Επιτροπή για τα Βαλκάνια» - που με τη σειρά της δημιουργήθηκε από το αμερικανικό ίδρυμα «Κάρνεγκι» και το Ινστιτούτο «Ασπεν» - η Ελλάδα κατηγορείται ότι δεν αναγνωρίζει μακεδονική μειονότητα και αρνείται το δικαίωμα των μουσουλμάνων να αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι. Μια «λεπτομέρεια»: Η παρουσίαση της έκθεσης έγινε στα γραφεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, με προεδρεύοντα τον επίτροπο Βαν ντε Μπρουκ...

-Στις 8/11/2006 το Στέιτ Ντιπάρτμεντ δηλώνει: «Υπάρχουν εθνικής καταγωγής Μακεδόνες και Αλβανοί που ζουν στην Ελλάδα. Οι ΗΠΑ έχουν μια διαφορετική ερμηνεία του όρου μειονότητα από αυτήν που έχει η Ελλάδα. Σεβόμεθα τη Συνθήκη της Λοζάνης, η οποία αποτελεί τη νομική βάση για την ελληνική ερμηνεία, αλλά αυτός δεν είναι ο τρόπος της αμερικανικής ερμηνείας. Νομίζουμε ότι θα είναι σωστό γι' αυτές τις μειονότητες να έχουν το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, που δεν τους επιτρέπεται στην Ελλάδα...».

-Στις 17/4/2008 πραγματοποιείται στο χώρο του Ευρωκοινοβουλίου, με τη στήριξη των «Πράσινων και της «Ομοσπονδιακής Ενωσης των Ευρωπαϊκών Εθνοτήτων» εκδήλωση με θέμα «Μειονότητες στην Ελλάδα: Τούρκοι Δυτικής Θράκης και Μακεδόνες»…

-Στις 27/3/2008, ήταν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ), στις 27/3/2008, όταν οι ελληνικές αρχές απαγόρευσαν τη λειτουργία ενώσεων συλλόγων και οποιουδήποτε οργανισμού έφερε το επίθετο «τουρκικός/ή» στον τίτλο του, που εξέδωσε την απόφαση ότι ακόμα κι αν κάποιοι έχουν βαλθεί «να προπαγανδίσουν την ύπαρξη εθνοτικής μειονότητας στην Ελλάδα, αυτό δε συνιστά απειλή για τη δημοκρατική κοινωνία»... Μόνο που η απόφαση αυτή άνοιγε δυο κερκόπορτες: Μια για την καταστρατήγηση της Συνθήκης της Λοζάνης και μια για την υποδαύλιση από παγκόσμιους και περιφερειακούς ιμπεριαλιστές εθνικιστικών αντιθέσεων.

-Στα προηγούμενα ας προσθέσουμε κάτι ακόμα: Την απάντηση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζοζέ Μπαρόζο, ότι η ΕΕ «δεν έχει κάποια γενική αρμοδιότητα σε θέματα μειονοτήτων»…

   Έκτο: Η εποχή της αθωότητας έχει παρέλθει προ πολλού. Ειδικά όταν είναι γνωστό, από Γιουγκοσλαβία μέχρι Ουκρανία, πως δρα ο ιμπεριαλισμός στο όνομα της «προστασίας» των μειονοτήτων. Τόσο ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ με τις «παιδαριωδίες» του για τις οποίες η ίδια η Αυγή έφτασε να γράψει (23/4/2014):«Το ερώτημα είναι: ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συμπεριφερθεί με την αραχνιασμένη νοοτροπία της ΕΥΠ και να υποβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ, σχεδόν λάθρα, την υποψηφιότητα μιας μουσουλμάνας - Ρομά, που έχει υιοθετηθεί εδώ και χρόνια από την ελληνική Ακροδεξιά; Είναι προφανές ότι η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, καλή τη πίστει, παρασύρθηκε» (σσ: αλήθεια τόσο εύκολα «παρασύρεται» η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ από κυπίτικες και ακροδεξιές  νοοτροπίες;…). Όσο και ως προς τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με τους δικούς τους υποψήφιους και πολιτευτές που στηρίζουν το εθνικιστικό μειονοτικό κόμμα DEB και διατηρούν στενότατους δεσμούς με τους τουρκικούς ακροδεξιούς και εθνικιστικούς κύκλους, μια κουβέντα: «Παιδιά, κόψτε το»! 

   Έβδομο: Κατά τα λοιπά, στην Ελλάδα της ΕΕ, του ευρώ, του ΝΑΤΟ, του ΔΝΤ, των τραπεζιτών και των «πλεονασμάτων» ο μαρασμός συνεχίζεται. Μαζί και ο μαρασμός της Θράκης (που πίσω από όσα φαίνονται έχει να αντιμετωπίσει και όσα δεν φαίνονται, τουτέστιν εκείνους που την «λιμπίζονται» ως «ειδική οικονομική ζώνη» για τις «μπίζνες» τους). Και ο μαρασμός αφορά όλους τους Έλληνες της περιοχής. Είτε πρόκειται για χριστιανούς, είτε για μουσουλμάνους, είτε για άθεους. Στη Θράκη η πλειοψηφία του πληθυσμού, είτε ανήκουν στην πλειονότητα είτε στην μειονότητα, είναι εργάτες, είναι άνεργοι, είναι αγρότες, είναι βιοπαλαιστές, είναι λαϊκά στρώματα, που «ή με Χριστό ή με Αλλάχ, όμως κι οι δυο μας αχ και βαχ». Αυτά που τους ενώνουν, δηλαδή, τα προβλήματα και οι ανάγκες της ζωής που βιώνει η φτωχολογιά, είναι απείρως περισσότερα από όσα τους διαφοροποιούν μεταξύ τους. Όσοι προσπαθούν να τους διαχωρίσουν δεν το κάνουν για να τους χαρίσουν ούτε τον επίγειο «εθνικό», ούτε τον επουράνιο θρησκευτικό «παράδεισο». Απέναντι στα προβλήματα που είναι κοινά για όλους, τους θέλουν διαιρεμένους πολιτικά, κοινωνικά, ταξικά, ώστε να μην βρίσκει ισχυρό αντίπαλο η πολιτική που γεννά αυτά τα προβλήματα.

Νίκος Μπογιόπουλος



ΠΗΓΗenikos

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos/230224,8rakh:_Paidia_kommenh_h_%C2%ABplaka%C2%BB!__.html



Παρασκευή 25 Απριλίου 2014

Ρομά και Πομάκοι στο στόχαστρο του τουρκικού ακροδεξιού εθνικισμού στη Θράκη


...για μερικούς όποιος δηλώνει Έλληνας είναι εθνικιστής και ακροδεξιός, ενώ όποιος δηλώνει Τούρκος είναι " δημοκράτης και προοδευτικός"... 

"ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ "ΠΡΑΓΜΑ" - ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ"


Πομάκοι και Ρομά
στο στόχαστρο του τουρκικού ακροδεξιού εθνικισμού

Γράφει ο Πομάκος δημοσιογράφος
Σεμπαϊδήν Καραχότζα

Παρακολουθώ με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών αναφορικά με το θέμα της Σαμπιχά και του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω ορισμένα πράγματα. Εκ πρώτης όψεως φυσικά θα μπορούσε να πει κανείς πως το συγκεκριμένο θέμα δε θα έπρεπε να με ενδιαφέρει καθόλου αφού ούτε το όνομα μου ακούστηκε πουθενά ούτε και αφορά τους Έλληνες Πομάκους για τους οποίους εδώ και πολλά χρόνια προσπαθώ να κάνω κάτι ώστε να μη χαθεί η γλώσσα και η πολιτιστική τους ταυτότητα.

Ωστόσο πιστεύω πως τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι. Το θέμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και της κυρίας Σαμπιχά θα έπρεπε να απασχολεί αν όχι όλους τους πολίτες αυτού του τόπου τουλάχιστον όλους όσους λένε πως ενδιαφέρονται για το καλό της Θράκης ή έστω εκείνους που λένε πως αγωνίζονται ενάντια στην απόλυτο εκτουρκισμό της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης. Παρόλα αυτά όμως διαπιστώνω πως ελάχιστοι είναι εκείνοι που βρήκαν τη δύναμη να πουν κάποια πράγματα ανοιχτά και δημόσια παρόλο που οι σελίδες κοινωνικής δικτύωσης είναι γεμάτο από δήθεν πατριώτες οι οποίοι λένε πως θέλουν να βοηθήσουν Πομάκους και Αθίγγανους να διατηρήσουν την ταυτότητα τους.

Πέρα από αυτό, όμως, εμένα εκείνο που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι η στάση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ο οποίος ενώ αρχικά είχε εντάξει στο ευρωψηφοδέλτιο του την κυρία Σαμπιχά στη συνέχεια την πέταξε έξω χαρακτηρίζοντας της ακροδεξιά, εθνικίστρια κλπ. Απ’ όσο ξέρω η κυρία Σαμπιχά, την οποία γνωρίζω και εκτιμώ πολύ, έχει πει πολλές φορές κατά το παρελθόν πως είναι μια Ελληνίδα και πως εκείνο που ζητάει από την ελληνική πολιτεία είναι να μάθουν τα παιδιά της την ελληνική γλώσσα. Φαίνεται όμως πως για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α όλοι όσοι δηλώνουν Έλληνες είναι ακροδεξιοί και εθν9ικιστές και πραγματικά δε μπορώ να καταλάβω πως γίνεται από τη μια να λένε πως θέλουν να κυβερνήσουν την Ελλάδα για να βοηθήσουν τους Έλληνες και από την άλλη να χαρακτηρίζουν ακροδεξιούς όσους τολμούν να πουν το αυτονόητο, πως δηλαδή είναι Έλληνες.
Δηλαδή ανάμεσα στα χιλιάδες στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανά την Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε ένας που να λέει πως είναι Έλληνας; Ασφαλώς και θα υπάρχει αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί αυτός δεν είναι ακροδεξιός ενώ η Σαμπιχά είναι. Ποιους δηλαδή θέλει να κυβερνήσει ο κύριος Τσίπρας; Δε θέλει να κυβερνήσει Έλληνες; Αν είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2014 ένα κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως δημοκρατικό και προοδευτικό, που μιλάει για σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να μη μπορεί να δεχτεί πως πάνω σε αυτή τη γη υπάρχουν κι άνθρωποι με διαφορετικές απόψεις και θέσεις από αυτές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Για ποια δημοκρατία και για ποιες προοδευτικές απόψεις μιλάμε λοιπόν; Αυτό κάθε άλλο παρά ως δημοκρατία μου φαίνεται εμένα.

Άκουγα τοπικά στελέχη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. να λένε πως η κυρία Σαμπιχά απλά δεν ταιριάζει με το κόμμα τους και δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω ή να βρίσω. Λάθος μεγάλο, το κόμμα τους είναι αυτό που δεν ταιριάζει στη Σαμπιχά διότι εκείνη είναι μια πραγματική αγωνίστρια, δίνει εδώ και χρόνια μάχες για το καλό των κατοίκων του Δροσερού και όχι μόνο και δε βγαίνει στα κανάλια να λαϊκίζει όπως κάνουν τα περισσότερα από τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α λοιπόν είναι εκείνος που δεν ταιριάζει στη Σαμπιχά και όχι η Σαμπιχά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Βέβαια μια πολύ σωστή παρατήρηση ορισμένων θερμών υποστηρικτών του Αλέξη Τσίπρα αλλά κατά τα άλλα πολύ αντικειμενικών δημοσιογράφων (εδώ γελάμε) είναι πως για να φτάσουμε σήμερα σε σημείο να μιλάει ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και πολλοί άλλοι για τουρκική μειονότητα στη Θράκη έγιναν τραγικά λάθη από τις μέχρι τώρα ελληνικές κυβερνήσεις και φυσικά αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Ξέχασαν όμως αυτοί οι αντικειμενικοί και προοδευτικοί κατά τα άλλα συνάδελφοι να μας πουν τι έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ώστε να μη φτάσουμε σε αυτό το τραγικό σημείο να μιλάμε για τουρκική μειονότητα στη Θράκη. Ναι, συμφωνώ κι εγώ πως οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων δεκαετιών έκαναν τραγικά κι ασυγχώρητα λάθη στη Θράκη τα οποία όμως η προοδευτική αριστερά δε βγήκε να καταγγείλει ποτέ αλλά αυτό κανείς από τους αντικειμενικούς κατά τα άλλα δημοσιογράφους δεν το γράφει.

Με λίγα λόγια, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ακολουθεί για άλλη μια φορά τη γνωστή του τακτική, πως δηλαδή για όλα φταίνε οι άλλοι και για τίποτα εκείνος, τόσο απλά. Να θυμίσω εδώ πως σε πρόσφατα δημοσιεύματα υποψήφιος του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όλη η Ελλάδα πλέον ξέρει ποιος αποκάλεσε τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης «ένα συμπαγές τουρκικό πράγμα». Ναι, καλά ακούσατε, οι μουσουλμάνοι της Θράκης όχι απλά είναι Τούρκοι για τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. αλλά είναι και πράγμα κι όχι άνθρωποι. Τόσο δημοκρατικές και προοδευτικές είναι δηλαδή οι απόψεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. για τους μουσουλμάνους της Θράκης. Και προφανώς όταν και αν ποτέ αναλάβει τη διακυβέρνηση της Θράκης θα μας αντιμετωπίζει έτσι ακριβώς, σαν πράγματα και όχι σαν ανθρώπους. Ε, όχι ρε παιδιά, αυτό το πράγμα δε γίνεται να λέγεται δημοκρατία, αυτό το «αποφασίζω και διατάζω» εμένα με παραπέμπει σε άλλες εποχές που μόνο δημοκρατικές δεν ήταν.


ΠΡΩΤΑ Η ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
Αυτός βέβαια είναι ο άμεσος τρόπος με τον οποίο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έχει ήδη αναγνωρίσει την ύπαρξη τουρκικής μειονότητας στη Θράκη. Αλλά παράλληλα υπάρχουν και οι έμμεσοι, τους οποίους έχουν βάλει σε εφαρμογή ορισμένοι εκ των υποψήφιων της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε δήμους και περιφέρεια ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Ήδη αρκετοί από αυτούς έχουν τυπώσει δίγλωσσες προεκλογικές κάρτες και οι δυο γλώσσες που χρησιμοποιούνται είναι η ελληνική και η τουρκική ενώ υπάρχουν περιπτώσεις όπου η κύρια γλώσσα της προεκλογικής κάρτας είναι η τουρκική και η ελληνική χρησιμοποιείται ως δευτερεύουσα και φυσικά με πολύ μικρά γράμματα, σε αντίθεση με την τουρκική. Άρα για τους κυρίους υποψήφιους του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στη Θράκη υπάρχουν μόνο Τούρκοι μουσουλμάνοι αφού για Πομάκους και Ρομά δε γίνεται ούτε λόγος.

ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Για να πούμε όμως τα πράγματα με τ’ όνομα τους δεν είναι μόνο ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α που ταυτίζεται απόλυτα με τις απόψεις και θέσεις του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής για τους μουσουλμάνους της Θράκης προκειμένου να υφαρπάξει τη μειονοτική ψήφο αφού την ίδια ώρα κάτι ανάλογο προσπαθούν να πετύχουν και στελέχη άλλων κομμάτων. Για παράδειγμα διάβαζα χθες στην ιστοσελίδα tourkikanea.gr πως ο αντιπρόεδρος της νεολαίας Ροδόπης της Νέας Δημοκρατίας όχι απλά επισκέφθηκε τα γραφεία του κόμματος DEB, όχι απλά φωτογραφήθηκε με τον πρόεδρο του κόμματος αλλά του ευχήθηκε και καλή επιτυχία στις ευρωεκλογές. Για όσους δεν ξέρουν, το συγκεκριμένο στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας είναι και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στο δήμο Κομοτηνής με την παράταξη που στηρίζει η Νέα Δημοκρατία και προφανώς με την προαναφερόμενη επίσκεψη του στα γραφεία του DEB προσπαθεί να αντλήσει ψήφους από τη μεριά του τουρκικού προξενείου προκειμένου να διασφαλίσει την εκλογή του. Προφανώς πρόκειται για ένα αληθινό γεγονός, αφού γνωρίζω τα παιδιά της ιστοσελίδας tourkikanea.gr και είμαι βέβαιος πως δε θα έγραφαν κάτι τέτοιο αν δεν το είχαν διασταυρώσει απόλυτα.

Εκείνο που δεν ξέρω είναι το τι θα κάνει το κόμμα του κυρίου Σαμαρά με το συγκεκριμένο στέλεχος του, αφού όλες αυτές τις μέρες η Νέα Δημοκρατία τα έβαζε ανοιχτά με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α για την υπόθεση Σαμπιχά και ξαφνικά μαθαίνουμε για τις κινήσεις αυτές του δικού της υποψήφιου στο δήμο Κομοτηνής. Θα τον διαγράψει άραγε από το κόμμα ή θα τον κρατήσει; Αν γίνει το πρώτο τότε θα έχουν κάθε δικαίωμα να τα βάζουν με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Αλλά αν γίνει το δεύτερο, τότε θα πρέπει πολλά γαλάζια στόματα να κλείσουν και να μη μιλήσουν ποτέ ξανά για τις πρακτικές του ΣΥ.ΡΙΖ.Α στη Θράκη, αφού και οι δικές τους πρακτικές είναι παρόμοιες. Προσωπικά θέλω να πιστεύω πως η Νέα Δημοκρατία θα αντιδράσει άμεσα και θα προβεί σε οριστική διαγραφή του αντιπροέδρου νεολαίας Ροδόπης της ΝΔ από το κόμμα, εκτός πια κι αν το μόνο που ενδιαφέρει τον Αντώνη Σαμαρά είναι να πάρει μειονοτικές ψήφους με οποιοδήποτε κόστος και τίμημα.

ΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΝΟΜΙΖΟΥΝ ΠΩΣ ΠΟΛΙΤΕΥΟΝΤΑΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ
Μιας και μιλάμε για τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης, έχει νομίζω ενδιαφέρον να δούμε τι γίνεται και σε δήμους καθαρά μειονοτικούς όπως είναι για παράδειγμα ο δήμος Μύκης. Χαζεύοντας πριν λίγες μέρες στο διαδίκτυο ανακάλυψα πως οι υποψήφιοι δήμαρχοι για το συγκεκριμένο δήμο έχουν δώσει στους συνδυασμούς τος τουρκικά ονόματα κι αυτό είναι κάτι που μπορεί να το βρει κανείς πολύ εύκολα. Με λίγα λόγια διεκδικούν έναν ελληνικό δήμο με τουρκικούς συνδυασμούς, ενώ παράλληλα όλες τους οι προεκλογικές ομιλίες γίνονται στην τουρκική γλώσσα, παρόλο που απευθύνονται σε Πομάκους ψηφοφόρους οι οποίοι δε μιλάνε καν τουρκικά. Πάλι καλά δηλαδή που στο μπαλκόνι του δημαρχείου υπάρχει μια ελληνική σημαία και μας θυμίζει πως πρόκειται για έναν ελληνικό δήμο και μάλιστα απορώ πως δεν έχουν κατεβάσει ακόμα τη γαλανόλευκη για να την αντικαταστήσουν με μια τουρκική σημαία αφού μόνο αυτό δεν έχουν κάνει ακόμα. Είναι βέβαια περιττό να αναφέρω πως ο κάθε υποψήφιος δήμαρχος είτε έχει είτε προσπαθεί να αποκτήσει τη στήριξη του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής κι αν κάνω λάθος ας βγει ο οποιοσδήποτε υποψήφιος δήμαρχος του δήμου Μύκης να με διαψεύσει κι εγώ θα του ζητήσω δημόσια συγνώμη και θα τον στηρίξω κιόλας, αρκεί να βγει έστω και ένας και να πει δημόσια πως δεν επιθυμεί τη στήριξη του τουρκικού προξενείου.   

Δεν ξέρω βέβαια αν πλέον βοηθάει σε τίποτα που μερικοί άνθρωποι τολμάμε και λέμε μερικές αλήθειες δημόσια. Φοβάμαι πως το παιχνίδι έχει πια χαθεί. Και ίσως πέρα από τα δημοσιεύματα αυτά να χρειάζονται και άλλες παρεμβάσεις, πολύ πιο δυναμικές μήπως και καταλάβουν κάποιοι πως η Θράκη ήταν, είναι και θα παραμείνει ελληνική και πως οι πολίτες της, μουσουλμάνοι και χριστιανοί είναι πάνω απ’ όλα Έλληνες.

  Σεμπαϊδήν Καραχότζα