«Υπάρχουν
και οι εξαιρέσεις»
Άρθρο του Πομάκου δημοσιογράφου
Σεμπαϊδήν Καραχότζα
«…η Άγκυρα έχει τους
τρόπους να επιβάλει τις θέσεις της στους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης»
Έχουμε
μπει πλέον και επίσημα στην τρίτη μέσα στο ίδιο έτος προεκλογική περίοδο κι
όπως είναι λογικό οι πάντες, πολίτες, πολιτικοί αλλά και μέσα μαζικής
ενημέρωσης ασχολούνται με τις πρόωρες αυτές εκλογές οι οποίες κατά την άποψη
μου ναι μεν δεν έπρεπε να γίνουν αλλά ήταν λίγο πολύ αναμενόμενες. Ωστόσο εμένα
θα μου επιτρέψετε να ξεφύγω λίγο από τις εκλογές αυτές και να γυρίσω τις
σκέψεις μου στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου κυρίως γιατί θεωρώ πως
γύρω από το δημοψήφισμα αυτό υπάρχουν αλήθειες οι οποίες είτε δεν ειπώθηκαν
καθόλου είτε παρερμηνεύτηκαν.
Ασφαλώς
αναφέρομαι στο τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής και στον ρόλο που έπαιξε
προκειμένου να διαμορφωθεί ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα στη Θράκη. Είναι γνωστό
σε όλους πως η θέση που εξ αρχής χάραξε το προξενείο της Κομοτηνής ήταν το ΟΧΙ
στο συγκεκριμένο δημοψήφισμα ζητώντας φυσικά απ’ όλους τους μουσουλμάνους της
περιοχής να συνταχθούν με τη θέση του αυτή. Δυστυχώς για άλλη μια φορά
αποδείχθηκε πως η Άγκυρα έχει τους τρόπους να επιβάλει τις θέσεις της στους
Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης κι αυτό φάνηκε από το μαζικό ΟΧΙ που ψήφισαν
οι μουσουλμάνοι συντοπίτες και συμπατριώτες μας.
Είναι
όμως πέρα για πέρα άδικο να βάζουμε όλους τους μουσουλμάνους της Θράκης στο
ίδιο τσουβάλι και να θεωρούμε πως έχουν μετατραπεί όλοι τους σε εργαλεία του
τουρκικού προξενείου. Ναι είναι αλήθεια πως η συντριπτική πλειοψηφία των
μουσουλμάνων της περιοχής μας ψήφισαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης
Ιουλίου αλλά μπορώ να σας διαβεβαιώσω εγώ προσωπικά πως αρκετοί εξ αυτών,
μερικές εκατοντάδες ψήφισαν ΟΧΙ γιατί θεωρούσαν πως έτσι θα ωφεληθεί η πατρίδα
μας η Ελλάδα και όχι επειδή τους το ζήτησε το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής.
Είναι
άνθρωποι με καθαρά ελληνική συνείδηση που ό,τι κάνουν το κάνουν με γνώμονα το συμφέρον
της Ελλάδας και μόνο. Είναι άνθρωποι που σε πολλές περιπτώσεις έχουν αγωνιστεί
προκειμένου να αποτρέψουν τον εκτουρκισμό των Πομάκων της Θράκης, είναι
άνθρωποι που θεωρούν πατρίδα τους την Ελλάδα και την αγαπάνε παραπάνω απ’ όσο
μπορεί κανείς να φανταστεί. Είναι λοιπόν παραπάνω κι από άδικο τους ανθρώπους
αυτούς να τους κατηγορούμε και να λέμε πως μέσα από την ψήφο τους υπηρετούν
τους σκοπούς της Άγκυρας. Όπως εγώ
τάχθηκα εξ αρχής υπέρ του ΝΑΙ γιατί πίστευα πως με ένα δυνατό ΝΑΙ θα βοηθηθεί η
πατρίδα μας έτσι κι εκείνοι πίστευαν πως καλύτερες μέρες για την Ελλάδα θα
φέρει το ΟΧΙ. Ποιος μπορεί να τους κατηγορήσει γι’ αυτό;
Δεν
έχω καμία πρόθεση να ωραιοποιήσω την πολύ άσχημη κατάσταση που επικρατεί στη
Θράκη, είναι αλήθεια πως οι περισσότεροι από τους μουσουλμάνους που ζουν εδώ
είναι υπό τον απόλυτο έλεγχο του τουρκικού προξενείου. Υπάρχουν όμως και οι
εξαιρέσεις κι αυτές δε θα πρέπει ούτε να τις παραβλέπουμε ούτε να τις
εκμηδενίζουμε. Κι όμως, λίγες μέρες μετά το δημοψήφισμα άκουσα γνωστούς και
πολύ έμπειρους πολιτικούς της χώρας μας να αποκαλούν «ανόητους» και «πρόβατα»
τους μουσουλμάνους της Θράκης. Δυστυχώς ή δε θέλουν ή δε μπορούν να καταλάβουν
πως με τη στάση τους αυτή σπρώχνουν στην αγκαλιά του τουρκικού προξενείου και
τους λίγους εναπομείναντες μουσουλμάνους με ελληνική συνείδηση.
Επίσης
θα πρέπει να θυμίσω στους εν λόγω πολιτικούς μας πως αυτά τα «πρόβατα» και
αυτοί οι «ανόητοι» θα τρέξουν σε λίγες μέρες όπως και όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες
να πληρώσουν τις φορολογικές τους υποχρεώσεις και αξίζουν τουλάχιστον μια
καλύτερη αντιμετώπιση. Δυστυχώς οι πιθανότητες να αλλάξει κάτι στη Θράκη προς
το καλύτερο είναι ελάχιστες αλλά αυτό δε σημαίνει πως ορισμένοι έχουν το
δικαίωμα να τα ισοπεδώνουν όλα. Θεωρώ πως είναι υποχρέωση όλων μας να
αναδεικνύουμε όλες τις πλευρές της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη και μια
από τις πλευρές αυτές είναι και οι μουσουλμάνοι εκείνοι που αγαπάνε την Ελλάδα
περισσότερο από πολλούς χριστιανούς συμπατριώτες μας.
Είναι
ίσως ανόητο να αναφέρομαι σε γεγονότα που ανήκουν πλέον στο παρελθόν αλλά όπως
τόνισα και στην αρχή, πιστεύω πως υπήρχαν κάποιες αλήθειες που έπρεπε να
ειπωθούν έστω και με μια μικρή καθυστέρηση.
Σ. Καραχότζα
