Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

Άλλο πράγμα είναι οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες κι άλλο πράγμα είναι οι μουσουλμάνοι της Θράκης



«Άλλο πράγμα είναι οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες κι άλλο πράγμα είναι οι μουσουλμάνοι της Θράκης – Μοναδικό κοινό στοιχείο η θρησκεία και τίποτα άλλο -  Εκείνοι προέρχονται από φανατικά ισλαμικές χώρες κι εμείς είμαστε μουσουλμάνοι μιας πολιτισμένης ευρωπαϊκής χώρας»

Για να μη δημιουργούνται λάθος εντυπώσεις

Του Πομάκου δημοσιογράφου
Σεμπαϊδήν Καραχότζα


Άλλο πράγμα είναι οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες κι άλλο πράγμα είναι οι μουσουλμάνοι της Θράκης – Μοναδικό κοινό στοιχείο η θρησκεία και τίποτα άλλο -  Εκείνοι προέρχονται από φανατικά ισλαμικές χώρες κι εμείς είμαστε μουσουλμάνοι μιας πολιτισμένης ευρωπαϊκής χώρας. 

Δυστυχώς ακόμα και σήμερα υπάρχουν αρκετοί Έλληνες οι οποίοι προφανώς όχι με δική τους ευθύνη, δε γνωρίζουν τίποτα για την κατάσταση που επικρατεί στη Θράκη και κυρίως για τους εδώ μουσουλμάνους πολίτες. Έτσι λοιπόν έχοντας ως μοναδική εικόνα αυτή των μουσουλμάνων μεταναστών που καθημερινά φτάνουν στη χώρα μας, θεωρούν πως κάπως έτσι είναι και οι μουσουλμάνοι της Θράκης.

Κι όμως η πραγματικότητα είναι τελείως διαφορετική. Καταρχήν οι περισσότεροι πρόσφυγες μουσουλμάνοι που έρχονται στη χώρα μας κατάγονται από καθαρά ισλαμικές χώρες, άρα έχουν μεγαλώσει σε ένα αυστηρό θρησκευτικό περιβάλλον με αποτέλεσμα να παρουσιάζουν μια τάση φανατισμού ως προς τα θρησκευτικά τους πιστεύω. Αντίθετα οι μουσουλμάνοι της Θράκης γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και ζουν σε ένα τελείως διαφορετικό περιβάλλον, πιο πολιτισμένο, πιο χαλαρό. Άλλωστε η Θράκη δεν είναι κανένα ισλαμικό κράτος με δικούς τους κανόνες και νόμους, κομμάτι μιας πολιτισμένης ευρωπαϊκής χώρας είναι με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για τη συμπεριφορά των μουσουλμάνων πολιτών της.  

Εικόνες σαν κι αυτή που βλέπετε στην παραπάνω φωτογραφία δύσκολα ή έστω πολύ σπάνια θα συναντήσετε στη Θράκη. Ναι κι εδώ οι μουσουλμάνες και κυρίως εκείνες που είναι μεγάλης ηλικίας φοράνε ακόμα τη μαντίλα αλλά δεν κυκλοφορούν έτσι σαν σκιάχτρα. Όσο για τις νεαρές μουσουλμάνες, εξ αυτών οι περισσότερες πλέον φοράνε τη μαντίλα μόνο σε χώρους που επιβάλλεται να τη φοράνε όπως για παράδειγμα μέσα στο τζαμί. Έξω στο δρόμο κυκλοφορούν όπως και οι υπόλοιπες Ελληνίδες, χωρίς τη μαντίλα, με ένα μοντέρνο, πολλές φορές ακόμα κάπως προκλητικό ντύσιμο θα έλεγα. 

Ασφαλώς υπάρχουν οι εξαιρέσεις, άλλωστε ο κάθε κανόνας έχει τις εξαιρέσεις του, αλλά, σε γενικές γραμμές, χριστιανές και νεαρές μουσουλμάνες πλέον είναι δύσκολο να τις ξεχωρίσεις από τον τρόπο που ντύνονται και κυκλοφορούν έξω. Όσο για τους άνδρες μουσουλμάνους, αυτοί σε καμιά περίπτωση (με ελάχιστες και πάλι εξαιρέσεις) δεν είναι οι αυστηροί και φανατικοί μουσουλμάνοι που βλέπετε στους πρόσφυγες. Καταρχήν δεν παρουσιάζουν τάσεις θρησκευτικού φανατισμού, είναι άνθρωποι που και αλκοόλ θα καταναλώσουν, και χοιρινό κρέας θα φάνε και γενικά κάνουν μια ζωή ίδια με αυτή των χριστιανών από τους οποίους διαφέρουν μόνο στο θρήσκευμα και σε τίποτα άλλο. 

Κι άλλες φορές έχω πει πως η συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων στη Θράκη είναι κατά την άποψη μου παγκοσμίως παράδειγμα προς μίμηση κι αυτό είναι κάτι που το πετύχαμε όλοι μαζί μιας και δεν έχουμε να χωρίσουμε τίποτα μεταξύ μας. Ωστόσο το θεωρώ σχεδόν αδύνατο να πετύχουν μια ανάλογη συμβίωση και οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες που το τελευταίο διάστημα έρχονται και μένουν στην Ελλάδα κι αυτό γιατί είναι αλλιώς μαθημένοι, με άλλη νοοτροπία, άλλη συμπεριφορά. Είναι άνθρωποι που για παράδειγμα θεωρούν τη γυναίκα σκλάβα ή ακόμα και τον βιασμό τον θεωρούν κάτι το απολύτως φυσιολογικό. Όλα αυτά όμως σε καμιά περίπτωση δεν ισχύουν και για τους μουσουλμάνους της Θράκης. 


ΤΟ ΜΠΑΝΙΟ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Μέχρι και πριν από μερικά χρόνια ήταν εξαιρετικά σπάνιο φαινόμενο να δεις μια μουσουλμάνα με ένα κανονικό μαγιό στην παραλία, σχεδόν όλες έκαναν το μπάνιο τους με ρούχα και πολλές φορές ακόμα και με μαντίλα κι αυτό επειδή το θεωρούσαν μεγάλη αμαρτία να εμφανιστούν ημίγυμνες μπροστά σε άλλους και κυρίως μπροστά σε άνδρες. Πρόκειται όμως για ένα φαινόμενο που πλέον έχει ξεπεραστεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Υπάρχουν ακόμα μουσουλμάνες που εμφανίζονται στην παραλία και κάνουν το μπάνιο τους με ρούχα και μαντίλα αλλά είναι γυναίκες μεγάλης ηλικίας. Οι νεαρές μουσουλμάνες και ειδικότερα εκείνες που κατάφεραν να βγουν έξω από το χωριό τους και να δουν πως ζει ο πολιτισμένος κόσμος, απολαμβάνουν πλέον το καλοκαιρινό τους μπάνιο κανονικά με μαγιό όπως και οι χριστιανές μιας και κατάλαβαν πως δεν έχουν να δείξουν τίποτα λιγότερο ή τίποτα περισσότερο από αυτές. 

Όλα αυτά τα επισημαίνω γιατί δε θέλω να υπάρχει η εντύπωση πως οι μουσουλμάνοι πρόσφυγες είναι ίδιοι με τους μουσουλμάνους που ζουν στη Θράκη. Το μόνο κοινό στοιχείο που έχουμε μαζί τους είναι το θρήσκευμα και τίποτα άλλο. Ούτε τον δικό τους φανατισμό έχουμε ούτε τη δική τους συμπεριφορά. 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΑΝ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΗ ΝΥΧΤΑ

Σεμπαϊδήν Καραχότζα

ΠΗΓΗ: xanthinet.gr















ΞΑΝΘΗ: Τα χωριά των Πομάκων



ΞΑΝΘΗ:  Τα χωριά των Πομάκων


Κείμενο-Φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης

Ζωντανά χωριά απλώνονται σαν δίχτυ πάνω στο πλούσιο ανάγλυφο της οροσειράς της Ροδόπης, εδώ στο ακρινό της Θράκης. Ανθρωποι αυθεντικοί τα κατοικούν, ακούραστοι ξωμάχοι που παλεύουν εδώ και αιώνες την τραχιά αλλά όμορφη γη τους. Καλώς ήλθατε στα Πομακοχώρια

Ταξίδι
 24/1/2013

Για μεγάλο χρονικό διάστημα και με το πρόσχημα της μουσουλμανικής θρησκείας, οι Πομάκοι αντιμετωπίστηκαν από την επίσημη πολιτεία ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας και περιορίσθηκαν σιγά σιγά στα χωριά τους, δημιουργώντας πρόσφορο έδαφος για κάθε λογής εθνικιστική προπαγάνδα.

Όμως εδώ και 16 χρόνια η περίφημη «μπάρα» που υπήρχε στην είσοδο των περισσότερων οικισμών στα ορεινά των Νομών Ξάνθης και Ροδόπης και απαγόρευε την ομαλή μετακίνηση των επισκεπτών αλλά και των κατοίκων προς τα χωριά τους και τα αστικά κέντρα δεν υπάρχει πια. Σήμερα ο ταξιδευτής μπορεί απρόσκοπτα πλέον να εξερευνήσει ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τμήματα της ελληνικής γης που είχαν μείνει σε απομόνωση για δεκάδες χρόνια.

Όμως ας βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά.

Τα πομάκικα χωριά απαντώνται σε ολόκληρο το μήκος των συνόρων της Θράκης με τη Βουλγαρία, όμως χωρίς καμία αμφιβολία η περιοχή του Εχίνου, που διοικητικά υπάγεται στον Νομό Ξάνθης, συμπεριλαμβάνει τα περισσότερα (περίπου 20 τον αριθμό) κι αυτά με τους περισσότερους κατοίκους.

Ετυμολογικά η ονομασία Πομάκος πιθανόν να προέρχεται από τη  βουλγάρικη λέξη «πομάκ» που σημαίνει βοηθώ. Κατά μια άλλη εκδοχή ωστόσο, παρουσιάστηκε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Οι σημερινοί Πομάκοι ζουν και παλεύουν με αυτόν τον όμορφο, αλλά τραχύ τόπο, εδώ και χιλιάδες χρόνια. Από πολλούς μελετητές θεωρούνται γηγενής πληθυσμός και γνήσιο θρακιώτικο φύλο, απόγονοι των αρχαίων Αγριάνων (οι Τούρκοι σε παλαιότερες αναφορές τους αποκαλούσαν Akrians και οι Βυζαντινοί Αχριάνες).



Τα ανθρωπολογικά χαρακτηριστικά τους παρουσιάζουν ενδιαφέρον, καθώς είναι στην πλειονότητα τους ψηλοί με λευκό δέρμα, γαλανά μάτια και ανοικτόχρωμα μαλλιά. Οι Πομάκοι είναι περήφανος λαός, εγκάρδιοι και ζεστοί άνθρωποι, ακάματοι δουλευτές της άγονης γης. Εύκολα τους πλησιάζεις και νιώθεις την ανάγκη τους για απλή, φιλική και ανθρώπινη επικοινωνία.

Δυστυχώς στα χωριά τους δεν υπάρχει ακόμη αξιόλογη τουριστική υποδομή, αν και διαθέτουν όλα τα προσόντα για να αναπτύξουν τον οικολογικό, θρησκευτικό, πολιτισμικό και ιαματικό τουρισμό. Πρέπει με πρωτοβουλία του κράτους και τη συνεργασία ντόπιων παραγόντων να δημιουργηθούν μικροί παραδοσιακοί ξενώνες, ώστε να δοθεί το έναυσμα σε περισσότερους ταξιδιώτες να επισκεφτούν τούτο τον ιδιαίτερο τόπο.


Καπνά και ζωντανά χωριά

Τα Πομακοχώρια του Νομού Ξάνθης προσεγγίζονται εύκολα από τον δρόμο που συνδέει την Ξάνθη με τη Σταυρούπολη. Αφήνουμε λοιπόν πίσω την πρωτεύουσα του νομού και ακολουθώντας πορεία παράλληλη με την κοίτη του ποταμού Κόσυνθου για περίπου 8 χιλιόμετρα, βγαίνουμε στο κομβικό σημείο όπου ο δρόμος δεξιά μας οδηγεί στον Εχίνο.
Στην πορεία μας ένα πλήθος μικρών και μεγαλύτερων χωριών βρίσκονται διάσπαρτα ανάμεσα σε δάση, ρεματιές και μικρές μα εύφορες ορεινές κοιλάδες. Η γη ολόγυρα καθώς φαίνεται δουλεμένη από τον ανθρώπινο μόχθο, προσφέρει τα λίγα, αλλά εκλεκτά αγαθά της, κηπευτικά, μα κυρίως καπνά, εξαιρετικής ποιότητας (της αρωματικής ποικιλίας «μπασμά»). Τα χωριά Σμίνθη (παλιά Σμίτσια) και Μύκη βρίσκονται πάνω στον δρόμο και μας χαρίζουν το πρώτο καλωσόρισμα. Συνεχίζουμε για Εχίνο, το μεγάλο και πολυάνθρωπο κεφαλοχώρι με τους 3.000 χιλιάδες κατοίκους που απέχει 26 χιλιόμετρα από την Ξάνθη.


 Η οικιστική δραστηριότητα που απλώνεται γύρω από τις πλαγιές ενός σχετικά χαμηλού λόφου, δίνει την εντύπωση από μακριά μιας ολάκερης πολιτείας. Ο ναός του Αϊ- Γιώργη -άγιος που τιμάται κι από τους μουσουλμάνους Πομάκους-, τρία μεγάλα τζαμιά και το Ιεροσπουδαστήριο (μουσουλμανικό σχολείο) είναι αυτά που ξεχωρίζουν ανάμεσα στα πολυάριθμα κτίρια.

Λίγο έξω από το χωριό βρίσκεται το Οχυρό Εχίνου, ένα από τα θρυλικά οχυρά που σχημάτιζαν τη λεγόμενη «Γραμμή Μεταξά». Οι μάχες που έγιναν εδώ τον Απρίλη του 1941 ήταν επικές. Σήμερα μια μαρμάρινη πλάκα θυμίζει τους 23 ηρωικούς νεκρούς μας, ανάμεσά τους και τρεις Πομάκοι.

Ιστορικές αναδρομές

Οι Πομάκοι, μειονότητα καθώς ήταν από τα πανάρχαια χρόνια, υποτάχθηκαν κατά καιρούς στους διάφορους ισχυρούς. Από τον 7ο π.Χ. αιώνα και μετά, όταν άρχισαν να δημιουργούνται οι πρώτες ελληνικές αποικίες στα θρακικά παράλια, οι Αγριάνες (πιθανοί πρόγονοι των Πομάκων) δέχθηκαν τις επιρροές του ελληνικού πολιτισμού.
Αργότερα επάνδρωσαν επάξια με εκλεκτούς στρατιώτες τις μακεδονικές φάλαγγες του στρατού του Αλέξανδρου. Μάλιστα στον Αλέξανδρο αποδίδεται η ρήση «απέναντι στους μαλθακούς Πέρσες θα αντιτάξω τους ηρωικούς μου Αγριάνες». Όταν οι Ρωμαίοι κατέλαβαν τον ευρύτερο ελλαδικό χώρο, οι σκληροτράχηλοι πολεμιστές ασχολήθηκαν με την κτηνοτροφία, αφού η περιοχή τους διέθετε πλούσια βοσκοτόπια.


Αργότερα στα χρόνια του Βυζαντίου εκχριστιανίστηκαν και έζησαν ειρηνικά για μεγάλο χρονικό διάστημα στους κόλπους της πολυπολιτισμικής Aνατολικής Αυτοκρατορίας. Όταν τα βουλγάρικα φύλα εγκαταστάθηκαν στη χερσόνησο του Αίμου, οι Αγριάνες βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα. Εκείνη την εποχή η γλώσσα τους -που ας σημειώσουμε ακόμη και σήμερα δεν έχει παράδοση γραφής- δέχθηκε επιρροές και από τη βουλγάρικη διάλεκτο. Όταν οι οθωμανικές στρατιές πλημμύρισαν τη Θράκη, οι Αγριάνες αντέταξαν σθεναρά την ορθόδοξη πίστη τους στις προσπάθειες εκτουρκισμού τους. Τελικά ασπάσθηκαν τον ισλαμισμό ομαδικά -μεταξύ 1656 και 1660-, έπειτα από ομόφωνη αποδοχή του πληθυσμού, προκειμένου να γλιτώσουν τα χειρότερα. 

Ιδιαίτερες διαδρομές

Μια Μέδουσα στο βουνό: Χρησιμοποιώντας τον Εχίνο ως αφετηρία συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας ακόμη πιο βόρεια για να επισκεφθούμε τα χωριά που αγγίζουν την ελληνοβουλγαρική μεθόριο. Λίγο έξω από τον οικισμό ο δρόμος διακλαδίζεται. Αν στρίψουμε δεξιά θα κατευθυνθούμε προς τις Θέρμες με τις τρεις γειτονιές και θα καταλήξουμε στην παραποτάμια Μέδουσα. Η διαδρομή αυτή δεν είναι πάνω από 16 χιλιόμετρα. Αν συνεχίσουμε ευθεία θα περάσουμε από το χωριό Μελίβοια και θα κατευθυνθούμε προς το παραμεθόριο Δημάρι.

Ακολουθώντας τη διαδρομή προς Μέδουσα θα περάσουμε πρώτα από Θέρμες. Το χωριό είναι κτισμένο στις όχθες του Ξεροπόταμου, διατηρεί αρκετά παραδοσιακά σπίτια και χωρίζεται σε Άνω, Κάτω και Μέσες Θέρμες.


Λίγο έξω από τις Κάτω Θέρμες βρέθηκε ένας βράχος ύψους περίπου 7 μέτρων με χαραγμένο λιθανάγλυφο στο οποίο απεικονίζεται ανθρώπινη φιγούρα -πιθανόν του θεού Μίθρα (ο περσικός θεός ήλιος)- να θυσιάζει ταύρο. Παρόλο που υπάρχουν πινακίδες και το μονοπάτι που οδηγεί εδώ είναι σύντομο, πιθανόν να μη δείτε τον βράχο καθώς η περιοχή κυριολεκτικά πνίγεται στην άγρια βλάστηση.

Στον δρόμο για Μέδουσα συναντάμε τα Λουτρά Θερμών. Εδώ πλάι στο κτίριο των παλιών λουτρών έχει κτισθεί το καινούργιο, όπου βρίσκεται η μεγάλη πισίνα με το ιαματικό νερό.

Επόμενη στάση το χωριό Μέδουσα (22 χλμ. από Εχίνο εκ των οποίων 4 χλμ. σε βατό χωματόδρομο), ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πομάκικα χωριά με άφθονα καλοδιατηρημένα σπίτια και μικρά καπνοχώραφα που μοιάζουν σαν να έχουν σκορπιστεί με επιμέλεια γύρω από την κοίτη του Ξεροπόταμου. Το καλοστεκούμενο μονότοξο γεφύρι δρασκελίζει το ποτάμι και ενώνει μαζί με το νεότευκτο τσιμεντένιο τις δυο αντικριστές γειτονιές.

Στα σύνορα: Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι και η άλλη διαδρομή που φεύγει δυτικά από τον Εχίνο με προορισμό τα ορεινά χωριά Κοτύλη (12 χλμ. από Εχίνο.) και Δημάρι (18 χλμ. από Εχίνο). Ο δρόμος ελίσσεται μέσα από υπέροχα δάση, ποτάμια, μικρά καταπράσινα χωράφια. Στην πορεία μας θα διασχίσουμε το χωριό Μελίβοια όπου βρίσκεται ένα από τα παλιότερα τζαμιά της περιοχής (19ος αιώνας), αλλά και παλαιοχριστιανικοί τάφοι και θα βρούμε τη διασταύρωση που οδηγεί στην όμορφη Κοτύλη, ένα χωριό με καταπράσινα κηπάρια.


 Το Δημάρι απέχει 45 χιλιόμετρα από την πόλη της Ξάνθης κι είναι ένα από τα πλέον απόμακρα, ορεινά χωριά του νομού. Όμως η πρόσβαση λόγω του ασφάλτινου δρόμου είναι εύκολη και πραγματικά αξίζει τον κόπο να έρθει κανείς μέχρι εδώ. Με περισσότερους από 600 μόνιμους κατοίκους, το χωριό βρίσκεται σκαρφαλωμένο σε ύψος 850 μέτρων στις παρυφές του όρους Γυφτόκαστρο (1.827 μ.), εκεί όπου αρχίζει η δασική ζώνη της μαύρης πεύκης και της οξιάς.

Μόλις λίγα χιλιόμετρα βορειότερα βρίσκονται τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Νότια και δυτικά από το Δημάρι θα συναντήσουμε μια ακόμη συστάδα όμορφων πομάκικων χωριών που προσεγγίζονται τόσο από τον Εχίνο όσο και απ’ την Κοτύλη, αλλά και τη Σμίνθη που βρίσκεται πάνω στον κεντρικό δρόμο Ξάνθης - Εχίνου. Ανάμεσά τους ξεχωρίζουμε τα χωριά Πάχνη, Γλαύκη, Κένταυρος, Κύκνος, Ρεύμα και Ωραίο. 

Ο τεκές του Μπουνταλά Χότζα
Κοντά στο χωριό Θέρμες υπάρχει κι ο τεκές (ισλαμικό θρησκευτικό κέντρο) του Μπουνταλά Χότζα που εξυπηρετεί τις θρησκευτικές ανάγκες της μουσουλμανικής αίρεσης των Μπεκτασήδων - σε αντίθεση με τους υπόλοιπους Πομάκους που είναι σουνίτες μουσουλμάνοι.

ΔΙΑΜΟΝΗ
ΘΕΡΜΕΣ: Σε συνεννόηση με το κοινοτικό γραφείο μπορείτε να μείνετε στους ξενώνες των ιαματικών λουτρών (25440 23232).

ΛΥΚΟΔΡΟΜΙΟ: Λίγο μετά τη διασταύρωση από Ξάνθη για Εχίνο, θα βρείτε σε ήσυχο σημείο με άφθονη βλάστηση τον ξενώνα «ΤΖΙΒΑΕΡΙ» (2541074843,www.tzivaeri.eu ).
ΑΓΡΙΑΝΗ: Στο 4ο χλμ. του δρόμου Ξάνθης - Σταυρούπολης, δίπλα στον ποταμό Κόσυνθο, βρίσκεται το «CHALET ΑΓΡΙΑΝΗ» (25410 83777, www.agriani-hotel.gr ).




ΦΑΓΗΤΟ
Στο 10ο χλμ. Ξάνθης -Εχίνου υπάρχει η ταβέρνα «ΑΓΝΑΝΤΕΜΑ» (25410 30700) με υπέροχη θέα και χώρους στάθμευσης. Στην απόμερη Κοττάνη θα βρείτε την ομώνυμη παραδοσιακή ταβέρνα (25440 23520, www.kottani.gr), με αυθεντική πομάκικη κουζίνα από τα χέρια του Τζεμήλ.

Στη Σμίνθη -λίγο πριν από τον Εχίνο- υπάρχουν οι ταβέρνες «ΒΟΥΝΟ» (25410 62277) και «ΓΕΦΥΡΑ» (25410 20741) όπου θα δοκιμάσετε και πομάκικες γεύσεις.


Στο χωριό Ωραίο θα βρείτε την ψαροταβέρνα των ΙΣΜΕΤ και ΟΣΜΑΝ (25410 66190) που σερβίρει πέστροφες ιχθυοτροφείου στο τηγάνι, ενώ επί του δρόμου Σταυρούπολης - Ξάνθης (πριν από τη διασταύρωση για Εχίνο) είναι το «ΠΗΛΙΜΑ» (25410 24242) όπου θα δοκιμάσετε κοκορέτσι, κοντοσούβλι αλλά και μαγειρευτά φαγητά.
Στα Λουτρά Θερμών επιλέξτε τις ψησταριές του ΝΑΖΗΡ ΧΑΣΑΝ (6973580913) και του ΚΑΛΕΜΤΖΗ ΚΕΜΑΛ (25440 22474 - 6977597500) που νοικιάζουν και δωμάτια, ενώ επιπλέον οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να κάνουν και ιαματικό λουτρό στις ιδιωτικές χαβούζες. 


FAST INFO
ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΑΓΙΟΙ
Οι Πομάκοι ακόμα και σήμερα διατηρούν αρκετά χριστιανικά έθιμα στις λατρευτικές -μουσουλμανικές- συνήθειές τους. Έτσι ακόμη σταυρώνουν το ψωμί πριν το κόψουν, γιορτάζουν τις εορτές των Αγ. Γεωργίου, Δημητρίου, Βασιλείου, αναφέρονται με ευλάβεια στην Τεοτόκα (Παναγία), ενώ στις 15 Αυγούστου αναβιώνουν το πανάρχαιο θρακικό έθιμο της πάλης.

Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΤΗΣ ΛΟΖΑΝΗΣ
Το 1923 τα Πομακοχώρια μοιράζονται οριστικά ανάμεσα στην Ελλάδα και τη Βουλγαρία. Ταυτόχρονα αναγνωρίζονται τα δικαιώματα των ελληνικών (Κων/πολη, Ίμβρος Τένεδος) και μουσουλμανικών μειονοτήτων που αφορούν τους Πομάκους, τους τουρκογενείς μουσουλμάνους και τους Ρομά (αθίγγανους).



Η ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ
«Παπάς κιοπρουσού» ονομάζουν οι Πομάκοι το όμορφο γεφύρι που βρίσκεται στον ποταμό Κόσυνθο, ανάμεσα στους οικισμούς Ωραίο και Ρεύμα και σε υψόμετρο 415 μ. Θεωρείται βυζαντινής κατασκευής και ηλικίας περίπου 600 ετών (παρατηρήστε τη χάραξη σταυρού που υπάρχει στο κλειδί της καμάρας του μεγάλου τόξου). Σε μικρή απόσταση βρίσκεται ο εν ενεργεία νερόμυλος του Χαλίλ. Παλιό και εξίσου ενδιαφέρον είναι το πέτρινο τοξωτό γεφύρι κοντά στο χωριό Σταμάτη.

ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ ΤΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ
Από τα Λουτρά Θερμών διανύοντας μόνο 15 χιλιόμετρα θα επισκεφθείτε το παραδοσιακό χωριό Ζλάτογραντ της Βουλγαρίας. Στο φυλάκιο που υπάρχει στα σύνορα αρκεί η επίδειξη μόνο της ελληνικής ταυτότητας.

Κείμενο-Φωτογραφίες: Θοδωρής Αθανασιάδης
http://www.viewsofgreece.gr/












Δευτέρα 20 Ιουνίου 2016

Αποφεύγουν τη λέξη ΠΟΜΑΚΟΣ όπως ο διάολος το λιβάνι


"Ας μην προσπαθούν λοιπόν ορισμένοι να τα ισοπεδώσουν όλα 
λέγοντας πως στη Θράκη δεν υπάρχουν Πομάκοι 
ή ότι κανένας εξ αυτών δεν αυτοπροσδιορίζεται ως ΠΟΜΑΚΟΣ. 
Τους διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα"

Αποφεύγουν τη λέξη ΠΟΜΑΚΟΣ
όπως ο διάολος το λιβάνι

Του Πομάκου δημοσιογράφου
Σεμπαϊδήν Καραχότζα

Μέχρι και πριν από μια δεκαετία περίπου ήταν απολύτως λογικό να υπάρχουν Έλληνες, κυρίως σε περιοχές μακριά από τη Θράκη που να μη γνωρίζουν το παραμικρό για την ύπαρξη των Ελλήνων Πομάκων. Άλλωστε την  περίοδο εκείνη ακόμα και μέσα στην ίδια την κοινωνία των Πομάκων ήταν ελάχιστοι εκείνοι που τολμούσαν να ξεστομίσουν αυτή τη λέξη. Ωστόσο από τότε έχουν αλλάξει πολλά και είναι πλέον αδιανόητο μετά από τόσες συζητήσεις, παρεμβάσεις εκδηλώσεις που έχουν γίνει παντού ανά την Ελλάδα για τους Πομάκους της Θράκης να υπάρχει έστω και ένας που να μη γνωρίζει για την ύπαρξη τους.

Πολλές φορές όμως δεν αρκεί ένα πράγμα μόνο να το ξέρουμε αλλά πρέπει και να το λέμε και δυστυχώς για τους πολιτικούς της Θράκης η λέξη ΠΟΜΑΚΟΣ εξακολουθεί να είναι ταμπού. Με εξαίρεση τους πολιτικούς που ανήκουν στον λεγόμενο πατριωτικό χώρο, κανένας άλλος δεν τολμά να πει δημόσια τις λέξεις ΠΟΜΑΚΟΣ, ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ κλπ. Όταν λέω πολιτικούς δεν αναφέρομαι μόνο στους Βουλευτές της περιοχής αφού όλα αυτά τα χρόνια δε θυμάμαι έστω κι έναν Νομάρχη, Περιφερειάρχη, Δήμαρχο, ακόμα και έναν απλό Δημοτικό ή Περιφερειακό Σύμβουλο που να τόλμησε να αναφερθεί δημόσια στους Πομάκους που ζουν στη Θράκη.

Γιατί άραγε; Τι είναι αυτό που φοβούνται; Ποιόν δε θέλουν να ενοχλήσουν; Γιατί πρέπει να θεωρείται εθνικιστής εκείνος που μιλάει για Πομάκους της Θράκης; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να μετονομαστούν (άτυπα) τα ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ σε ΟΡΕΙΝΟ ΟΓΚΟ; Σε ποιους και για ποιο λόγο δεν αρέσει αυτή η λέξη;

Κι όμως. Αυτά τα χωριά είναι ΠΟΜΑΚΟΧΩΡΙΑ κι εκεί πάνω ζουν ΠΟΜΑΚΟΙ, η μητρική τους γλώσσα είναι η πομακική, αυτή χρησιμοποιούν στην καθημερινότητα τους, στο σπίτι, στο χωράφι στο καφενείο είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι. Κι αν κάποιος ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΣ αμφιβάλει γι’ αυτά που λέω δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα στα εν λόγω χωριά κι όλα αυτά που λέω θα τα δει στην πράξη. Δε λέω πως όλοι οι Πομακικής καταγωγής πολίτες της Θράκης αισθάνονται ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ. Το τι αισθάνεται ο καθένας για τον εαυτό του είναι καθαρά δική του υπόθεση και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να του επιβάλει κάτι άλλο. Ο κάθε ένας μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του Τούρκο, Κινέζο, Αλβανό ή ότι άλλο θέλει. Αυτό όμως δεν αλλάζει την πραγματικότητα η οποία μάλλον δεν αρέσει και πολύ στους Θρακιώτες πολιτικούς.

ΑΣ ΜΗΝ ΤΑ ΙΣΟΠΕΔΩΝΟΥΜΕ ΟΛΑ

Στην αρχή του κειμένου μου είπα πως σε σχέση με μια δεκαετία πριν τα πράγματα ως προς τους ΠΟΜΑΚΟΥΣ έχουν αλλάξει και φυσικά πρόκειται για μια μεγάλη αλήθεια όσο κι αν ορισμένοι δε θέλουν να την παραδεχτούν. Την εποχή εκείνη ήταν εξαιρετικά δύσκολο, ίσως και αδύνατο να βρεις έναν μουσουλμάνο της Θράκης που να αυτοπροσδιορίζεται ως Έλληνας Πομάκος αλλά αυτό δεν ισχύει και σήμερα. Ήδη είναι πολλοί εκείνοι που ακόμα και δημόσια λένε πως δεν είναι ΤΟΥΡΚΟΙ αλλά ΈΛΛΗΝΕΣ ΠΟΜΑΚΟΙ, όχι όσοι θα θέλαμε αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν έχουν γίνει βήματα προόδου στο συγκεκριμένο θέμα. Επίσης είναι πλέον υπερβολικά πολλοί οι Πομάκοι που εγκαταλείπουν τα μειονοτικά σχολεία και προτιμούν τα ελληνόφωνα δημόσια δημοτικά σχολεία της πόλης μιας και τέτοια σχολεία ακόμα δεν υπάρχουν στα Πομακοχώρια.

Όλα αυτά τα βήματα προόδου ασφαλώς δεν έγιναν από μόνα τους κι ούτε πρόκειται για κάποιο θαύμα. Χρειάστηκε επί χρόνια μια μικρή ομάδα Πομάκων να δώσει έναν δύσκολο και άνισο αγώνα αλλά εκ του αποτελέσματος φαίνεται πως άξιζε τον κόπο. Μιλάμε για μια ομάδα ανθρώπων χωρίς καμιά απολύτως στήριξη, με μοναδικό όπλο την αγάπη τους για την Ελλάδα και την υποχρέωση που νιώθουν απέναντι στους ΠΟΜΑΚΟΥΣ προγόνους τους. Ας μην προσπαθούν λοιπόν ορισμένοι να τα ισοπεδώσουν όλα λέγοντας πως στη Θράκη δεν υπάρχουν Πομάκοι ή ότι κανένας εξ αυτών δεν αυτοπροσδιορίζεται ως ΠΟΜΑΚΟΣ. Τους διαψεύδει η ίδια η πραγματικότητα.

Σεμπαϊδήν Καραχότζα

ΠΗΓΗ: xanthinet.gr
 


Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Μαύρα κι αφορολόγητα λεφτά από την Τουρκία σε χοτζάδες και ιμάμηδες της Θράκης


Μαύρα κι αφορολόγητα λεφτά από την Τουρκία σε χοτζάδες και ιμάμηδες της Θράκης 

 Του Πομάκου δημοσιογράφου
 Σεμπαϊδήν Καραχότζα

Τη στιγμή που ο μέσος  Έλληνας έχει γονατίσει από την δυσβάσταχτη φορολογία των τελευταίων ετών, οι ιμάμηδες των ψευτομουφτήδων πλουτίζουν με έναν ή και δυο εντελώς αφορολόγητους μισθούς.

Πολλές φορές κατά το παρελθόν έχω αναφερθεί δημόσια στα ας πούμε άτυπα φροντιστήρια θρησκευτικών που λειτουργούν σε όλα σχεδόν τα χωριά της Θράκης με μουσουλμάνους κατοίκους, αλλά και μέσα στις πόλεις. Είναι κάτι σαν τα κατηχητικά, λειτουργούν κατά τις απογευματινές ώρες κι εκεί τα μουσουλμανόπαιδα διδάσκονται το Κοράνι και τα υπόλοιπα θρησκευτικά τους γενικότερα. 

Είναι βέβαια κοινό μυστικό πως πέρα από τα θρησκευτικά που όντως τα διδάσκονται τα παιδιά, στα άτυπα αυτά φροντιστήρια γίνεται μια πολύ καλή πλύση εγκεφάλου των μικρών μαθητών και ουσιαστικά από εκεί μέσα ξεκινά η διαδικασία για τον εκτουρκισμό τους. Επίσης, πολλές φορές έχω επισημάνει πως κανείς δεν εγγυάται για την καταλληλότητα και για την ασφάλεια των χώρων αυτών στους οποίους γίνονται τα προαναφερόμενα μαθήματα θρησκευτικών σε παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών. 

Όλα αυτά όμως είναι θέματα που τα έχω θίξει κατά το παρελθόν και δε χρειάζεται να τα επαναλάβω, με τον κίνδυνο να γίνω όχι απλά γραφικός αλλά και κουραστικός.  Εδώ όμως υπάρχει και η οικονομική διάσταση του θέματος που πολλοί τη γνωρίζουν αλλά κανένας δε μιλάει. 

Τα μαθήματα αυτά των θρησκευτικών τα κάνουν χοτζάδες και ιμάμηδες και προφανώς δεν τα κάνουν δωρεάν.  Πληρώνονται για τη δουλειά τους αυτή και μάλιστα αρκετά καλά σε σχέση με τον μέσο Έλληνα εργαζόμενο που εργάζεται για 400 ευρώ το μήνα.  Φυσικά δεν είναι καθόλου παράλογο που οι εν λόγω χοτζάδες και ιμάμηδες αμοίβονται για την εργασία τους, ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να πληρώνεται και μάλιστα όσο το δυνατόν καλύτερα.
Εδώ όμως μιλάμε για έναν, πολλές φορές και δυο εντελώς αφορολόγητους μισθούς, μιλάμε δηλαδή για μαύρο χρήμα κι αυτό διότι οι άνθρωποι αυτοί πληρώνονται από την Τουρκία με τη μεσολάβηση των παραγόντων του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής ενώ αρκετοί από τους ιμάμηδες ζητάνε χρήματα και από τους κατοίκους του οικισμού στο οποίο διδάσκουν θρησκευτικά χωρίς φυσικά να δίνουν καμία απόδειξη για τα λεφτά που εισπράττουν από τους γονείς των παιδιών.  Πληρώνονται δηλαδή από την Τουρκία, πληρώνονται και από τους κατοίκους του χωριού αλλά δε φαίνεται πουθενά ούτε ο ένας ούτε και ο άλλος μισθός τους. 

Προσέξτε, δεν πρόκειται για απλές υποψίες, όλα αυτά δεν είναι πράγματα που απλά περνάει από το μυαλό μας σαν σκέψη.  Υπάρχουν γεγονότα που τα επιβεβαιώνουν.  Καταρχήν εγώ ο ίδιος όντας κάτοικος ενός μικρού οικισμού τα περασμένα χρόνια, πλήρωνα τον ιμάμη του χωριού για να διδάσκει στα παιδιά μου θρησκευτικά, ενώ παράλληλα τον πλήρωνε και η Τουρκία και φυσικά ποτέ δεν έλαβα έστω μια απόδειξη για τα χρήματα που του έδινα. 

Επίσης, οι ίδιοι οι ψευτομουφτήδες της περιοχής, σε μια προσπάθεια να δείξουν ενδιαφέρον για τις οικονομικές δυσκολίες των μουσουλμάνων κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, τους παροτρύνουν συχνά να μη δίνουν χρήματα στον ιμάμη του χωριού τους διότι αυτός πληρώνεται από τη γειτονική μας χώρα.  Είναι κάτι που το έχουν ξεκαθαρίσει οι ίδιοι οι ψευτομουφτήδες. 

Αργότερα, όταν για επαγγελματικούς λόγους αναγκάστηκα να αφήσω το χωριό και να μετακομίσω στην πόλη, συνέχισα να στέλνω τα παιδιά μου σε ένα από αυτά τα φροντιστήρια θρησκευτικών που λειτουργούν μέσα στην πόλη της Ξάνθης κι όταν ρώτησα ποιο θα είναι το πόσο που θα πρέπει να πληρώνω, μου απάντησαν πως τα μαθήματα είναι δωρεάν γιατί ο χότζας πληρώνεται από τον μουφτή και φυσικά όταν λένε μουφτή δεν εννοούν τον νόμιμο αλλά τον ψευτομουφτή.  

Άλλωστε,  εδώ και πολλά χρόνια ο ψευτομουφτής είναι εκείνος που ας πούμε διορίζει ιμάμη στο κάθε τζαμί και στο κάθε χωριό. Εκείνος αποφασίζει σε ποιο τζαμί και σε ποιο οικισμό θα πάει ο κάθε χότζας και εκείνος συνεννοείται με τους κατοίκους του κάθε χωριού.  Εδώ βέβαια μπαίνει το εξής ερώτημα: Γιατί οι μουσουλμάνοι της περιοχής δέχονται χοτζάδες και ιμάμηδες που τους στέλνει ο μη νόμιμος Μουφτής;  Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη.  Γιατί πολύ απλά τον νόμιμο Μουφτή τον βλέπουν μόνο σε καμιά παρέλαση μιας και ο ίδιος έχει χάσει εντελώς την επαφή με την κοινωνία.  Δεν ασχολείται με τίποτα και δε βγαίνει καν από το γραφείο του ενώ ο ψευτομουφτής οργώνει καθημερινά όλα τα πομακοχώρια και βρίσκεται σε άμεση επαφή με τους εκεί κατοίκους. 

Κι όμως το σωστό θα ήταν χότζα και ιμάμη στο κάθε τζαμί να τοποθετεί ο νόμιμος Μουφτής, οι άνθρωποι αυτοί να πληρώνονται νόμιμα από το ελληνικό κράτος και φυσικά να φορολογούνται όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.  Μια κάπως πιο θετική όψη του ίδιου νομίσματος είναι πως ένα μέρος από τα αφορολόγητα λεφτά που λαμβάνουν οι ιμάμηδες το ξοδεύουν στην τοπική αγορά μιας και ζουν στη Θράκη.  Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι μόλις καταφέρουν και κάνουν ένα γερό κομπόδεμα, πάνε και αγοράζουν σπίτια και άλλα ακίνητα στην Τουρκία.

Με το κείμενο μου αυτό ασφαλώς δεν κάνω καμιά φοβερή αποκάλυψη, άλλωστε οι περισσότεροι και κυρίως οι αρμόδιοι τα γνωρίζουν όλα αυτά πολύ καλύτερα από μένα αλλά για λόγους που δε μπορώ να ξέρω, δεν αποφασίζουν να παρέμβουν και να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο ζήτημα. Ξέρετε για ποιους αρμόδιους μιλάω ε; Για εκείνους που δε δίστασαν να συλλάβουν τον καστανά που πουλούσε τα κάστανα χωρίς να κόβει αποδείξεις. 

Αυτή είναι η Ελλάδα της αξιοκρατίας, της ισονομίας, της Δημοκρατίας.
Σ’ αυτήν την Ελλάδα περιμένουμε να έρθουν καλύτερες μέρες.   
Τη στιγμή που ο μέσος Έλληνας έχει γονατίσει από την δυσβάσταχτη φορολογία των τελευταίων ετών, οι ιμάμηδες των ψευτομουφτήδων πλουτίζουν με έναν ή και δυο εντελώς αφορολόγητους μισθούς.

Πολλές φορές κατά το παρελθόν έχω αναφερθεί δημόσια στα ας πούμε άτυπα φροντιστήρια θρησκευτικών που λειτουργούν σε όλα σχεδόν τα χωριά της Θράκης με μουσουλμάνους κατοίκους αλλά και μέσα στις πόλεις. Είναι κάτι σαν τα κατηχητικά, λειτουργούν κατά τις απογευματινές ώρες κι εκεί τα μουσουλμανόπαιδα διδάσκονται το κοράνι και τα υπόλοιπα θρησκευτικά τους γενικότερα. 

Είναι βέβαια κοινό μυστικό πως πέρα από τα θρησκευτικά που όντως τα διδάσκονται τα παιδιά, στα άτυπα αυτά φροντιστήρια γίνεται μια πολύ καλή πλύση εγκεφάλου των μικρών μαθητών και ουσιαστικά από εκεί μέσα ξεκινά η διαδικασία για τον εκτουρκισμό τους. Επίσης πολλές φορές έχω επισημάνει πως κανείς δεν εγγυάται για την καταλληλότητα και για την ασφάλεια των χώρων αυτών στους οποίους γίνονται τα προαναφερόμενα μαθήματα θρησκευτικών σε παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών. 

Όλα αυτά όμως είναι θέματα που τα έχω θίξει κατά το παρελθόν και δε χρειάζεται να τα επαναλάβω με τον κίνδυνο να γίνω όχι απλά γραφικός αλλά και κουραστικός. Εδώ όμως υπάρχει και η οικονομική διάσταση του θέματος που πολλοί τη γνωρίζουν αλλά κανένας δε μιλάει. 

Τα μαθήματα αυτά των θρησκευτικών τα κάνουν χοτζάδες και ιμάμηδες και προφανώς δεν τα κάνουν δωρεάν. Πληρώνονται για τη δουλειά τους αυτή και μάλιστα αρκετά καλά σε σχέση με τον μέσο Έλληνα εργαζόμενο που εργάζεται για 400 ευρώ το μήνα. Φυσικά δεν είναι καθόλου παράλογο που οι εν λόγω χοτζάδες και ιμάμηδες αμείβονται για την εργασία τους, ο κάθε εργαζόμενος πρέπει να πληρώνεται και μάλιστα όσο το δυνατόν καλύτερα.

Εδώ όμως μιλάμε για έναν, πολλές φορές και δυο εντελώς αφορολόγητους μισθούς, μιλάμε δηλαδή για μαύρο χρήμα κι αυτό διότι οι άνθρωποι αυτοί πληρώνονται από την Τουρκία με τη μεσολάβηση των παραγόντων του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής ενώ αρκετοί από τους ιμάμηδες ζητάνε χρήματα και από τους κατοίκους του οικισμού στο οποίο διδάσκουν θρησκευτικά χωρίς φυσικά να δίνουν καμία απόδειξη για τα λεφτά που εισπράττουν από τους γονείς των παιδιών. Πληρώνονται δηλαδή από την Τουρκία, πληρώνονται και από τους κατοίκους του χωριού αλλά δε φαίνεται πουθενά ούτε ο ένας ούτε και ο άλλος μισθός τους. 

Προσέξτε, δεν πρόκειται για απλές υποψίες, όλα αυτά δεν είναι πράγματα που απλά περνάει από το μυαλό μας σαν σκέψη. Υπάρχουν γεγονότα που τα επιβεβαιώνουν. Καταρχήν εγώ ο ίδιος όντας κάτοικος ενός μικρού οικισμού τα περασμένα χρόνια, πλήρωνα τον ιμάμη του χωριού για να διδάσκει στα παιδιά μου θρησκευτικά ενώ παράλληλα τον πλήρωνε και η Τουρκία και φυσικά ποτέ δεν έλαβα έστω μια απόδειξη για τα χρήματα που του έδινα. 

Επίσης οι ίδιοι οι ψευτομουφτήδες της περιοχής, σε μια προσπάθεια να δείξουν ενδιαφέρον για τις οικονομικές δυσκολίες των μουσουλμάνων κατά την περίοδο της οικονομικής κρίσης, τους παροτρύνουν συχνά να μη δίνουν χρήματα στον ιμάμη του χωριού τους διότι αυτός πληρώνεται από τη γειτονική μας χώρα. Είναι κάτι που το έχουν ξεκαθαρίσει οι ίδιοι οι ψευτομουφτήδες. 

Αργότερα, όταν για επαγγελματικούς λόγους αναγκάστηκα να αφήσω το χωριό και να μετακομίσω στην πόλη, συνέχισα να στέλνω τα παιδιά μου σε ένα από αυτά τα φροντιστήρια θρησκευτικών που λειτουργούν μέσα στην πόλη της Ξάνθης κι όταν ρώτησα ποιο θα είναι το πόσο που θα πρέπει να πληρώνω, μου απάντησαν πως τα μαθήματα είναι δωρεάν γιατί ο χότζας πληρώνεται από τον μουφτή και φυσικά όταν λένε μουφτή δεν εννοούν τον νόμιμο αλλά τον ψευτομουφτή. 

Άλλωστε εδώ και πολλά χρόνια ο ψευτομνουφτής είναι εκείνος που ας πούμε διορίζει ιμάμη στο κάθε τζαμί και στο κάθε χωριό. Εκείνος αποφασίζει σε ποιο τζαμί και σε ποιο οικισμό θα πάει ο κάθε χότζας και εκείνος συνεννοείται με τους κατοίκους του κάθε χωριού. Εδώ βέβαια μπαίνει το εξής ερώτημα: Γιατί οι μουσουλμάνοι της περιοχής δέχονται χοτζάδες και ιμάμηδες που τους στέλνει ο μη νόμιμος Μουφτής; Η απάντηση είναι απλή και ξεκάθαρη. Γιατί πολύ απλά τον νόμιμο Μουφτή τον βλέπουν μόνο σε καμιά παρέλαση μιας και ο ίδιος έχει χάσει εντελώς την επαφή με την κοινωνία. Δεν ασχολείται με τίποτα και δε βγαίνει καν από το γραφείο του ενώ ο ψευτομουφτής οργώνει καθημερινά όλα τα πομακοχώρια και βρίσκεται σε άμεση επαφή με τους εκεί κατοίκους. 

Κι όμως το σωστό θα ήταν χότζα και ιμάμη στο κάθε τζαμί να τοποθετεί ο νόμιμος Μουφτής, οι άνθρωποι αυτοί να πληρώνονται νόμιμα από το ελληνικό κράτος και φυσικά να φορολογούνται όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι. Μια κάπως πιο θετική όψη του ίδιου νομίσματος είναι πως ένα μέρος από τα αφορολόγητα λεφτά που λαμβάνουν οι ιμάμηδες το ξοδεύουν στην τοπική αγορά μιας και ζουν στη Θράκη. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι μόλις καταφέρουν και κάνουν ένα γερό κομπόδεμα, πάνε και αγοράζουν σπίτια και άλλα ακίνητα στην Τουρκία.

Με το κείμενο μου αυτό ασφαλώς δεν κάνω καμιά φοβερή αποκάλυψη, άλλωστε οι περισσότεροι και κυρίως οι αρμόδιοι τα γνωρίζουν όλα αυτά πολύ καλύτερα από μένα αλλά για λόγους που δε μπορώ να ξέρω, δεν αποφασίζουν να παρέμβουν και να ασχοληθούν με το συγκεκριμένο ζήτημα. Ξέρετε για ποιους αρμόδιους μιλάω ε; Για εκείνους που δε δίστασαν να συλλάβουν τον καστανά που πουλούσε τα κάστανα χωρίς να κόβει αποδείξεις. 

Αυτή είναι η Ελλάδα της αξιοκρατίας, της ισονομίας, της Δημοκρατίας.

Σ’ αυτήν την Ελλάδα περιμένουμε να έρθουν καλύτερες μέρες.   

Σεμπαϊδήν Καραχότζα



ΠΗΓΗ:  xanthinet.gr

Κατάσταση τράνζιτ εκεί όπου ζουν οι Πομάκοι


Γυναίκες με παραδοσιακές φορεσιές στη Σμίνθη, στα Πομακοχώρια της Ξάνθης. «Για μένα μητρική γλώσσα ήταν τα ελληνικά και τα πομακικά», λέει μια γυναίκα που εντάχθηκε στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ΚΕΣΠΕΜ. «Οταν πήγα στο μειονοτικό δημοτικό, άρχισα να διδάσκομαι βασικά μαθήματα στα τουρκικά, που για μένα ήταν άγνωστη γλώσσα!».


Κατάσταση τράνζιτ εκεί όπου ζουν οι Πομάκοι

ΣΙΣΣΥ ΑΛΩΝΙΣΤΙΩΤΟΥ


Οταν έπεφτε ο ήλιος, έπρεπε να έχουν μπει στο χωριό. Με τη δύση οι μπάρες έκλειναν, και για να ξαναπάνε στα σπίτια τους χρειάζονταν εξηγήσεις και αποδείξεις για τους λόγους και τον τόπο διανυκτέρευσης εκτός.

Για να ανοίξουν οι μπάρες και να βγουν προς τις πόλεις χρειάζονταν την ειδική ταυτότητα και την άδεια από τις Αρχές. Εξαίρεση στον κανόνα δεν υπήρχε: Γυναίκες που ήθελαν να γεννήσουν σε νοσοκομείο, παιδιά που χρειάζονταν ιατρική περίθαλψη, άντρες που πήγαιναν στη δουλειά τους, άνθρωποι που ήθελαν να πάνε στην αγορά – όλοι έπρεπε να τηρούν τις προϋποθέσεις εισόδου/εξόδου.

Πομακοχώρια: Μια κατάσταση τράνζιτ και βασανιστικής ανάγκης αυτοπροσδιορισμού των ανθρώπων που βρέθηκαν στη Δυτική Θράκη, έπειτα από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης. Τρεις εθνοτικές μειονότητες, Πομάκοι, Τούρκοι και Ρομά, προσδιορίστηκαν ως μία με βάση τη θρησκεία: μουσουλμανική. Στα μειονοτικά σχολεία τα παιδιά διδάσκονται, μέχρι και σήμερα, στην ελληνική και στην τουρκική γλώσσα.

Κάτι άλλαξε...
Στις 17 Νοεμβρίου 1995 καταργούνται από τον τότε υπουργό Εθνικής Αμυνας Γεράσιμο Αρσένη οι «επιτηρούμενες ζώνες» από την ορεινή Θράκη μέχρι την Ηπειρο, και έτσι οι μπάρες πέφτουν. Το Μάιο του 1997, μία ομάδα, επιτετραμμένη του Υπουργείου Παιδείας, κάνει το πρώτο διερευνητικό ταξίδι στη Θράκη, προκειμένου να καταγράψει τις ανάγκες αλλά και τις δυνατότητες ανάπτυξης ενός εκπαιδευτικού προγράμματος που θα απευθύνεται στα παιδιά της μουσουλμανικής μειονότητας. Ανάμεσά τους η Αννα Φραγκουδάκη και η Θάλεια Δραγώνα, που θα είναι στη συνέχεια οι επιστημονικές υπεύθυνοι. Το πρόγραμμα ξεκινά και η τοπική κοινωνία το ονομάζει ΠΕΜ, από τα αρχικά του επίσημου τίτλου: Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων. Σήμερα λέγεται από τους ίδιους ΚΕΣΠΕΜ, από τα αρχικά των κέντρων στήριξης του προγράμματος που είναι η πιο κοινωνικά διευρυμένη εκδοχή, περιλαμβάνοντας εκπαίδευση και ελληνομάθεια ενηλίκων, κυρίως γυναικών της μειονότητας.

Μέχρι σήμερα, και στο πλαίσιο του προγράμματος, διεπιστημονικές ομάδες από σχεδόν όλα τα πανεπιστήμια της χώρας, αλλά και εκπαιδευτικοί, έχουν συγγράψει σχολικά βιβλία για το δημοτικό και το γυμνάσιο, στηριγμένα σε σύγχρονες μεθόδους, έχουν οργανώσει πολύμορφη επιμόρφωση που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς και συνεργάτες του έργου, έχουν δημιουργήσει δέκα εξωσχολικά κέντρα ελληνομάθειας και κοινωνικής ένταξης, καθώς και τέσσερις κινητές μονάδες που μεταφέρουν τις παιδαγωγικές καινοτομίες στα απομονωμένα και δυσπρόσιτα μειονοτικά χωριά, έχουν οργανώσει δημιουργικές, μαθησιακές, ψυχαγωγικές δράσεις με μεικτές ομάδες παιδιών και νέων από τη μειονότητα και την πλειονότητα. Συνέδρια, ημερίδες, συναντήσεις με τους φορείς της εκπαίδευσης, βουλευτές και εκπροσώπους της τοπικής αυτοδιοίκησης βοήθησαν, επίσης, στην εγκατάσταση διαλόγου ανάμεσα στη μειονότητα και στην πλειονότητα.
Αντίπαλοι σε όλη αυτήν την προσπάθεια υπήρξαν, φυσικά, οι κοινωνικές ανισότητες που καθορίζουν το επίπεδο της μόρφωσης, οι ανισότητες που οφείλονται στις διαφορετικές ταυτότητες των μαθητών με άλλη θρησκεία, κουλτούρα και μητρική γλώσσα, η πολιτική διγλωσσία, οι προκαταλήψεις και τα στερεότυπα.
Μία από τις πιο σημαντικές καινοτομίες του προγράμματος είναι η έμφαση που δόθηκε στην επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και η άμεση εμπλοκή τους στις αλλαγές που εισηγούνταν και εφάρμοζαν. Για να συγγραφούν τα πολλά σχολικά βιβλία και εκπαιδευτικά υλικά, εφαρμόστηκαν πειραματικά στις τάξεις από εθελοντές εκπαιδευτικούς, όπου κρίνονταν και διορθώνονταν. Οπως τονίζει η Θάλεια Δραγώνα, «οι εκπαιδευτικοί, συνεργάτες του προγράμματος, που δίδαξαν τα μαθήματα σε χιλιάδες παιδιά της μειονότητας, από το νηπιαγωγείο έως το λύκειο, αλλά και ελληνικά σε ενήλικα μέλη της μειονότητας –κυρίως μητέρες μαθητών–, έκαναν αυτό το έργο να πετύχει».

Αυτόπτης μάρτυς
Αν όλα τα παραπάνω φαίνονται κάπως θεωρητικά, μακρινά και... ξύλινα, η συζήτηση που είχαμε με την Εσρά Μολλά και τη Σεριφέ Σιράκ δίνει ανάγλυφα το ζωντανό, απτό αποτέλεσμα του προγράμματος. Πομακικής καταγωγής, γεννημένες το 1989 και το 1992, αντιστοίχως, σε Πομακοχώρια της Ξάνθης, ήταν μικρά κοριτσάκια όταν ξεκίνησε το πρόγραμμα. Συνέχισαν μέχρι τέλους, περνώντας από τη θέση του εκπαιδευόμενου στη θέση του εκπαιδευτή. Σήμερα ζουν και οι δύο στην Αθήνα. Η Εσρά είναι δασκάλα, κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου, και η Σεριφέ νηπιαγωγός που κάνει τώρα το μεταπτυχιακό της.

– Τελικά τι γίνεται εκεί πάνω;
– Πάντως όχι ό,τι λέει ο Σφακιανάκης, ότι χρειάζεσαι διαβατήριο για να περάσεις την Καβάλα, απαντάει με χιούμορ η Εσρά.
Περιγράφουν και οι δύο περίπου τις ίδιες εμπειρίες που, ουσιαστικά, συνοψίζονται στις δυσκολίες κοινωνικής ένταξης «μέσα στην ίδια σου τη χώρα, αφού δεν μαθαίνεις καλά καμία γλώσσα! Πήγαμε και οι δύο σε μειονοτικό δημοτικό και μετά στο δημόσιο ελληνικό γυμνάσιο. Η ένταξη στο γυμνάσιο σήμαινε άλματα εκ μέρους μας. Υπήρχαν παιδιά που δεν μιλούσαν ούτε λέξη ελληνικά ή ελάχιστα και ήταν αδύνατον να εκφραστούν».
Υπήρχε όμως και το αντίστροφο πρόβλημα που βιωνόταν στο δημοτικό, όπως συνέβη με τη Σεριφέ: «Για μένα μητρική γλώσσα ήταν τα ελληνικά και τα πομακικά. Οταν πήγα στο μειονοτικό δημοτικό, άρχισα να διδάσκομαι βασικά μαθήματα στα τουρκικά, που για μένα ήταν άγνωστη γλώσσα!».

Μαθήματα ενηλίκων... λόγω γυναικών
Τα μαθήματα ενηλίκων δημιουργήθηκαν ύστερα από αίτημα των γονέων –κυρίως γυναικών–, οι οποίοι συνόδευαν τα παιδιά τους στα μαθήματα. Δόθηκε έμφαση στις ανάγκες της καθημερινότητας αυτών των γυναικών που χρειάζονταν ένα καθημερινό ελληνικό λεξιλόγιο για να επισκεφθούν τον γιατρό, να κάνουν ψώνια, να μιλήσουν με τους ανθρώπους της πόλης όταν έβγαιναν από το χωριό. Ως αποτέλεσμα, όμως, είχαν επιπλέον την ενδυνάμωση της αυτοπεποίθησης και τη διεκδίκηση της θέσης τους μέσα στην οικογένεια και στον δημόσιο χώρο. Η Νουρτέν αποκτά αμέσως δίπλωμα αυτοκινήτου και δηλώνει ότι «δεν ντρέπεται πια να βγει στην αγορά». Η Σεβάλ αναφέρεται στην επαφή με το νοσοκομείο, τους γιατρούς αλλά και τις τράπεζες, στον συχνά αγενή τρόπο αντιμετώπισής της, λόγω της μαντίλας που φοράει, επισημαίνοντας παράλληλα πώς αλλάζει αυτή η συμπεριφορά όταν απαντά σε σωστά ελληνικά.


Η γλώσσα, το «διαβατήριο» και οι επιλογές για μόρφωση

– Γιατί όμως οι γονείς παιδιών όπως η Σεριφέ επιλέγουν τα μειονοτικά δημοτικά;
– Για να μην αλλοιωθεί το θρήσκευμα είναι ένας λόγος. Ενας άλλος λόγος είναι ότι η Τουρκία βοηθούσε πολύ στη συνέχιση των σπουδών στα δικά της πανεπιστήμια με υποτροφίες προς τα παιδιά της μειονότητας. Οπότε το να μαθαίνεις τουρκικά ήταν ένα είδος διαβατηρίου για μεγαλύτερη μόρφωση για όσους, τουλάχιστον, είχαν τη δυνατότητα, την επιθυμία να σπουδάσουν. Ενας... τρίτος λόγος είναι ότι σε πολλά χωριά δεν υπήρχαν παρά μόνο μειονοτικά δημοτικά, άρα δεν υπήρχε επιλογή.

– Πώς νιώθετε ύστερα από όλη αυτήν τη διαδρομή;
– Κουρασμένες! Μια υπερπροσπάθεια για να κάνεις τα αυτονόητα: Να μιλάς καλά τη γλώσσα της πατρίδας σου, να μη νιώθεις διαφορετικός ανάμεσα στους συμφοιτητές σου που όταν ακούν το όνομά σου σε ρωτούν πώς και δεν φοράς μαντίλα. Εχουμε φίλους που αλλάζουν το όνομά τους μόνο και μόνο για να μην τους ρωτάνε από πού είναι για να μη νιώθουν «μειονοτικοί». Μιλάμε για πολύ κλάμα και ξενύχτι. Και μετά, όταν έρθει η ώρα να διδάξεις, έχεις την αγωνία των γονέων των μαθητών. Πώς θα με αντιμετωπίσουν ως μουσουλμάνα; Τι θα πουν στα παιδιά τους; Πώς πρέπει να αντιμετωπίσω την τάξη; Σε όλα αυτά το πρόγραμμα ήταν καθοριστικής βοήθειας.

Η Εσρά, που διδάσκει σε δημοτικό σχολείο στη Νέα Φιλαδέλφεια, μας λέει ότι τις μεθόδους του προγράμματος ακολουθεί πολλές φορές και στις τάξεις της, με εξαιρετικά αποτελέσματα ως προς το ενδιαφέρον των μαθητών. Εάν επιστρέψει στη Θράκη, θα το κάνει μόνο για να πάρει μέρος στο Πρόγραμμα Εκπαίδευσης Μουσουλμανοπαίδων και Ενηλίκων.
Η αυλαία στην τέταρτη και μεγαλύτερη δράση του προγράμματος έπεσε τον περασμένο Μάιο. Ας ελπίσουμε ότι θα συνεχιστεί με την ίδια δυναμικότητα.

Οι Πομάκοι από το 1923
Με τη Συνθήκη της Λωζάννης (1923) εξαιρέθηκαν από την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας οι χριστιανικές μειονότητες της Κωνσταντινούπολης, Ιμβρου και Τενέδου και η μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης. Μέχρι το 1954 η Ελλάδα αναγνώριζε τη μειονότητα ως μουσουλμανική, ενώ από το 1936 είχαν εγκατασταθεί οι μπάρες που ξεχώριζαν τα χωριά ως επιτηρούμενες περιοχές. Την άνοιξη του 1954 αναγνώρισε τα σχολεία της μειονότητας ως τουρκικά, στο πλαίσιο πολιτικής εναντίον της κομμουνιστικής Βουλγαρίας και του Ψυχρού Πολέμου ευρύτερα. Οι Πομάκοι, επειδή μιλούσαν μια γλώσσα σλαβική, συγγενή με τα βουλγαρικά, θεωρούνταν απειλή ως πιθανοί συνεργάτες της Σόφιας και των Σοβιετικών. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, λοιπόν, θεώρησαν ή ακολούθησαν συμμαχικές εντολές που προέκριναν μια πολιτική τουρκοποίησης των Πομάκων, υποχρεώνοντάς τους ουσιαστικά και μέσω των μειονοτικών σχολείων να ομιλούν την τουρκική γλώσσα. Μόνο μετά την εισβολή στην Κύπρο το 1974, η Ελλάδα αρχίζει να διαχωρίζει τους Πομάκους από την υπόλοιπη μειονότητα, χωρίς ωστόσο να σημαίνει αυτό κάτι πρακτικά για τα μειονοτικά σχολεία.



Δευτέρα 13 Ιουνίου 2016

Θράκη: Τα βήματα που δεν έγιναν…


- Γιατί απέτυχαν οι πολιτικές που υιοθετήθηκαν για την περιοχή στο παρελθόν  
-Τί επιβάλλεται να γίνει;
- Η διακομματική επιτροπή που προτείνεται για μια ακόμη φορά 25 χρόνια μετά, είναι μια συνταγή η οποία έχει ήδη αποτύχει, χωρίς όμως ποτέ να έχουν αναλυθεί τα αίτια της αποτυχίας της...

Γράφει ο Αναστάσιος Λαυρέντζος

Θράκη: Τα βήματα που δεν έγιναν…

Επισκοπώντας τις εξελίξεις στη Θράκη κατά τη μεταπολεμική περίοδο, μπορούμε να πούμε ότι κατά κανόνα το ελληνικό κράτος αντιμετώπισε τη Θράκη ως μια μεθοριακή ζώνη, για την οποία δεν είχε κάποιο υψηλό όραμα. Η επισήμανση αυτή βεβαίως ισχύει και για άλλες ελληνικές περιφέρειες, όπως π.χ. η Ήπειρος, η Ανατολική Μακεδονία και εν γένει για όσες περιοχές βρίσκονταν έξω από τον άξονα Αθήνας-Θεσσαλονίκης. Το φαινόμενο αυτό δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας συνειδητής επιλογής, αλλά συνέπεια του τρόπου με το ελληνικό πολιτικό προσωπικό λειτούργησε διαχρονικά: 

χωρίς ποτέ να διαθέτει μια δομημένη στρατηγική ανάπτυξης και πλήρους απασχόλησης για την περιφέρεια (και για τη χώρα στο σύνολό της), στηριζόμενο σχεδόν αποκλειστικά σε αυτοσχεδιασμούς και πρόσκαιρα μέτρα, πορεύτηκε συνήθως με γνώμονα τις μικροπολιτικές του επιδιώξεις (και όχι μόνο...), με συνέπειες που τις βλέπουμε πια τόσο σε επίπεδο περιφερειών όσο και στο σύνολο της χώρας.

Ειδικά για τη Θράκη, η οποία επί πλέον έχει την ιδιαιτερότητα να διαθέτει και μια ευάριθμη μουσουλμανική μειονότητα, θα πρέπει να τονισθεί ότι η ελληνική πολιτική δεν ήταν μόνο αποσπασματική ή ανακόλουθη. Συχνά ήταν και ιδιαίτερα ανεκτική σε έξωθεν παρεμβάσεις, με αποτέλεσμα να δοθεί πρόσφορο έδαφος στην τουρκική πολιτική να προωθήσει διάφορες πρακτικές «συνδιοίκησης» στην περιοχή...
Τα γεγονότα του 1990 στην Κομοτηνή έδωσαν ένα ισχυρό λάκτισμα στο κοιμώμενο ελληνικό κράτος σε μια εποχή που ακόμη διέθετε ανακλαστικά και πόρους για να αντιδράσει. Έτσι την περίοδο εκείνη η ελληνική πολιτεία προχώρησε εσπευσμένα σε μια σειρά ενεργειών, όπως η τυπική κατάργηση των διακρίσεων κατά της μουσουλμανικής μειονότητας (οι οποίες βέβαια είχαν ατονήσει πολύ νωρίτερα), η συγκρότηση μιας διακομματικής επιτροπής για την εκπόνηση ενός σχεδίου για τη Θράκη καθώς και η ανάληψη μιας σειράς πρωτοβουλιών (π.χ. η πληθυσμιακή της ενίσχυση με την εγκατάσταση Ελληνοποντίων στην περιοχή) οι οποίες όμως ήταν κυρίως αποσπασματικού χαρακτήρα. Για να είμαστε αντικειμενικοί, είναι γεγονός ότι καταβλήθηκε μια ειλικρινής προσπάθεια να αλλάξουν τα δεδομένα, αφού μέσα στην εικοσαετία που ακολούθησε κατατέθηκαν τρεις αναπτυξιακοί νόμοι οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα γενναιόδωροι με τη Θράκη.

 Πόσο όμως απέδωσε αυτή η προσπάθεια;
Για να απαντήσει κανείς σε αυτό το ερώτημα, δεν χρειάζεται να επισκεφτεί τις ΒΙΠΕ των θρακικών πόλεων, ούτε να κάνει κάποια λεπτομερή αναφορά των γεγονότων. Αρκεί να αναλογιστεί ότι σήμερα, 25 χρόνια μετά (!), το πολιτικό προσωπικό της χώρας εξακολουθεί να διαπιστώνει ότι η Θράκη βρίσκεται σε αδιέξοδο, διατυπώνοντας και πάλι ως πρόταση για τη λύση των προβλημάτων της τη σύγκλιση μιας ακόμη διακομματικής επιτροπής που θα καταρτίσει ένα (νέο) έκτακτο σχέδιο... Με άλλα λόγια προτείνεται για μια ακόμη φορά μια συνταγή η οποία έχει ήδη αποτύχει, χωρίς όμως ποτέ να έχουν αναλυθεί τα αίτια της αποτυχίας της...

Γιατί απέτυχαν έως τώρα οι πρωτοβουλίες τους ελληνικού κράτους για τη Θράκη; Προσπαθώντας να καταλάβουμε γιατί απέτυχαν οι πρωτοβουλίες που κατά καιρούς αναλήφθηκαν για τη Θράκη (και ειδικά από το 1990 και μετά), θα πρέπει να επισημάνουμε τρεις βασικές αιτίες:

Πρώτον, το πόρισμα το οποίο εξέδωσε η διακομματική επιτροπή της Βουλής το 1992 ήταν ένα κείμενο προθέσεων το οποίο ποτέ δεν μετασχηματίστηκε σε ένα συγκροτημένο σχέδιο διακομματικής αποδοχής. Έτσι οι όποιες ενέργειες αναλήφθηκαν για την υλοποίησή του δεν μπορούσαν να έχουν την απαιτούμενη μεθοδικότητα και διάρκεια. Το αποτέλεσμα ήταν σύντομα η όποια προσπάθεια να ατονήσει και τελικά να εκφυλιστεί σε μια σειρά αποσπασματικών ενεργειών... Το γεγονός αυτό είναι συνέπεια των πάγιων αδυναμιών του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο διαχρονικά αδυνατεί να συνεννοηθεί για τα μεγάλα θέματα της χώρας, διότι κατά κανόνα τα κόμματα αρνούνται να εφαρμόσουν ή να συναινέσουν σε πολιτικές οι οποίες θα έχουν αποτελέσματα πέραν του ορίζοντα της κυβερνητικής τους θητείας.

Δεύτερον, η επιτυχία ακόμη και του καλύτερου πολιτικού σχεδιασμού εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα του μηχανισμού που καλείται να τον υλοποιήσει. Από αυτή την άποψη είναι μάλλον ματαιοπονία να περιμένουμε ότι το ελληνικό κράτος με τις χρόνιες αδυναμίες του θα μπορούσε να φέρει εις πέρας μια τόσο πολύπλοκη αποστολή όπως είναι η αναμόρφωση μιας ολόκληρης περιοχής. Σχετικά λοιπόν είναι σαφές ότι αν σήμερα θέλουμε να υλοποιήσουμε ένα σχέδιο για τη Θράκη, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύουμε ότι κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει χωρίς να προηγηθεί μια γενναία αναμόρφωση των κρατικών δομών (τουλάχιστον σε επίπεδο περιφέρειας ΑΜΘ) ή η ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου διοικητικού μηχανισμού, ο οποίος θα έχει κατάλληλη διάρθρωση και στελέχωση, ώστε να παρακαμφθούν τα εμπόδια που θα δημιουργήσει η ανεπάρκεια (και η διαφθορά;) του υπάρχοντος πλαισίου.

Τρίτον, οι αναπτυξιακοί νόμοι οι οποίοι κατατέθηκαν για τη Θράκη δεν λειτούργησαν υπέρ της περιοχής, αλλά όπως αποδείχτηκε ωφέλησαν κυρίως όσους έσπευσαν να τους εκμεταλλευτούν... Το γεγονός αυτό μας δείχνει ότι ένα κράτος δεν μπορεί να αναθέτει την άσκηση περιφερειακής πολιτικής μόνο στην ιδιωτική πρωτοβουλία προσφέροντάς της απλώς γενναιόδωρα κίνητρα. Βεβαίως η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι ο βασικός μοχλός της ανάπτυξης, αλλά το δίδαγμα είναι ότι και το κράτος δεν μπορεί να παραιτηθεί των ευθυνών του. Αντιθέτως οφείλει να αναλάβει έναν επιτελικό ρόλο, σχεδιάζοντας, ελέγχοντας και συντονίζοντας τις επί μέρους δράσεις, ώστε να μεγιστοποιηθούν οι μεταξύ τους συνέργειες. Το τονίζουμε αυτό ιδιαίτερα σήμερα που κάποιοι φαίνεται να απεργάζονται ως «λύση» για τη Θράκη τον μετασχηματισμό της σε Ειδική Οικονομική Ζώνη...

Τί πρέπει να γίνει;

Σήμερα, καθώς ολόκληρη η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αδράνειας για τη Θράκη η οποία πλέον από πολλές απόψεις βαδίζει προς ένα μεταίχμιο. Στον βαθμό λοιπόν που μπορώ να διατυπώσω μια πρόταση για τη Θράκη, θα έλεγα ότι οι Θρακιώτες δεν πρέπει να περιμένουν το ενδιαφέρον της Αθήνας. Θα πρέπει να πάρουν οι ίδιοι την τύχη τους στα χέρια τους, να ζητήσουν από τους τοπικούς φορείς τους (πολιτικούς και επιχειρηματικούς) να καταστρώσουν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την περιοχή τους και να το υποβάλουν στην ελληνική πολιτεία. Θα πρέπει να είναι ένα σχέδιο τολμηρό, το οποίο δεν θα επιζητά (μόνο) τη λήψη μέτρων ενίσχυσης του τοπικού εισοδήματος (όπως έγινε στο παρελθόν, π.χ. με την ίδρυση του ΔΠΘ), αλλά θα αποσκοπεί στη δημιουργία καθετοποιημένων και ανταγωνιστικών παραγωγικών νησίδων, βασισμένων στα πλεονεκτήματα της περιοχής. Επίσης θα πρέπει να τεθεί ως απαίτηση το σχέδιο αυτό να εφαρμοστεί ανεξάρτητα από τις εναλλαγές των κομμάτων στην εξουσία και στον βαθμό που είναι δυνατό θα πρέπει να προσδιοριστεί ακόμη και ο μηχανισμός που θα το εκτελέσει. Αυτές είναι οι προϋποθέσεις για μια τελεσφόρα παρέμβαση στη Θράκη και για να εξασφαλιστούν, απαιτούν σοβαρή προετοιμασία και σχεδιασμό. Ο,τιδήποτε άλλο δεν θα είναι παρά μια διαχείριση σχέσεων και εντυπώσεων, η οποία ξέρουμε πολύ καλά τί αποτελέσματα μπορεί να έχει...



Πρώτη δημοσίευση: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=103213

Ιστολόγιο του συγγραφέα:  http://enausis.blogspot.gr/2016/06/blog-post.html

Επικοινωνία με τον συγγραφέα:
Email: AnLavrentzos@gmail.com
Twitter: @LavrentzosΑ

Κυριακή 12 Ιουνίου 2016

Η λάθος προσέγγιση του μειονοτικού ζητήματος της Θράκης


“… είναι σα να μπαίνει ο διαρρήκτης σε ένα σπίτι για να κλέψει και ο νοικοκύρης του σπιτιού συνεχίζει να πίνει το καφεδάκι του αδιαφορώντας για την παρουσία του κλέφτη…”


Η λάθος προσέγγιση του μειονοτικού ζητήματος της Θράκης

Του Πομάκου δημοσιογράφου 
Σεμπαϊδήν Καραχότζα

Μετά από τόσα χρόνια δράσης πάνω στα μειονοτικά θέματα της Θράκης και κυρίως πάνω στο θέμα του συστηματικού εκτουρκισμού των Ελλήνων Πομάκων και αφού όλα αυτά τα χρόνια έχουν ασχοληθεί με το ζήτημα αυτό όλα σχεδόν τα μεγάλα ΜΜΕ  της χώρα μας, θεωρώ πως δεν υπάρχει ή δε θα έπρεπε να υπάρχει ούτε ένας  Έλληνας που να μη γνωρίζει για τον ρόλο του Τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής και για τις μεθόδους που οι άνθρωποι του χρησιμοποιούν προκειμένου να δημιουργήσουν την εντύπωση πως στη Θράκη υπάρχει μια Τουρκική και όχι μουσουλμανική μειονότητα.

Ωστόσο φοβάμαι πως όλα αυτά τα χρόνια έχουμε πέσει στην παγίδα να ασχολούμαστε με το δένδρο και όχι με το δάσος. Στεκόμαστε πάντα στα όσα κάνει το Τουρκικό Προξενείο και ξεχνάμε τα όσα δεν κάνει η Ελληνική πολιτεία.  Δε λέω πως δεν πρέπει να αναφερόμαστε στις δράσεις εκείνων που είτε συνεργάζονται ανοιχτά είτε απλά συντάσσονται με τις θέσεις της Άγκυρας για τη Θράκη,  λέω απλά πως ενδεχομένως να δίνουμε περισσότερο βαρύτητα απ’ όσο θα έπρεπε,  ενώ στην ουσία το μεγάλο πρόβλημα που σπάνια αναφέρουμε είναι η εγκληματική απουσία του Ελληνικού κράτους από τη Θράκη.

Αν όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης οι ελληνικές κυβερνήσεις έκαναν αυτό που πρέπει στη Θράκη, τότε πιστέψτε με δε θα είχε καμία σημασία η δράση των ψευτομουφτήδων για παράδειγμα αλλά και των υπόλοιπων που πασχίζουν να αναδείξουν μια τουρκική μειονότητα στη Θράκη. Δυστυχώς,  όμως,  καμία εκ των ελληνικών κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης δεν κατάφερε να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με αποτέλεσμα να υπάρχει πρόσφορο έδαφος για δράσεις σαν κι αυτές του Τουρκικού Προξενείου. 

Νομίζω πως,  έστω και με μια μεγάλη καθυστέρηση, ήρθε η ώρα να αναδείξουμε με κάθε τρόπο και μέσο τα όσα η ελληνική πολιτεία δεν έκανε για τη Θράκη και κυρίως για τους Έλληνες μουσουλμάνους της περιοχής και να πάψουμε ασχολούμαστε αποκλειστικά με τα όσα κάνει ο ψευτομουφτής και ο κάθε ψευτομουφτής,  που,  στο κάτω-κάτω,  έχει αναλάβει να φέρει εις πέρας μια αποστολή.  Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν είναι απλό και ξεκάθαρο.  Αν σ’ αυτή τη χώρα είχαμε ένα σωστό κράτος,  ένα κράτος που να βάζει πάνω απ’ όλα το συμφέρον της Ελλάδας και των πολιτών της θα μπορούσε ένα Προξενείο να κάνει τέτοια παιχνίδια στη Θράκη;  Ασφαλώς όχι,  αλλά εδώ είναι σα να μπαίνει ο διαρρήκτης σε ένα σπίτι για να κλέψει και ο νοικοκύρης του σπιτιού συνεχίζει να πίνει το καφεδάκι του αδιαφορώντας για την παρουσία του κλέφτη.  Όσο όμως ο νοικοκύρης δεν αντιδρά είναι πολύ λογικό ο κλέφτης να αδειάσει όλο το σπίτι.  Αυτό ακριβώς γίνεται εδώ και δεκαετίες στη Θράκη με τον νοικοκύρη του σπιτιού που στην προκειμένη περίπτωση είναι το ελληνικό κράτος απλά να παρακολουθεί χωρίς να αντιδρά. 

Ο μεγάλος «εχθρός» λοιπόν της Θράκης δεν είναι ούτε η Άγκυρα, ούτε το Τουρκικό Προξενείο, ούτε οι ψευτομουφτήδες.  Ο μεγάλος εγκληματίας στη Θράκη είναι το ίδιο το ελληνικό κράτος.  Όσο πιο νωρίς το καταλάβουμε αυτό τόσο το καλύτερο για τη Θράκη μας θα είναι. 

ΑΣ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ

Σεμπαϊδήν Καραχότζα


ΠΗΓΗ: www.xanthinet.gr