Δευτέρα 26 Ιουνίου 2017

Τα τραγούδια των Πομάκων βρίσκουν τη θέση που τους αξίζει


ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΝ ΣΤΗ ΔΡΑΜΑ
Τα τραγούδια των Πομάκων βρίσκουν τη θέση που τους αξίζει πλάι στην παραδοσιακή μουσική της Θράκης. Χάρη σε εκδηλώσεις όπως αυτή που διοργανώθηκε στις 24 Ιουνίου 2017 στη Δράμα με τίτλο «Θρακιώτικο Σεργιάνι» η μουσική παράδοση των Πομάκων εντάσσεται πλέον στη συνολικότερη μουσική παράδοση της Θράκης.

Στην ετήσια παράσταση της Θρακικής Εστίας Δράμας (πρόεδρος ο κ. Φώτης Μπέγγας) συμμετείχε φέτος και ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πομάκων Ν. Ξάνθης. Στην εξαιρετική αυτή παράσταση συμμετείχε η Εμινέ Μπουρουτζή συνοδευόμενη από χορωδία και ορχήστρα υπό τη διεύθυνση του Γιώργου Καλαβρινού.

Κλείνουν οκτώ χρόνια από την προηγούμενη φορά που η Εμινέ Μπουρουτζή τραγούδησε τραγούδια των Πομάκων της Ξάνθης για πρώτη φορά στη Δράμα, σε μία συναυλία που είχε διοργανωθεί και πάλι από τη Θρακική Εστία Δράμας στις 13/6/2009.


 Η καταξιωμένη Πομάκα τραγουδίστρια Εμινέ Μπουρουτζή γράφει σήμερα τη δική της ιστορία στα πολιτιστικά δρώμενα της Θράκης. Η Εμινέ Μπουρουτζή γεννήθηκε στο Δημάριο Ξάνθης. Έχει αφιερώσει τη ζωή της στη διατήρηση της παραδοσιακής μουσικής των Πομάκων της Θράκης.   Είναι πρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Πομάκων Ν. Ξάνθης,  ο οποίος συστάθηκε το 2006 με στόχο τη διάσωση και διάδοση της ιστορίας και της πολιτιστικής κληρονομιάς των Πομάκων της Ξάνθης.
Η δραστηριοποίησή της με το σύλλογο Πομάκων ανέδειξε τον έντονο δυναμισμό και το πείσμα μιας νέας γυναίκας που αγωνίζεται για να προβάλει τον πολιτισμό και τις παραδόσεις των προγόνων της. Για τις γυναίκες στα πομακοχώρια η Εμινέ αποτελεί πρότυπο μαχητικότητας.  Αγωνίζεται επίσης για τα γλωσσικά δικαιώματα των Πομάκων και για τα δικαιώματα των γυναικών. Ως εκπρόσωπος των Ελλήνων Πομάκων συμμετείχε σε διεθνείς συναντήσεις στις Βρυξέλλες και τη Βαρσοβία το 2009 και το 2016 στο πλαίσιο της διεθνούς συνδιάσκεψης του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (OSCE). 


  Η Εμινέ Μπουρουτζή είναι μια μοναδική περίπτωση νέας Πομάκας που συνδυάζει την κοινωνική δράση και προσφορά και την καλλιτεχνική δραστηριότητα.  Η μεγάλη καμπή στη ζωή της ήταν η απόφασή της να τραγουδήσει τα παραδοσιακά πομάκικα τραγούδια που γνώριζε από τη γιαγιά της. Το 2006 η Εμινέ κυκλοφορεί σε cd από το ΠΑΚΕΘΡΑ μία συλλογή τραγουδιών από το Δημάριο, χρησιμοποιώντας το ψευδώνυμο Νερμάν Μολλά, γιατί αρχικά δίσταζε να εμφανιστεί με το πραγματικό της όνομα. Στις 19 Απριλίου 2008 εντυπωσιάζει με μία καταπληκτική παρουσία στην Πομάκικη Βραδιά που διοργανώθηκε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων Ν. Ξάνθης. Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί από το ΠΑΚΕΘΡΑ το δεύτερο cd της Εμινέ, με επιμέλεια του Γιάννη Κακκάρα. Ο τρίτος της δίσκος κυκλοφόρησε από τον Πολιτιστικό Σύλλογο Πομάκων Ν. Ξάνθης το 2011 σε συνεργασία με τον σημαντικό Θρακιώτη μουσικό Βαγγέλη Δωρόπουλο. Την τελευταία δεκαετία έχει λάβει μέρος σε πολλές συναυλίες σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό.


Ακολουθεί ένα τραγούδι από την εκδήλωση της Θρακικής Εστίας Δράμας σε βίντεο.


‘Isushi me, ízgori me, Mínkele móme
Ξέρανέ με, κάψε με, μικρή Εμινέ, κορίτσι μου
Η Εμινέ Μπουρουτζή τραγουδά
Μαζί με τη Χορωδία της Θρακικής Εστίας Δράμας
Υπεύθυνος Χορωδίας και Ορχήστρας
Γιώργος Καλαβρινός

Παράσταση Θρακικής Εστίας Δράμας
Δράμα 24 Ιουνίου 2017

Έπαιξαν οι μουσικοί:
Χρήστος Τσακιρίδης: Γκάιντα
Χριστόδουλος Φωταράκης & Παναγιώτης Καλαβρινός: καβάλι
Σταύρος Τσακιρίδης: Λύρα Θράκης
Γιάννης Ζεμαδάνης: Ακορντεόν
Αλέξανδρος Φωταράκης: Βιολί
Κώστας Ζεμαδάνης: Νταούλι



ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΤΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ

‘Isushi me, ízgori me,
Ξέρανέ με, κάψε με,

Ti me stóri súho dárvo,
Εσύ κάνε με ξερό δέντρο

Súho dárvo, yavárlavo, Mínkele móme,
Ξερό δέντρο, σκληρό, μικρή Εμινέ κορίτσι μου

Zémi brádva sásechay me
Πάρε τσεκούρι και κόψε με

Ta me stóri na dve, na tri.
Και κάνε με στα δυο και στα τρία

Ta me stóri sítni tráski,
Και κάνε με λεπτά προσανάμματα

Zam me sméti fyálen mendíl
Μετά μάζεψέ με σε ένα γυαλιστερό μαντίλι

Zam me métni na dva yógna,  Mínkele móme,
Μετά ρίξε με σε δυο φωτιές,  μικρή Εμινέ κορίτσι μου

Ya da górem, ti da me glédash,
Εγώ να καίγομαι, εσύ να με κοιτάς

Ya da górem, ti da me glédash.
Εγώ να καίγομαι, εσύ να με κοιτάς,

Da mi stánam bâlen pépel,
Να σου γίνω άσπρη στάχτη

Zam me sméti s rúsata kósa
Μετά σκούπισέ με, με τα ξανθά σου μαλλιά

Zavarzáy me s’ bâlan shérfe, Mínkele móme
Δέσε με, με άσπρο μαντίλι, μικρή Εμινέ κορίτσι μου

Yonnesáy me f kráy denízen
Πήγαινέ με στην άκρη της θάλασσας

Yonnesáy me f kráy denizen
Πήγαινέ με στην άκρη της θάλασσας

Da me kladésh na bäl kámen
Να με βάλεις σε άσπρη πέτρα

Da me dúye bâlen vâter,
Να με φυσάει άσπρος αέρας (νοτιάς)

Da me dúye bâlen vâter, Mínkele móme
Να με φυσάει άσπρος αέρας, μικρή Εμινέ κορίτσι μου

Da ne glédat móyse yóchi
Να μη βλέπουν τα δικά μου μάτια

’ga she ídesh s drúgono, lûbe.

Όταν θα πας με άλλον, αγαπημένη.



Ο Φώτης Μπέγγας, Πρόεδρος της Θρακικής Εστίας Δράμας 
με την Εμινέ Μπουρουτζή, πρόεδρο του Πολιτιστικού Συλλόγου Πομάκων Ν. Ξάνθης



Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

Crescenzio Sangiglio: ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ

                                       

ΑΠΌ ΙΤΑΛΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ
                          ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΥΠΟΥΡΓΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ  NIKO ΚΟΤΖΙΑ


Αξιότιμε κύριε Υπουργέ,

Ονομάζομαι Crescenzio Sangiglio. Είμαι Ιταλός ελληνιστής με πάνω από 30 βιβλία που δημοσίευσα για την ελληνική ποίηση.

Ωστόσο δεν είναι στην ελληνική λογοτεχνία που εδώ θα αναφερθώ, αλλά σε μια κατάσταση η οποία χειρότερη δεν θα μπορούσε να είναι (και ακόμη περισσότερο να γίνει) για την ελληνική ακεραιότητα (σε όλα τα επίπεδα) και που "βασιλεύει" στη Θράκη, στην ελληνική Θράκη, να το θυμόμαστε, την οποία οι Τούρκοι παραποιούν και ονομάζουν Δυτική Θράκη!

Θα σας απαριθμήσω μερικά γεγονότα που έχουν συμβεί τους τελευταίους 8 μήνες, από τον Οκτώβριο του 2016 και μετά, μήπως δεν τα γνωρίζετε ή μήπως τα γνωρίζετε αλλιώς γιατί αλλιώς σας τα είπαν(μαζί με τα γεγονότα εμφανίζονται βεβαίως και πρόσωπα!). Πρόκειται για γεγονότα που ναι μεν διαδραματίστηκαν μέσα στα στενά πλαίσια του θρακικού χώρου, παραπέμπουν όμως στη γενική πολιτική που η Ελλάδα ασκεί στη περιοχή, ή μάλλον θα έλεγα, δεν ασκεί.

1) Το χωριό Γλαύκη.  Θα ξέρετε πως η θέση του χωριού είναι στρατηγική, γι' αυτό άλλωστε υπάρχει εκεί και ένα στρατόπεδο ειδικών δυνάμεων ορεινών καταδρομών.

Με ευκαιρία την κηδεία ενός νεαρού Πομάκου Έλληνα στρατιώτη η συμπεριφορά του ψευτο-μουφτή Ξάνθης Αχμέτ Μετέ και του βουλευτή του Σύριζα Χουσεΐν Ζεΐμπέκ υπήρξε, το λιγότερο που θα μπορούσαμε να πούμε, απαράδεκτη, κατάπτυστη, τελείως προσβλητική για ό, τι είναι ελληνικό. Το ίδιο και για τον Δήμαρχο Μύκης (θα επανέλθω πιο κάτω), Καπζά Τζεμήλ.

Στις ασχήμιες του Μετέ προστέθηκε το αίσχος του “Έλληνα βουλευτή” Ζεΐμπέκ ο οποίος μαζί με άλλα ενεργούμενα απαίτησε την αφαίρεση της ελληνικής σημαίας από το φέρετρο του νεκρού Έλληνα στρατιώτη. Και φαίνεται πως τελικά κατόρθωσε να την αφαιρέσει!

Βέβαια διερωτώμαι: πώς είναι δυνατόν να συνεχίζει να υπάρχει και να ασχημονεί εκεί αυτός ο καθόλα παράνομος Μετέ και γιατί ποτέ δεν τιμωρήθηκε από την ελληνική δικαιοσύνη (δεν υπάρχουν δικαστήρια και εισαγγελείς στη Ξάνθη/Κομοτηνή;!) για τις παρανομίες του; Και διερωτώμαι βέβαια επίσης: πώς γίνεται ο Ζεϊμπέκ να είναι ακόμη βουλευτής της Ελληνικής Βουλής και να μην έχει ακόμη διαγραφεί και σταλεί στη πατρίδα του την Τουρκία;;!!

Κατά τη διάρκεια όλης της τελετής και ενώ οι τουρκόφρονες ασχημονούσαν εναντίον "οτιδήποτε είναι ελληνικό", δεν υπήρχε ελληνική αστυνομία να βάλει "στη θέση" τους  ασχημονούντες και "τάξη" στη κατάσταση;!

Με όσα έγιναν θα έπρεπε να είχαν γίνει συλλήψεις και καταδίκες. Όμως δεν έγινε τίποτα, απ΄ ό, τι έμαθα, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα, ενώ έμεινε στην αντίληψη των παρόντων η "επίδειξη δύναμης" των τουρκόφρονων! Και πού; Μέσα στην ελληνική επικράτεια!!

2) Δήμος Μύκης. Σε προκήρυξη προσλήψεων (στα πλαίσια του ΕΣΠΑ, δηλαδή ενός προγράμματος καθαρά ελληνικού) ο Δήμαρχος Καπζά Τζεμήλ απαιτεί οι ενδιαφερόμενοι να γνωρίζουν άπταιστα την τουρκική γλώσσα και επιπλέον η πιστοποίηση αυτής της γνώσης να προέρχεται από ένα συγκεκριμένο τουρκικό πανεπιστήμιο που βρίσκεται στην Άγκυρα (TOMER)!!

Θα γνωρίζετε ασφαλώς, κύριε Κοτζιά, πως αυτός ο Δήμαρχος είναι επίσης και εκείνος που, σαν καλό και υπάκουο πιόνι του τουρκικού προξενείου στη Κομοτηνή, είχε απαγορεύσει τον Αη-Βασίλη, ακριβώς όπως έκανε ο Ερντογάν στη Τουρκία.

Διερωτώμαι: ποια υπήρξε η αντίδραση της ελληνικής πολιτείας σε αυτή την απόπειρα (που πιο ευκρινής δεν γίνεται) επιβολής μιας άτυπης τουρκικής συγκυριαρχίας σε θέματα διοίκησης ΕΝΤΟΣ της ελληνικής επικράτειας; Τί έγινε με τον διαγωνισμό; Και με την τουρκική γλώσσα;!

Θα ήθελα να μάθω από επίσημα χείλη αν επιτράπηκε τελικά ο διαγωνισμός με την τουρκική γλώσσα ή όχι!

Αν δεν επιτράπηκε, τί έγινε με τον Δήμαρχο που επιχείρησε να "χώσει" κάτι το ΞΕΝΟ μέσα ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΆ ΔΡΏΜΕΝΑ; Υπήρξε κάποια διοικητική  τιμωρία, όπως θα έπρεπε να είναι; Ή ο τούρκος Δήμαρχος συνεχίζει τον ρόλο του;

Αν όμως επιτράπηκε η διεξαγωγή των προσλήψεων με την τουρκική γλώσσα, κανένας εισαγγελέας δεν είχε το δικαίωμα να επέμβει ώστε να πάψει αυτή η απαξίωση της ελληνικής πολιτείας;

Διότι, όπως αντιλαμβάνεστε, εάν αυτός ο διαγωνισμός γίνεται με τους όρους του τούρκου δημάρχου Καπζά Τζεμήλ (μη μου πείτε πως αυτός έχει ελληνικό διαβατήριο!) που είναι όροι του τουρκικού προξενείου/κράτους, είναι σαν η ελληνική πολιτεία να αποδέχεται: α) την τουρκική επέμβαση, παντοιοτρόπως, στην ελληνική διοίκηση, β) την παράνομη εισβολή της τουρκικής γλώσσας στην ελληνική διοίκηση, και γ) ακόμη περισσότερο, την παράνομη συγκυριαρχία της Τουρκίας στην ελληνική Θράκη!

Και διότι, όπως επίσης καταλαβαίνετε, βρίσκεται από καιρό σε εξέλιξη μια τουρκική επιχείρηση άλωσης της ελληνικής γλώσσας και διοίκησης με όχημα την τουρκική γλώσσα και αλίμονο αν γίνει δεκτή, με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε επίπεδο, η χρήση της τουρκικής γλώσσας σε επίσημα έγγραφα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στη Θράκη, δηλαδή σε επίσημα έγγραφα του Ελληνικού Κράτους!

Και πάλι διερωτώμαι: έως πότε θα υπάρξει ολιγωρία και ανοχή από την ελληνική κυβέρνηση; Τί περιμένουν οι Έλληνες κυβερνώντες; να γίνει η Θράκη τόσο τούρκικη ώστε η Τουρκία να θέσει θέμα  αλυτρωτισμού και δημοψηφίσματος; Και δεν νομίζετε πως αυτή η ολιγωρία-ανοχή, το αποτέλεσμα των οποίων είναι η καταπάτηση των ελληνικών νόμων και της ελληνικής κυριαρχίας και η αντικατάσταση τους με τουρκικά σχήματα εξουσίας, είναι τουλάχιστον προδοτικά, διότι προδίδεται η ελληνικότητα της Θράκης και των Ελλήνων που την κατοικούν;

3) Ο Ιλχάν Αχμέτ.  Ένας άλλος βουλευτής της ελληνικής Βουλής, ο Ιλχάν Αχμέτ, ο οποίος και πληρώνεται με ελληνικά χρήματα, συνεχίζει ατιμώρητα τα ανθελληνικά "παιχνίδια" του. Τί ήθελε λοιπόν αυτός ο Έλληνας βουλευτής" στη Προύσα (Τουρκία) συνοδευόμενος από τις πράσινες σημαίες της "τουρκικής Δυτικής Θράκης";! Και εάν υποθέσουμε πως "δήθεν" τον "παγίδεψαν" οι Τούρκοι(!), πράγμα που δεν είναι, γιατί αυτός δεν έφυγε αμέσως μιας και, εκτός των άλλων και των σημαιών, η οργανώτρια της εκδήλωσης ήταν μια οργάνωση "αλληλεγγύης Τούρκων Δυτικής Θράκης/Τουρκίας", δηλαδή καθαρά ανθελληνική;!

Πότε θα διαγραφεί από την "Δημοκρατική Συμπαράταξη" για ανθελληνική, προδοτική δράση; Μήπως όταν ο Ιλχάν Αχμέτ θα ομολογήσει πως είναι τουρκικός "δούρειος ίππος" στην ελληνική Βουλή;!

4) Συνάντηση Τσίπρα-Ερντογάν στη Κίνα.  Εδώ πάμε πάσο, ως προς την "λογική" αυτής της συνάντησης. Διότι, με βάση όσα ανακοινώθηκαν, πραγματικά δεν μπορούμε να καταλάβουμε ποια ακριβώς υπήρξε η "λογική αιτία" του να συζητήσει ο Τσίπρας με τον Ερντογάν: α) την ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας(!!), β) το θέμα της βίζας των Τούρκων πολιτών (!), γ) τις διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό (!!), δ) τη Θράκη (!!!) και ε) το μεταναστευτικό.

Και επίσης - κάτι που δεν μας έχει ειπωθεί ποτέ και από κανένα - ποιος ζήτησε τη συνάντηση; Η Ελλάδα, δηλαδή ο Τσίπρας, ή η Τουρκία, δηλαδή ο Ερντογάν;

Με βάση τη τρέχουσα "πολιτική λογική", μάλλον δεν την ζήτησε η Τουρκία διότι, αν όντως ήταν εκείνη, όλο και κάποιος "αξιωματούχος" ή "ειδήμονας" Έλληνας θα το διατυμπάνιζε ως μέγα success story το ότι "ολόκληρος" Ερντογάν ζήτησε να συναντηθεί με τον Τσίπρα.

Οπότε μάλλον, λογικά (αν και εδώ πιθανόν tertium datur, εφόσον κάποιος "μεγάλος" μπορεί να ζήτησε, μάλλον απαίτησε να γίνει  μια τόσο, ειλικρινά, βλακώδη και ανούσια συνάντηση, ποιος ξέρει για ποιο σκοπό), θα πρέπει να ήταν η Ελλάδα που επεδίωξε τη συνάντηση επωφελούμενη από το γενικευμένο διεθνές περιβάλλον του χώρου.  Άλλωστε κανείς δεν τόλμησε από τη κυβέρνηση να πει κάτι πριν απ' τη συνάντηση, γνωρίζοντας καλά ευθύς εξαρχής ποιο θα ήταν το τέλος της, αλλά ούτε και μετά, με γνωστό το αποκαρδιωτικό αποτέλεσμά της, διότι κακά τα ψέματα, η Ελλάδα δεν κέρδισε τίποτα, αλλιώς θα το έλεγαν όλοι!

Μήπως λοιπόν κάποιος εκβιαστικά επέβαλε τη συνάντηση στον Τσίπρα; (δεν μπορούμε να σκεφτούμε ότι την επέβαλε ο Ερντογάν!). Και επιβλήθηκε ώστε να υπάρξει μια πολιτική αποτυχία του Τσίπρα λίγες μέρες πριν από την αρνητική έκβαση του Eurogroup;!

Τώρα πια η συνάντηση έγινε - μια "πτωχευτική" συνάντηση που έμοιαζε σαν να έχει πάει ο μικρός στον μεγάλο με την τρελή ελπίδα ο μεγάλος να του κάνει κάποιο ανέλπιστο "δώρο".

Αν τα πράγματα στη συνάντηση πήγαν καλά για την Ελλάδα, γιατί η κυβέρνηση δεν μας ανακοινώνει τις επιτυχίες της; Τί κέρδισε από τη συνάντηση; Τί έδωσε; Ποιες ήταν οι "απαιτήσεις" του Τσίπρα, αν υπάρχουν "απαιτήσεις", και ποιες ήταν οι απαιτήσεις του Ερντογάν, που ξέρουμε ότι υπάρχουν!

Και να μάθουμε επίσης την σκοπιμότητα της συνάντησης και εάν το αποτέλεσμα αυτής ικανοποίησε κάποιο ποσοστό της σκοπιμότητας.

Αλλά, για να πούμε την αλήθεια, τί είχε να πει ο Τσίπρας στον Ερντογάν; Μήπως του είπε ότι τα παλιά, κατάπτυστα «Πολιτιστικά» Πρωτόκολλα θα πρέπει να ξανασυζητηθούν γιατί σήμερα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά και αυτά τα Πρωτόκολλα είναι απόλυτα ασύμφορα για την Ελλάδα;! Ή μήπως  του μίλησε για την "κακή συμπεριφορά" του τουρκικού προξενείου στη Κομοτηνή όταν, κανονικά, μετά από όσα αυτό έκανε στο παρελθόν και κάνει σήμερα παράφορα παραβιάζοντας τη Σύμβαση της Βιέννης, ο Τσίπρας θα πρέπει να το κλείσει χωρίς συζήτηση και να κλείσει και το ελληνικό σχεδόν τιμητικό προξενείο στη Σμύρνη μιας και, μεταξύ άλλων, στη Θράκη υπάρχουν πάρα πολύ λίγοι Τούρκοι και γι΄ αυτούς τους ελάχιστους δεν χρειάζεται κανένα προξενείο, εφόσον αληθεύει (όπως αληθεύει) ότι η αιτία ύπαρξης ενός προξενείου βρίσκεται στην ανάγκη διοικητικής βοήθειας και προστασίας ΙΚΑΝΟΥ αριθμού υπηκόων του προξενείου.

Και με τόσους λίγους Τούρκους στη Θράκη είναι υπεραρκετό το προξενείο τους στη Θεσσαλονίκη  που με την Εγνατία οδό βρίσκεται ακόμη πιο κοντά τους.

5) Ο Λεβέντ Σαδίκ, το οικονομικό αφεντικό στη Θράκη! Εσείς, κύριε υπουργέ, γνωρίζετε τί συμβαίνει με αυτόν τον νέο τουρκόφρονα επιχειρηματία, poulain του Ερντογάν και factotum σε όλη τη Θράκη και με προοπτικές επέκτασης σε όλη την Ελλάδα και εκμηδένισης των ελληνικών συμφερόντων στους τομείς ασχολίας του;

Αυτός που, για να "καλύψει" τις κρυφές επιδιώξεις του, παρουσιάζεται συνέχεια πλάι σε ελληνική σημαία ή κάτω από ελληνικά logo ή σε ελληνικά περίπτερα εκθέσεων, ενώ στην πραγματικότητα είναι ο γνωστός και μη εξαιρετέος γιος του εθνικιστή φανατικού ηγέτη των τουρκόφρονων Θράκης Αχμέτ Σαδίκ, ενεργό μέλος του κόμματός του, του περιβόητου DEB - αλήθεια, κατά πόσο είναι νόμιμο έχοντας υπόψη όλες τις "ενέργειές" του; - και αντιπρόεδρος της Επιτροπής Βαλκανίων του Παγκόσμιου Τουρκικού Επιχειρηματικού Συμβουλίου(DTIK), ισχυρό "εργαλείο" της Άγκυρας.

Αυτός, τέλος, ο οποίος φαίνεται πως εμφανίζεται σαν (ή όντως είναι;!) εκπρόσωπος της Ελλάδας και ο οποίος από το βαμβάκι, αρχικό πεδίο δράσης του, μεταπήδησε στα κεράσια και στα μάρμαρα  όπου επιδιώκει να γίνει το απόλυτο αφεντικό βάζοντας κάτω από τα πόδια του όλους τους Έλληνες παραγωγούς και εμπόρους στην ίδια την Ελλάδα!

Ή μήπως, όπως διαβάζω, ο ίδιος ο Αχμέτ Νταβούτογλου δεν αποκάλεσε τον Λεβέντ Σαδίκ "βασιλιά του ελληνικού βαμβακιού", αυτό το τουρκικό "παιδί" του Ερντογάν, παρουσιάζοντάς τον στον Τσίπρα;

Τί νομίζετε πως θα πρέπει να γίνει με τον Σαδίκ πριν "εκραγεί" κάποιο περιστατικό επιβολής του στη Θράκη, όταν ο άνθρωπος παριστάνει τον Έλληνα αλλά διαλαλεί την πίστη του στον Ερντογάν; Και είναι "πολύτιμος" για το τουρκικό προξενείο, από ό, τι  λέγεται. Και είναι μέλος του σκληρού πυρήνα του DEB, όσο κι αν επιμελώς «κρύβεται».

Πολλά άλλα υπάρχουν για να ειπωθούν σχετικά με τη Θράκη. Ίσως μια άλλη φορά.

Είμαι ξένος, αλλά όχι και τόσο ώστε να μην ανησυχώ για την κατάντια της ελληνικής παρουσίας στη Θράκη, δυστυχώς διαχρονικά, και το θράσος που κατέχει τους τουρκόφρονες σ΄ αυτή τη περιοχή, θράσος που επιβιώνει και μεγαλώνει όσο μειώνεται και παραιτείται η ελληνική νόμιμη εξουσία.

Πιστεύω πως είστε ο καλύτερος υπουργός εξωτερικών που πέρασε από την Ελλάδα τα τελευταία 150 χρόνια. Η Θράκη σιγά-σιγά όμως "ξεφεύγει" από την ελληνική επικράτεια - και δεν το καταλαβαίνετε! Το τουρκικό προξενείο πρέπει να ή να ΤΙΘΑΣΕΥΤΕΊ  ή να ΚΛΕΙΣΕΙ. Όλοι οι παράνομοι (παράγοντες, κόμματα, οργανώσεις, πολιτικές ή "θρησκευτικές" παρουσίες) πρέπει να ακυρωθούν οριστικά. Όλα τα προνόμια που προδοτικά παλιοί συνάδελφοί σας και πρωθυπουργοί δώρισαν στην τουρκική γλώσσα στη Θράκη πρέπει να καταργηθούν ανεξάρτητα από ό, τι λένε και κάνουν οι Τούρκοι, έχοντας υπόψη ΚΑΙ ότι κάτι αντίστοιχο και ανάλογο δεν "δώρισαν" οι Τούρκοι στους "ελληνόφρονες" και ελληνόφωνους ορθόδοξους στην Τουρκία. 

Όλοι οι τουρκόφρονες που έχουν ελληνικό διαβατήριο ή ταυτότητα πρέπει να κάνουν μια επιλογή: αν νιώθουν  'Ελληνες, να μείνουν και να δείξουν πως νιώθουν Έλληνες - αν νιώθουν Τούρκοι, να τους αφαιρεθεί το ελληνικό διαβατήριο ή ταυτότητα και να φύγουν στη Τουρκία διότι δεν είναι ούτε μέλη κάποιας (ανύπαρκτης) τουρκικής μειονότητας στην Ελλάδα και ούτε μπορούν «σαν Έλληνες» να συνεχίζουν να ενεργούν εις βάρος της Ελλάδας!

Είναι καιρός να δείξει η Ελλάδα ότι ξέρει να υπερασπιστεί και να επιβάλει τα δικαιώματά της μέσα στην ίδια τη χώρα της! Φοβάστε πως ο Τούρκος θα σας κάνει πόλεμο; Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, και το ξέρετε.

Είστε ικανός να το αναλάβετε και, μαζί με εσάς, άλλοι συναρμόδιοι. ώστε να γίνει πράξη, από εδώ και πέρα, ποιο είναι το αφεντικό σε ΟΛΗ την ελληνική επικράτεια, ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ στη Θράκη; Περιμένουμε να το δούμε!

Με βαθειά εκτίμηση.
Crescenzio Sangiglio

ΥΓ 1. Το παρόν κείμενο ενδέχεται να δημοσιευτεί στην Ελλάδα υπό μορφή "ανοιχτής επιστολής" σε περιοδικό ή διαδίκτυο.
ΥΓ. 2. Εάν μου επιτρέπετε, θα σας συνιστούσα να οργανώσετε το γρηγορότερο μια σύσκεψη (μυστική ή όχι) στην Αθήνα με γνωστούς Έλληνες πατριώτες ΠΟΜΑΚΟΥΣ που πολεμούν, χωρίς καμία βοήθεια από την ελληνική πολιτεία, την τουρκική αυθαιρεσία (το προξενείο, τους θρησκευτικούς "μεσάζοντες" του, τους Τούρκους μπράβους/γκάνγκστερ που απειλούν και εκβιάζουν, κλπ.). Κι ειδικά, μη ξεχάσετε τον Σεμπαϊδήν Καραχότζα!

ΥΓ. 3. Βεβαίως, μετά από όλα αυτά, εάν νομίζετε πως υπάρχει κάτι που δεν είναι πραγματικότητα ή είναι λάθος, μπορείτε να το δηλώσετε με τα σχετικά ντοκουμέντα. 

Τρίτη 13 Ιουνίου 2017

Ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ ΣΤΗΝ ΞΑΝΘΗ: Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα

 «Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φλερτάρουν και να συνεργάζονται με δυνάμεις που στηρίζονται από την Τουρκία, από το DEB, το προξενείο»


Σε ομιλία του στην Ξάνθη ο γενικός γραμματέας του Κ.Κ.Ε. κ. Δ. Κουτσούμπας έκανε σημαντικές επισημάνσεις σχετικά με τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη. Ο κ. Κουτσούμπας είπε μεταξύ άλλων:


Εδώ στη Θράκη, οι εργαζόμενοι, οι νέοι της μειονότητας, αλλά και της πλειονότητας, πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε εθνικιστικά και άλλα κόμματα που στόχο έχουν να διαιρούν τους εργαζόμενους, να τους δηλητηριάζουν με το φαρμάκι της έχθρας.

Να τους αποκόπτουν από το εργατικό-συνδικαλιστικό κίνημα της χώρας, τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις, τις λαϊκές επιτροπές και την αλληλεγγύη που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από θρησκεία, αφού όλους μας ακουμπάει και μας ταλαιπωρεί η κρίση.
Κοινός είναι ο αντίπαλος.

Να μην επιτρέψουν τα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζουν στην παιδεία, την εργασία, τη γλώσσα και τη θρησκεία, να γίνουν αντικείμενο εκμετάλλευσης τέτοιων δυνάμεων.

Αλλά να αναζητηθεί ο πραγματικός αντίπαλος, το εκμεταλλευτικό σύστημα, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις, τα αστικά κόμματα και οι πολιτικές τους.

Το ΚΚΕ ακριβώς επειδή έχει στο στόχαστρο της πάλης του τον πραγματικό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την εξουσία του, μπορεί να παλεύει και να διεκδικεί λύσεις στα οξυμένα κοινά ταξικά προβλήματα της μειονότητας και της πλειονότητας, που έχουν αυξήσει τη φτώχεια και τη βαρβαρότητα στο εσωτερικό της.

Μπορεί να παλεύει για να μην περάσουν τα αντεργατικά μέτρα, για να έχει ο άνεργος επίδομα, προστασία από τη φτώχεια, μπορεί να παλεύει για την παιδεία, την υγεία της φτωχής εργατικής λαϊκής οικογένειας που δίνει μάχη για να μεγαλώσει τα παιδιά της και δω στην Ξάνθη.

Το ΚΚΕ παλεύει παράλληλα για να μπορούν οι εργαζόμενοι της μειονότητας να αναπτύξουν την ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα χωρίς αποκλεισμούς, για να αποτελέσει αυτή η ιδιαίτερη ταυτότητα γέφυρα φιλίας και ενότητας και όχι πεδίο τυχοδιωκτικών αστικών αντιπαραθέσεων.

Οι εργαζόμενοι της μειονότητας, αλλά και της πλειονότητας πρέπει να γυρίσουν την πλάτη σε κόμματα που στόχο έχουν να διαιρούν τους εργαζόμενους, να τους δηλητηριάζουν με το φαρμάκι της έχθρας, τη στιγμή που στην περιοχή μας οι μειονότητες πρέπει να αποτελούν γέφυρα φιλίας και συνεργασίας ανάμεσα στους λαούς μας, στους λαούς όλων των γειτονικών χωρών.

Υπαρκτά ζητήματα της μειονότητας που αφορούν την εκλογή μουφτή, η εκπαίδευση, τα βακούφια και άλλα, προσπαθούν οι αστικές και άλλες εθνικιστικές δυνάμεις να τα εντάξουν στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις της Ελλάδας και της Τουρκίας, άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, δηλητηριάζοντας την συνείδηση των εργαζομένων της μειονότητας.

Το ΚΚΕ θα συνεχίσει να προβάλλει τις δίκαιες διεκδικήσεις της μειονότητας.
Κυρίως όμως θα συνεχίσει να αναπτύσσει πρωτοβουλίες, ώστε εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, νέα παιδιά και γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, ανεξάρτητα σε ποιο θεό πιστεύουν, να συναντηθούν στο σωματείο, στον αγροτικό σύλλογο, στις λαϊκές επιτροπές για να διεκδικήσουν λύσεις στα προβλήματα, ανάσες ανακούφισης, μια άλλη προοπτική για όλους
Θα συνεχίσει να αντιπαλεύει την προπαγάνδα, η οποία αναπτύσσεται ανοιχτά ή συγκαλυμμένα από όλα τα άλλα κόμματα και στην ουσία θέτει το ζήτημα ότι η μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη είναι συλλήβδην φορέας της τούρκικης πολιτικής.
Μια προπαγάνδα επικίνδυνη γιατί ανοίγει ζήτημα εθνικής τουρκικής μειονότητας στη Θράκη, κάτι που αποτελεί πάγια γραμμή της Άγκυρας.

Την ίδια στιγμή βέβαια αστικές πολιτικές δυνάμεις δεν έχουν κανένα πρόβλημα να φλερτάρουν και να συνεργάζονται με δυνάμεις που στηρίζονται από την Τουρκία, από το DEB, το προξενείο.

Σήμερα το DEB μαζί με το τούρκικο ΥΠΕΞ ανακινούν ξανά ζητήματα.
Μάλιστα σε διεθνές και ευρωπαϊκό επίπεδο, συντονίζονται με άλλες μειονοτικές οργανώσεις και αναπτύσσουν διεθνή δράση καταγγέλλοντας ότι η ελληνική κυβέρνηση δε σέβεται τη συμφωνία της Λωζάνης και καταπιέζει τη μειονότητα. Επιμένουν στο «δικαίωμα» συλλογικού αυτοπροσδιορισμού ως τούρκικη μειονότητα δυτικής Θράκης.
Όλα αυτά τα χρόνια, τα αστικά κόμματα, άσχετα αν στο όνομα του αστικού εθνικισμού εξέφραζαν αντιθέσεις με την Άγκυρα, προσπαθούσαν να έχουν «γέφυρες» με το προξενείο, μόνο και μόνο για να καρπώνονται τις ψήφους της μειονότητας σε εθνικές ή τοπικές εκλογές.

Το ΚΚΕ έχει σαν βασικό άξονα της δράσης του την σφυρηλάτηση πρώτα απ’ όλα της ενότητας κάθε εργάτη, εργάτριας, αγρότισσας και αγρότη, φτωχού απασχολούμενου, νέας και νέου.
Η καταπίεση που δέχεται έχει σαν βάση τις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής, αλλά και ενισχύεται από τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων Τουρκίας και Ελλάδας στην περιοχή.
Ακόμη και όταν η στρατηγική του κεφαλαίου σε Ελλάδα και Τουρκία ταυτίζεται και παίρνει προτεραιότητα ο αστικός κοσμοπολιτισμός και από τις δύο πλευρές, όχι μόνο δεν αδυνατίζει η εκμετάλλευση και η καταπίεση, αλλά νέες αλυσίδες αξιοποιούνται για να δέσουν τα λαϊκά στρώματα σε αυτή τη στρατηγική, για να ακολουθούν τις ξένες σημαίες των εκμεταλλευτών.

Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή και ετοιμότητα απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, που έχει σχέση και με την εξέλιξη των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό, αλλά και τη μόνιμη επιδίωξή της για μορφές «συγκυριαρχίας» στο Αιγαίο, για διεύρυνση των «γκρίζων ζωνών», αλλά και όλων των άλλων προβλημάτων που υπάρχουν στα Βαλκάνια, με την Αλβανία και την ΠΓΔΜ και μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να γίνουν «θρυαλλίδα» γενικότερης ανάφλεξης.

Επιμένουμε ότι ο εχθρός για το λαό, δεν βρίσκεται μόνο εκτός συνόρων, αλλά είναι και μέσα στην ίδια μας τη χώρα, βρίσκεται και στο εσωτερικό της χώρας, όσο κι αν ντύνεται με δήθεν «εθνικό» μανδύα.
Το εργατικό λαϊκό κίνημα, πρέπει να έχει στραμμένη την προσοχή του τόσο στον εξωτερικό εχθρό ως εισβολέα επικυρίαρχο, όσο και στον εσωτερικό εχθρό, που για τα δικά του και μόνο ιδιοτελή συμφέροντα, για τα κέρδη του, μπορεί να οδηγήσει το λαό και τη νεολαία ακόμα και στο μακελειό, στο σφαγείο του ιμπεριαλιστικού πολέμου, σε συνεργασία με τους υπόλοιπους «εξωτερικούς», ιμπεριαλιστές συμμάχους τους.
Ο λαός μας πρέπει να βρίσκεται σε επιφυλακή και ετοιμότητα να απαιτήσει καμιά συμμετοχή, καμία εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

Πάλη για αποδέσμευση της χώρας από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις, κάτι το οποίο μπορεί να το εγγυηθεί μόνον η εργατική εξουσία. Για να γίνει πράξη το «ούτε γη, ούτε νερό στους φονιάδες των λαών».
Να μην μπει ο λαός «κάτω από ξένη σημαία», να μην χύσει το αίμα του για ξένα συμφέροντα. Σε περίπτωση πιο άμεσης συμμετοχής της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο, η εργατική τάξη, θα πρέπει να χαράξει την δική της πάλη, μαζί με όλα τα άλλα λαϊκά στρώματα και το κίνημά τους, για να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της χώρας, αλλά και για να βγει ο λαός νικητής απέναντι στην αστική εξουσία της εκμετάλλευσης και των πολέμων ή της δήθεν ειρήνης με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.


Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα πατώντας ΕΔΩ:

Δευτέρα 12 Ιουνίου 2017

Πέπη Κελτσίδου: Η γλώσσα και η παράδοση των Πομάκων της Θράκης


Πέπη Κελτσίδου
«Η γλώσσα και η παράδοση των Πομάκων της Θράκης»

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό το γεγονός πως έχουμε στα χέρια μας ποίηση μεταφρασμένη στα πομακικά, μια γλώσσα που όσοι καταγόμαστε από την Ξάνθη ή την Κομοτηνή, ασφαλώς την γνωρίζουμε, γιατί την ακούμε, αλλά κάποια χρόνια πριν δεν θα μας περνούσε από το μυαλό πως ένας Πομάκος ποιητής θα μετέφραζε στην γλώσσα του κάτι πέραν από εκλογικές οδηγίες και ιατρικές εντολές.
Οι Πομάκοι μιλούν μια διάλεκτο σλαβική, η οποία περιλαμβάνει ελληνικά και τούρκικα στοιχεία. Η διάλεκτος αυτή περιλαμβάνει ιδιώματα. Το κάθε χωριό μιλάει διαφορετικό ιδίωμα, κάποιες φορές τόσο διαφορετικό, που  οι κάτοικοι του ενός χωριού σχολιάζουν τον τρόπο ομιλίας στα άλλα χωριά, αναφέροντας σε πολλές περιπτώσεις τις διαφορετικές λέξεις που αποδίδουν την ίδια έννοια και καμιά φορά μπορεί ακόμη και να δυσκολευτούν να καταλάβουν τι λέει ο συνομιλητής τους.  Η πομακική είναι προφορική γλώσσα, και από πολύ κόσμο υποτιμάται, λόγω της αντίληψης που υπάρχει σε όλους μας ότι η γραπτή γλώσσα είναι ανώτερη. Οι  γλωσσολόγοι όμως θεωρούν την  γραπτή γλώσσα δευτερογενή και τρόπον τινά βοηθητική της προφορικής, στην οποία μάλιστα προδίδουν κάθε είδους προτεραιότητα, φυλογενετική, οντογενετική, δομική, γνωστική-μαθησιακή. Η αντίληψη αυτή όμως δεν είναι ο μόνος εχθρός της πομακικής, η οποία έχει πραγματικά πολλούς. Πρώτα από όλα απειλείται  από κάποια από τα δικαιώματά που έχουν οι Πομάκοι ως μειονοτική κοινωνία και πιο συγκεκριμένα από τα εκπαιδευτικά πρωτόκολλα που έχουν συναφθεί από την Ελλάδα και την Τουρκία και αφορούν τα δικαιώματα των μειονοτήτων, στις δυο χώρες.
Το καθεστώς που διέπει στην Ελλάδα, την εκπαίδευση των μουσουλμανοπαίδων καθορίστηκε καταρχήν από το άρθρο 41 της συνθήκης της Λωζάνης, από μια μορφωτική συμφωνία μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδας και της Τουρκικής Δημοκρατίας, στις 20 Απριλίου του 1951, από ένα Ελληνοτουρκικό μορφωτικό πρωτόκολλο στις 20 Δεκεμβρίου του 1968και μια Ελληνοτουρκική Συμφωνία για την Πολιτιστική Συνεργασία, στις 4 Φεβρουαρίου του 2000.
Μελετώντας κυρίως, το πρωτόκολλο του 1968, παρατηρεί κάποιος πως γίνεται λόγος για τη μειονοτική γλώσσα, χωρίς αυτή, κατά έναν περίεργο τρόπο, να ορίζεται κάπου στο κείμενο, ως τούρκικη σε ό,τι αφορά τους Έλληνες και ελληνική σε ό.τι αφορά τους Τούρκους. Και για μεν τους Έλληνες της Τουρκίας τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα, καθώς πρόκειται για εθνική μειονότητα που μιλεί μια και μόνη γλώσσα, για τους μουσουλμάνους όμως της Ελλάδας, τα πράγματα είναι περιπλεγμένα, γιατί οι μουσουλμάνοι της Ελλάδας μιλούν τρεις διαφορετικές γλώσσες. Εάν διδάσκονταν όλες οι γλώσσες, θα διατηρούνταν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε κοινότητας, όπως για παράδειγμα ο λαϊκός τους πολιτισμός.
Ακόμη, σύμφωνα με πρωτόκολλο του 1968, θα όφειλε το Ελληνικό κράτος να τους παράσχει, και το Τούρκικο κράτος, ως μια από τις δύο συμβαλλόμενες πλευρές, να την διασφαλίζει, θρησκευτική μουσουλμανική εκπαίδευση, στη γλώσσα που μιλεί η κάθε μουσουλμανική μειονότητα. Γεγονός είναι πως αν και το Πρωτόκολλο του 1968 δεν καθορίζει την μειονοτική γλώσσα, εντούτοις ο τρόπος εφαρμογής του ή ίσως καταρχήν και ερμηνείας του από την ελληνική πλευρά, αποτρέπει τους Πομάκους και τους Τσιγγάνους από το να αξιοποιούν την γλώσσα τους.
Εκείνο που πρέπει να επισημανθεί στο σημείο αυτό είναι ότι οι Πομάκοι μιλούν τη γλώσσα τους και κατά συνέπεια όταν τα παιδιά τους φοιτήσουν στο δημοτικό, επιφορτίζονται με τρεις ακόμη γλώσσες εκτός από τη μητρική τους: την ελληνική, την τουρκική και την αραβική, την οποία μαθαίνουν να γράφουν και να διαβάζουν για να αποκτήσουν πρόσβαση στο Ιερό Κοράνιο. Η εκμάθηση της Αραβικής από τα παιδιά είναι το ίδιο απαραίτητη όσο και οποιαδήποτε άλλη από τις τρεις, γλώσσα. Εξετάζονται και σ’ αυτήν, μέσα από την τελετουργία του χάτιμ, για την οποία όλα τα παιδιά προετοιμάζονται μελετώντας το Ιερό Κοράνιο, με τη βοήθεια ενός χότζα. Ξεκινούν έτσι τα παιδιά αυτά το σχολείο έχοντας το σοβαρότατο έναντι των χριστιανών συνομηλίκων τους, μειονέκτημα της αναγκαστικής πολυγλωσσίας, πρόβλημα που διογκώνεται όταν στη συνέχεια προστίθεται στο πρόγραμμα σπουδών και η ξένη γλώσσα. Τελικά οι γλώσσες που οι Πομάκοι μαθητές έχουν την υποχρέωση για τον έναν ή τον άλλο λόγο να μάθουν είναι πέντε.
Ο δεύτερος εχθρός είναι η εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους. Στην δεκαετία του 1950, μετά την ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, οι πολιτικές σκοπιμότητες υπαγόρευσαν τον εκτουρκισμό των Πομάκων, με σκοπό αυτοί να χρησιμοποιηθούν ως σημείο αναφοράς για τους Πομάκους της Βουλγαρίας, τους οποίους στην συνέχεια θα αξιοποιούσε πολιτικά το ΝΑΤΟ για τα συμφέροντά του στην περιοχή. Μέσα στα πλαίσια αυτά, καθιερώθηκε η αντικατάσταση της παλαιοτουρκικής γραφής από το λατινικό αλφάβητο, μετονομάστηκαν όλα τα σχολεία από μουσουλμανικά σε τουρκικά και γενικά απαγορευόταν στους Πομάκους να μιλούν πομάκικα και τους επιβαλλόταν να μιλούν τουρκικά. Από τότε δηλαδή, σηματοδοτήθηκε ο γλωσσικός εκτουρκισμός του πληθυσμού. Τα σχολεία άλλαζαν επωνυμία και ταμπέλα ανάλογα με την πολιτική που το ελληνικό κράτος αποφάσιζε να ασκήσει. Έτσι, από μουσουλμανικό μετονομαζόταν σε τουρκικό και μετά πάλι μουσουλμανικό, μπερδεύοντας στην κυριολεξία και  θυμώνοντας πολλούς Πομάκους.
Η τρίτη απειλή για την γλώσσα τους, είναι οι ίδιοι. Οι Πομάκοι μιλούν την μητρική τους γλώσσα σε συγκεκριμένους χώρους και με συγκεκριμένους ανθρώπους και όχι απλώς όπου τους καταλαβαίνουν. Όταν κατεβαίνουν στην Ξάνθη για ψώνια, θεωρούν πως πρέπει να μιλούν στα μαγαζιά των χριστιανών στα Ελληνικά και των μουσουλμάνων στα τουρκικά, άσχετα αν ο πωλητής είναι Πομάκος ή Τσιγγάνος, δίνοντας έτσι μιαν ιδιαίτερη αξία σ’ αυτές τις γλώσσες και κυριότερα στην τούρκικη, και απαξία στην δική τους γλώσσα. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον θεωρώ πως έχει η επόμενη αφήγηση, για τον τρόπο που μου συμπεριφέρθηκαν δύο ηλικιωμένες Πομάκισσες, όταν με γνώρισαν. Με την πρώτη συναντηθήκαμε στο σπίτι μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης. Όταν της είπαν πως είμαι καθηγήτρια από την Ξάνθη, αυτή άρχισε να μου μιλάει στα τούρκικα. Οι άλλες γυναίκες της είπαν να μου μιλάει στα πομάκικα γιατί δεν καταλάβαινα τη γλώσσα που μιλούσε, αυτή όμως δε φαινόταν να το εννοεί. Η δεύτερη, ήταν συγγενής του γαμπρού σε ένα γάμο, στον οποίο ήμουν καλεσμένη ως φίλη της νύφης. Η ηλικιωμένη γυναίκα χάρηκε πάρα πολύ που με είδε και που συμμετείχα στα επιμέρους δρώμενα του γάμου του εγγονού της και μου μιλούσε στα τούρκικα, ακόμη κι όταν της είπα πως δεν καταλάβαινα πολύ καλά τι λέει. Και στις δύο περιπτώσεις οι δύο γυναίκες υπονόμευσαν την αξία της δικής τους γλώσσας, υιοθετώντας μιαν «ανώτερη» γλώσσα στην συνομιλία της με κάποια «ξένη».
Το ίδιο ακριβώς κάνουν και Πομάκοι στα παιδιά τους, όταν τους μιλούν τούρκικα, ακόμη και από τη στιγμή της γέννησης, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις να είναι αυτή η μητρική τους γλώσσα. Όταν οι γονείς και όλη η κοινότητα μιλούν άλλη γλώσσα, όταν η ρητορική που αναπτύσσεται εντός της κοινότητας συμπεριλαμβάνει τη διάκριση του «εαυτού» από τον «άλλο» και όταν η γλώσσα που μαθαίνουν τα τοποθετεί στην κοινότητα του «άλλου», αυτό αυτόματα τα εντάσσει σε κοινωνικά σύνολα συνεχούς εκκρεμότητας. Επιπλέον μαθαίνουν από τους γονείς να μιλούν μιαν ηγεμονική γλώσσα, η οποία όμως δεν είναι αυτή της χώρας στην οποία κατοικούν. Μαθαίνουν δηλαδή και μια δεύτερη ηγεμονική γλώσσα και αυτό ασφαλώς οδηγεί στην υποτίμηση της γλώσσας που μιλούν ή ακούν μέσα στην κοινότητα.
Υποτιμάται κατ’ αυτόν τον τρόπο μια πολύ ωραία γλώσσα η οποία έχει παράξει υπέροχα δείγματα λαϊκού πολιτισμού, προφορικές δημιουργίες, δημοτικά τραγούδια και παραμύθια όλων των ειδών, παροιμίες και ανατροφοδότηση της προφορικής παράδοσης. Ίσως γι’ αυτό και είναι πλούσια, καθηλωτική όλη αυτή η παραγωγή, γιατί η γλώσσα που την δημιούργησε ήταν μόνον προφορική. Ο λαϊκός πολιτισμός των Πομάκων είναι επίσης ιδιαίτερα πλούσιος. Οι συνήθειες, τα έθιμα, διαβατήρια, ευετηριακά, οι τελετουργίες, η θρησκευτική τους λατρεία και τα θρησκευτικά έθιμα το καθιστούν ολοφάνερο σε όποιον έρθει σε επαφή ή απλώς επισκεφθεί τα χωριά αλλά και τον αστικό πομακικό πληθυσμό. Από την άλλη, οι γυναίκες έχουν μιαν αστείρευτη διάθεση να μιλήσουν, να φιλοξενήσουν, να περιποιηθούν, να αναφερθούν στην παραδοσιακή κουζίνα και να συμβουλέψουν σχετικά με τις συνταγές για κλίνα, πατέτνικ, τράχανο, καβουρμά και πολλά-πολλά άλλα. «Δύο γυναίκες ένα παζάρι», λένε οι άνδρες περιπαικτικά γι’ αυτήν την άκρως επικοινωνιακή συμπεριφορά. Επιπλέον, η παραδοσιακή ενδυμασία, η οποία είναι, όπως η γλώσσα, διαφορετική σε κάθε χωριό, φανερώνει πολλά στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού. Ταυτόχρονα, η  θρησκευτική ενδυμασία με το μαύρο και το ντουλμπέν δημιουργεί ταυτότητα και παραπέμπει στην ιστορία.
Τα σπίτια των Πομάκων είναι φτιαγμένα για να διευκολύνουν τις αγροτικές εργασίες, γεωργικές και κτηνοτροφικές, όπως είναι η παραγωγή του καπνού, η αποθήκευση της πατάτας ή η προστασία των προβάτων και προπάντων είναι φτιαγμένα για τον μετζέ, τις συλλογικές φθινοπωρινές εργασίες που έχουν ταυτόχρονα και ψυχαγωγικό χαρακτήρα, αφού κατά την διάρκεια της εργασίας ακούγονται ιστορίες, τραγούδια, παθήματα συγχωριανών τους. Στις περιοχές των Πομάκων βλέπει κάποιος τζαμιά, τεκέδες, γεφύρια, βρύσες, νερόμυλους, συνδεδεμένα με θρύλους και αφηγήσεις από την προφορική ιστορία και παράδοσή τους. Στις γιορτές τους, στο σεκέρ και στο κουρμπάν μπαϊράμ, στα καντήλια, στα χάτιμ, στα χαβουζλούκια, στο εντρελές και το κάσιμ, μπορεί να παρατηρήσει κάποιος την ευσέβεια, την συμμετοχικότητα, την απλoχεριά τους. Όλα αυτά τα στοιχεία επιβιώνουν σήμερα και όπως φαίνεται θα συνεχίσουν να επιβιώνουν και στο μέλλον.


Κυριακή 11 Ιουνίου 2017

«Σεμπαϊδήν Καραχότζα: Ο δημοσιογράφος, ο συγγραφέας, ο αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»


ΟΜΙΛΙΑ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΟΚΚΑ ΣΤΗ ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
του Σεμπαϊδήν Καραχότζα με τίτλο:
«Μεταφράσεις ελληνικής και αγγλικής ποίησης στην πομακική γλώσσα»

10 ΙΟΥΝΙΟΥ 2017 -  ΙΔΡΥΘΜΑ ΘΡΑΚΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΞΑΝΘΗ


«Σεμπαϊδήν Καραχότζα: Ο δημοσιογράφος, ο συγγραφέας,
ο αγωνιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»

Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας.

Είναι μεγάλη τιμή σήμερα για μένα να μιλήσω στο φιλόξενο αυτό χώρο του Ιδρύματος Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης για έναν άνθρωπο ξεχωριστό με μεγάλη πνευματική δύναμη αλλά και τεράστια δύναμη ψυχής. Θα προσπαθήσω με λίγα λόγια να σκιαγραφήσω την προσωπικότητα του Σ. Καραχότζα, του Πομάκου δημοσιογράφου, του συγγραφέα, του αγωνιστή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Ως δημοσιογράφος ο Σ. Καραχότζα χαρακτηρίζεται από τη νηφάλια και ψύχραιμη προσέγγιση των θεμάτων του αλλά και από τον αγωνιστικό και καταγγελτικό του λόγο.  Στα κείμενά του ο Σ. Καραχότζα βάζει τα χέρια επί τον τύπον των ήλων. Γράφει αλήθειες που πονάνε, αλλά παράλληλα αλήθειες που απελευθερώνουν. Υπερασπίζεται τα δικαιώματα όλων των απλών πολιτών αλλά και ειδικότερα τα εκπαιδευτικά και γλωσσικά δικαιώματα των Πομάκων της Θράκης.

Ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα με τη σειρά του έγινε ιδιαίτερα γνωστός με τις  εμφανίσεις του σε τηλεοπτικό κανάλι της Ξάνθης όπου εκφωνούσε ειδήσεις στην πομακική. Η πολιτική του συγκεκριμένου καναλιού, όμως, άλλαξε, για αδιευκρίνιστους λόγους και το πομάκικο δελτίο ειδήσεων έδωσε τη θέση του σε δελτίο ειδήσεων στην τουρκική γλώσσα. Ο Σ. Καραχότζα είναι σήμερα 38 ετών, (γεννημένος το 1979), είναι παντρεμένος και πατέρας 2 παιδιών.  Σπούδασε στο Γυμνάσιο ΣΜΙΝΘΗΣ και στο 3ο Γενικό Λύκειο ΞΑΝΘΗΣ και φοίτησε επί μία τριετία στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, χωρίς να ολοκληρώσει τις σπουδές του, λόγω προβλημάτων υγείας. Ήταν για 3 χρόνια (2006-2009)  εκδότης της Πομακικής εφημερίδας NATPRESΗ. To πρώτο τεύχος της ΝΑΤΡΡΕSH κυκλοφόρησε στις 20 Δεκεμβρίου 2006 (29ο τεύχος τον Ιούνιο του 2009). Η NATPRESH ήταν μία εφημερίδα με τοπικές ειδήσεις από τα πομακοχώρια αλλά και με δίγλωσσα ελληνοπομακικά άρθρα, αιχμηρή κριτική, μαθήματα πομακικής γλώσσας, παραδοσιακά πομάκικα τραγούδια, συνταγές μαγειρικής κ.α.

Το 2006, ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα πρωτοστατεί στη συλλογή υπογραφών για τη δημιουργία δημόσιου Νηπιαγωγείου στο χωριό του το Προσήλιο. Την ίδια περίοδο,  όταν εργάζονταν στο Δήμο Μύκης ο τότε δήμαρχος Μύκης του απαγόρευσε να μιλάει πομακικά, δηλώνοντας μάλιστα στην τηλεόραση ότι η λέξη ΠΟΜΑΚΟΣ είναι βρισιά. Ο Σεμπαεδήν προχώρησε σε δημόσια καταγγελία  (22/5/2006) όπου έγραφε ανάμεσα σε άλλα:

«είμαι περήφανος για την πατρίδα μου την Ελλάδα. Προτίμησα να υποβάλω την παραίτηση μου παρά να ανεχτώ άλλο αυτή τη προσβλητική και προκλητική συγχρόνως συμπεριφορά του δημάρχου Μύκης»

Από το 2006 μέχρι σἠμερα έχει λάβει μέρος ως προσκεκλημένος ομιλητής  σε δεκάδες εκδηλώσεις, σε όλη τη χώρα λέγοντας παντού ότι  στη Θράκη δεν υπάρχει καμία Τουρκική μειονότητα, αλλά μόνο μουσουλμανική μειονότητα, τμήμα της οποίας αποτελούν οι ΠΟΜΑΚΟΙ.

Το πρώτο βιβλίο του Σεμπαϊδήν Καραχότζα με τίτλο Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΠΟΜΑΚΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΜΥΚΗΣ  κυκλοφόρησε το 2006 και περιλαμβάνει διαλόγους, καθημερινές φράσεις, ιδιωματισμούς, ευχές, κατάρες, στοιχεία γραμματικής καθώς και Βασικό Πομακο-ελληνικό και Ελληνο-πομακικό Λεξικό.      Το δεύτερο βιβλίο του Σεμπαϊδήν Καραχότζα έχει τίτλο: «Isîy zhïvót Pomátsise  Έτσι ζουν οι Πομάκοι». Το βιβλίο περιέχει 13 πεζά κείμενα και 21 ποιήματα γραμμένα στην πομάκικη γλώσσα.  Ο Σεμπαεδήν, λοιπόν είναι ο ίδιος ΚΑΙ ποιητής. Στο τρίτο βιβλίο που έχουμε σήμερα μπροστά μας, ο ποιητής Σεμπαϊδήν Καραχότζα μεταφράζει ελληνική και αγγλική ποίηση. Ένας δημοσιογράφος ποιητής, ευαισθητοποιημένος όσο ελάχιστοι στα θέματα της γλώσσας και παράλληλα ένας άριστος χρήστης του λόγου αναμετράται με το ακατόρθωτο: να μεταφράσει ιδιαίτερα δύσκολα λογοτεχνικά κείμενα στη μητρική του γλώσσα που πολλοί θέλησαν να την ποδοπατήσουν, να την εξευτελίσουν, να τη μειώσουν, να την πουν ανύπαρκτη ή φτωχή.

            Αν το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα ήταν μεταφράσεις ελληνικής ποίησης σε μία από τις ευρέως διαδεδομένες γλώσσες θα κρίνονταν με βάση προϋπάρχουσες μεταφράσεις.  Στην περίπτωσή μας τέτοιο μέτρο σύγκρισης δεν υπάρχει. Ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα καταθέτει το νέο του βιβλίο πρώτα απ’ όλα στην κρίση των ομόγλωσσων συντοπιτών του στη Θράκη. Το αγκάλιασε αμέσως ο Πολιτιστικός Σύλλογος Πομάκων Ξάνθης. Οι συγκεκριμένες μεταφράσεις καταφέρνουν να διατηρήσουν το ρυθμό, τον παλμό αλλά και τη δύναμη του πρωτότυπου κειμένου. Θα ήθελα να δώσω μερικά ενδεικτικά παραδείγματα για να πάρετε μία γεύση από το ηχόχρωμα της γλώσσας.

ΛΟΡΕΝΤΖΟΣ ΜΑΒΙΛΗΣ
Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε
Την πίκρα της ζωής
Húbava kïsméte ímot zhîne umrâti zabarávot
Gorchívasek zhïvóta.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Τώρα που θα φύγεις πάρε μαζί σου και το παιδί
 Που είδε το φως κάτω από εκείνο το πλατάνι,
Μια μέρα που αντηχούσαν σάλπιγγες κι έλαμπαν όπλα
Isâ agîna she si varvísh zémi sas tébe zóso déte
Víde shvéshkono pad inók chináre,
Faf zhókte déne sfíreho sfírkïne i sféteho tüfékovene

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Με την πρώτη σταγόνα της βροχής σκοτώθηκε το καλοκαίρι
Μουσκέψανε τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές
Sas birinjíno kápok ad dazhdáne primázha so lâtoto

Amakrího so dúmïne zhîte bého radîlï zvâzdï

Περισσότερα αποσπάσματα μπορείτε να διαβάσετε στο ίδιο το βιβλίο. Το βιβλίο αυτό είναι η καλύτερη απάντηση σε όσους εσκεμμένα διατείνονται ότι οι Πομάκοι δεν έχουν γλώσσα ή ότι είναι γλώσσα μόνο προφορική. Είναι η καλύτερη απάντηση για όσους θέλουν να την υποτιμήσουν σε μία τοπική διάλεκτο.

Όμως, ο  Σεμπαϊδήν Καραχότζα, δεν είναι μόνο ποιητής και μεταφραστής. Είναι κυρίως ένας αγωνιστής για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (10 Δεκεμβρίου 1948) ανθρώπινα δικαιώματα είναι όλα τα κοινώς αντιλαμβανόμενα αναπαλλοτρίωτα δικαιώματα που κάθε άτομο δικαιούται από τη στιγμή της γέννησής του, απλώς και μόνο επειδή είναι ανθρώπινο ον. Η έννοια των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  συμπεριλαμβάνει δικαιώματα:

  • ·         Στη ζωή
  • ·         Στην ελευθερία της σκέψης
  • ·         Στην τροφή
  • ·         Στην κατοικία
  • ·         Στην ιατρική περίθαλψη
  • ·         Στην εκπαίδευση
  • ·         Στη γλώσσα
  • ·         Στον πολιτισμό


Όλα αυτά τα δικαιώματα αναδεικνύει καθημερινά και δυναμικά ο Σ. Καραχότζα μέσα από το διαυγή δημοσιογραφικό του λόγο. Όμως τα περισσότερα κείμενα του Σ. Καραχότζα στριφογυρίζουν γύρω από δύο μεγάλους άξονες: το δικαίωμα στη μητρική γλώσσα και το δικαίωμα στην εκπαίδευση. Το δικαίωμα να εκφράζεται ένας άνθρωπος στη μητρική του γλώσσα είναι μία από τις πιο βασικές ανθρώπινες αξίες, αφού η γλωσσική έκφραση είναι κατεξοχήν χαρακτηριστικό της ελευθερίας, της προσωπικότητας και της βαθύτερης υπόστασης του ανθρώπου.  Άρρηκτα συνδεδεμένο με το δικαίωμα στη μητρική γλώσσα είναι το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε ανθρώπου σε μία ολοκληρωμένη και άρτια εκπαίδευση.

Μέσα από τις ομιλίες και τα άρθρα του, ο Σ. Καραχότζα μετατρέπεται από ένα μαχητικό δημοσιογράφο σε πραγματικό δάσκαλο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στα κείμενά του ο πολυγραφότατος δημοσιογράφος Σεμπαϊδήν Καραχότζα έχει ασκήσει δριμύτατη κριτική στον αναχρονιστικό θεσμό της μειονοτικής εκπαίδευσης. Γράφει το 2013:

… «τα μειονοτικά μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο εκτός από σχολεία. Είναι το μεγαλύτερο έγκλημα των ελληνικής πολιτείας εις βάρος των Ελλήνων μουσουλμάνων». 
«η μειονοτική εκπαίδευση παράγει μόνο αγράμματους ανθρώπους, δε χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός για να καταλάβει πως( η μειονοτική εκπαίδευση) είναι εκείνη που έχει μετατρέψει τους Έλληνες μουσουλμάνους της Θράκης σε αντικείμενο εκμετάλλευσης …»

«Οι μουσουλμάνοι της Θράκης  γυρίζουν την πλάτη στα μειονοτικά σχολεία … αρχίζουν να καταλαβαίνουν τα παιχνίδια που παίζονται στην πλάτη τους και κυρίως στην πλάτη των παιδιών τους…»

Ανάμεσα στα κρίσιμα ζητήματα που έχει, επίσης, αναδείξει ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα στα άρθρα και τις ομιλίες του την τελευταία δεκαετία είναι η δράση του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής.

Γράφει σε ένα άρθρο του:

«Το τουρκικό προξενείο με κάθε τρόπο και μέσο προσπαθεί να πετύχει τον στόχο της Άγκυρας, ο οποίος φυσικά είναι να δημιουργηθεί η εντύπωση πως στη Θράκη υπάρχει εθνική, δηλαδή τουρκική μειονότητα και όχι μουσουλμανική. Το ζητούμενο όμως σε αυτή την περίπτωση δεν είναι το τι κάνει το τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής αλλά το τι κάνει ή αν προτιμάτε το τι δεν κάνει η ελληνική πολιτεία. Το πρόβλημα είναι πως μέχρι τώρα δε βρέθηκε ούτε μια κυβέρνηση, ούτε ένας πολιτικός που να βάλει το συμφέρον της πατρίδας πάνω από αυτές τις χιλιάδες ψήφους με αποτέλεσμα να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε».

… «Όσο λοιπόν μας κυβερνούν άνθρωποι που βάζουν την καρέκλα πάνω από την πατρίδα, το Τουρκικό Προξενείο θα έχει και ρόλο και φωνή στη Θράκη».

Αυτά γράφει ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα αψηφώντας το κλίμα τρομοκρατίας και του τουρκικού σωβινισμού που κάποιοι προσπαθούν να επιβάλλουν στη Θράκη, αψηφώντας και τις προσωπικές επιθέσεις και απειλές που δέχθηκε και συνεχίζει να δέχεται ο ίδιος και η οικογένειά του.

Από το 2015 μέχρι σήμερα ο Σεμπαϊδήν  Καραχότζα επιχειρεί μία νέα παρέμβαση στη διαδικτυακή ενημέρωση. Μετά από πολυετή θητεία στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο ξεκινά μία νέα ενημερωτική ιστοσελίδα, με τίτλο XANTHINET, όπου παρουσιάζει ειδήσεις, σχόλια και άρθρα τόσο στην ελληνική όσο και στην πομακική γλώσσα. Πέρα όμως από τις πομακόφωνες ειδήσεις, βασικός στόχος  της νέας ιστοσελίδας είναι να δώσει φωνή στον κάθε πολίτη και να αναδείξει τα προβλήματά του.

Κυρίες και κύριοι,
Ολοκληρώνοντας, θα ήθελα να αναφέρω τα εξής: Απέναντι στην εγκατάλειψη των Πομάκων από το ελληνικό κράτος, οι ίδιοι οι Πομάκοι αρχίζουν τα τελευταία χρόνια να αναδεικνύουν τη γλώσσα τους και την πολιτιστική τους κληρονομιά. Για το βιβλίο που παρουσιάζουμε σήμερα ο Σεμπαϊδήν Καραχότζα άρχισε να δουλεύει πριν από επτά χρόνια. Στα χρόνια αυτά έγιναν πολλά αλλά ήρθε η στιγμή που το βιβλίο είδε το φως της δημοσιότητας. Χρόνια τώρα παράγοντες του τουρκικού προξενείου της Κομοτηνής επιχειρούν να πείσουν τους πάντες και κυρίως τους ίδιους τους Πομάκους πως η πομάκικη γλώσσα είναι νεκρή. Όμως, μια γλώσσα στην οποία μπορείς να μεταφράσεις ποιητές όπως ο Διονύσιος Σολωμός, ο Κωστής Παλαμάς, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γιάννης Ρίτσος  μόνο νεκρή δεν είναι. Μια γλώσσα στην οποία μπορείς να παρουσιάζεις τηλεοπτικό δελτίο ειδήσεων, μια γλώσσα που τουλάχιστον στην Ξάνθη εξακολουθεί να τη μιλάει το 99% των Πομάκων δε μπορεί να είναι νεκρή.

Θα κλείσω με τα λόγια του Σεμπαϊδήν Καραχότζα:

«αποτελεί τιμή απέναντι στους προγόνους μας και υποχρέωση απέναντι στους απογόνους μας να διατηρήσουμε όλα όσα κληρονομήσαμε και να τα παραδώσουμε ανέπαφα στις επόμενες γενιές…»

 «Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω και θα το κάνω είναι να είμαι εδώ για να γράφω όσα κάποιοι άλλοι δεν τολμούν ούτε καν να σκεφτούν και για όλα εκείνα που κάνουν πως δε βλέπουν. Εύχομαι να ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια που δυστυχώς μας την έχουν ποδοπατήσει. Η ταπείνωση είναι κάτι που δεν ταιριάζει στον Έλληνα. Είμαι Έλληνας σημαίνει περπατώ με το κεφάλι ψηλά κι αυτή ακριβώς είναι η δική μου ευχή και στόχος, το κεφάλι ψηλά».


Σας ευχαριστώ.