Οι Ρωσσοτουρκικοί πόλεμοι και οι Πομάκοι
Στα μέσα του 19ου αιώνα η Ροδόπη ήταν πλήρως ενταγμένη στο οθωμανικό σύστημα διοίκησης (Παπαδημητρίου Π. (2003)Οι Πομάκοι της Ροδόπης. Από τις εθνοτικές σχέσεις στους Βαλκανικούς εθνικισμούς (1870-1990) εκδ. Κυριακίδη, 63-65) που διαιρούσε το κράτος σε βιλαέτια (vilayet), αποτελούμενα από σαντζάκια (sancak), τα οποία διαιρούνταν σε καζάδες (kaza), οι οποίοι χωρίζονταν σε περιοχές (nahije). Η Ροδόπη υπάγονταν στο βιλαέτι της Αδριανούπολης, το οποίο χωρίζονταν σε τέσσερα σαντζάκια (Φιλιππούπολης, Γκιουμουλτζίνας, Αλεξανδρούπολης, Διδυμοτείχου). Στο σαντζάκι της Φιλιππούπολης υπάγονταν οι καζάδες Φιλιππούπολης, Τατάρ Παζαρτζίκ, Αχή Τσελεμπή (περιοχής Σμόλιαν τα έτη 1855-1878), και Σουλτάν Γερή (μεταξύ Κρούμοβγκραντ και Μόμτσιλγκραντ τα έτη 1855-1878). Στο σαντζάκι της Γκιουμουλτζίνας το 1880 ανήκαν οι καζάδες Νταρή Ντερέ (Ζλάτογκραντ), Πασμακλή (Σμόλιαν) και Γενισέας-Ξάνθης. To 1871-2 στον καζά Αχή Τσελεμπή υπάγονται 14 χωριά με συνολικό αριθμό 4.191 οικογενειών. Από αυτές οι 2961 είναι οικογένειες Πομάκων, οι 1500 χριστιανών Βουλγάρων και οι 240 γύφτων, οι οποίοι συνήθως αποκαλούνταν «αγκούπτι» και εργάζονταν ως σιδεράδες (Raichevsky, S. (2004)The Mohammedan Bulgarians (Pomaks). Sofia:National Museum of Bulgarian Books and Polygraphy, 77) .
Καθοριστικοί στη διαμόρφωση της ιστορίας των Βαλκανικών κρατών ήταν οι Ρωσοτουρκικοί πόλεμοι μέσα από τους οποίους η Ρωσία μπόρεσε να επεκτείνει τα σύνορά της προς τα νότια, προς τη Μαύρη Θάλασσα και νοτίως του Καυκάσου.
Στον τελευταίο Ρωσο-τουρκικό πόλεμο (1877–78) η Ρωσία έρχεται να βοηθήσει τη Βοσνία, την Ερζεγοβίνη και τη Βουλγαρία στον αγώνα τους εναντίον των Τούρκων. Μετά την πολιορκία του Πλέβεν, οι Ρώσοι προχώρησαν στη Θράκη και κατέλαβαν την Αδριανούπολη τον Ιανουάριο 1878. Κατά τη διάρκεια των Ρωσσοτουρκικών πολέμων οι Πομάκοι ήταν στο πλευρό των Τούρκων. Αναφέρεται συχνά και η συμμετοχή Πομάκων στις σφαγές της πόλης Μπατάκ το 1876. Το σημερινό Μπατάκ κτίστηκε στις αρχές του 16ου αιώνα, περίοδο κατά την οποία γίνονταν από τους Τούρκους μαζικοί εξισλαμισμοί των πληθυσμών της Ροδόπης. Μεγάλος αριθμός Χριστιανών εγκαθίσταται τότε στο Μπατάκ. Το Μάιο του 1876 οι κάτοικοι του Μπατάκ υπό την ηγεσία του Πήτερ Γκοράνοφ πολέμησαν σκληρά και κράτησαν απόρθητη την πόλη τους για εννέα μέρες. Με την πτώση της πόλης του Μπατάκ, οι Τούρκοι έσφαξαν όλους τους κατοίκους, σαν τιμωρία για την αντίσταση που προέβαλαν. Οι νεκροί της σφαγής του Μπατάκ υπολογίζονται σε 3.000-5.000 άτομα, ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας. Η σφαγή του Μπατάκ ήταν τμήμα της σκληρής αντιμετώπισης των τοπικών επαναστάσεων, πολιτική που ακολουθήθηκε από το Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β’ (γεν. 1842- πεθ. 1909, κυβέρνησε 1876-1909). Οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων ήταν έντονες. Ο William Gladstone (1809-1898), για τέσσερις θητείες πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας (1868–74, 1880–85, 1886, 1892–94) έγραψε ένα έντονο κείμενο για τις «τουρκικές θηριωδίες στη Βουλγαρία» [“Bulgarian Horrors and the Question of the East,”] με το οποίο ζητούσε την αποχώρηση των Τούρκων από τη Βαλκανική χερσόνησο (Για τις σφαγές στο Μπατάκ βλ. Reid J.J. (2000) «Batak 1876: a massacre and its significance» Journal of genocide research 2(3): 345-409).
Οι στρατιωτικές συγκρούσεις κατά τη διάρκεια του Ρωσο-τουρκικού πολέμου του 1877-8 προκάλεσαν μεγάλο μεταναστευτικό κύμα ανάμεσα στο μουσουλμανικό πληθυσμό στη βόρεια Βουλγαρία. Κατευθύνθηκαν προς τα νότια, όσο το δυνατόν πιο μακριά από τις στρατιωτικές αψιμαχίες. Η μετανάστευση των Πομάκων από τη βόρεια Βουλγαρία συνεχίστηκε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα. Με την ήττα της Τουρκίας στο Ρωσοτουρκικό πόλεμο υπογράφεται στις 3 Μαρτίου (19 Φεβρουαρίου με το παλιό ημερολόγιο) 1878 η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, επιβάλλοντας ειρήνη ανάμεσα στην Οθωμανική κυβέρνηση και τη Ρωσία. Ο τουρκικός πόλεμος στα Βαλκάνια περιορίζεται ενώ ιδρύεται ανεξάρτητο Βουλγαρικό κράτος από το Δούναβη και τη Μαύρη Θάλασσα μέχρι το Αιγαίο πέλαγος. Η συνθήκη του Βερολίνου (13 Ιουλίου 1878) αναθεώρησε τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, διασφαλίζοντας την αυτονομία της Βουλγαρίας, περιορίζοντας την επέκταση της ναυτικής δύναμης της Ρωσίας και αφήνοντας την Αυστρο-Ουγγαρία να καταλάβει τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη. Η Ανατολική Ρωμυλία έμπαινε υπό τον έλεγχο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Το 1885, μετά από επανάσταση στην Ανατολική Ρωμυλία, η περιοχή αυτή ενώνεται με τη Βουλγαρία.
Πολλά χωριά Πομάκων της Δυτικής Θράκης συγκροτήθηκαν σαν αποτέλεσμα διαδικασιών μετανάστευσης πληθυσμών της Ροδόπης από το βορρά προς το Αιγαίο πέλαγος. Για να τεκμηριωθεί αυτή η άποψη ο Γκεόργκι Ποπαγιάνοβ αναφέρει ονομασίες οικισμών της Βουλγαρικής και της ελληνικής Ροδόπης που είναι κοινές, υποστηρίζοντας ότι οι μέτοικοι μετέφεραν στον τόπο της νέας τους εγκατάστασης εκτός από τα ήθη και έθιμά τους και την ονομασία του χωριού από το οποίο προήλθαν. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η κάθοδος αριθμού κατοίκους της Ροδόπης κατά το 18ο αιώνα από την περιοχή Αχή Τσελεμπή (Σμόλιαν) προς το Αιγαίο πέλαγος. Αναφέρεται (Primovski, A., (1973) Vit i kultura na Rodopskite Bulgari. Materialna kultura. Izdatelsvo na Bulgarskata Akademia na Naukite, Sofia, 593) ότι το 1725, εξαιτίας μεγάλων χιονοπτώσεων και πλημμυρών, πολλά πρόβατα πνίγηκαν και μεγάλο μέρος βοσκών από το Αχή Τσελεμπή έμειναν στην περιοχή Πόρτο Λάγος και ασχολήθηκαν με την αλιεία. Εκεί έκτισαν μικρά σπίτια και ίδρυσαν δικό τους οικισμό κοντά στο χωριό Μπαλαμπάν Κιοη (περιοχή Διαλαμπής). Οι Ροδοπαίοι αυτοί ψαράδες του Πόρτο Λάγος μέχρι το 1912 αναφέρεται ότι ήταν γύρω στους 150 και προέρχονταν από τα χωριά Ούστοβο, Ράικοβο, Ντούνεβο, Πέτκοβο και Γκόρνο Ντερέ Κιοη.
