Αναδημοσιεύουμε το κλασικό κείμενο του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή της Κυριακής 19/3/2006. Πέντε χρόνια μετά τη δημοσίευσή του, το κείμενο παραμένει δραματικά επίκαιρο.
Δισυπόστατη επικράτεια στη Θράκη
Tου Xρήστου Γιανναρά
Η διαπίστωση Finis Greciae επαληθεύεται, με χίλιες δυο αφορμές, σε κάθε γωνιά της χώρας. Ομως, ειδικά στη Θράκη, ο επισκέπτης, Ελληνας ή ξένος, δέχεται τη διαπίστωση σαν κατακέφαλο χτύπημα -απίστευτο σε ωμότητα προκλητικό δεδομένο: Ωσάν το Ελλαδικό κράτος να έχει, εδώ και χρόνια, παραιτηθεί και από τις ελάχιστες αξιώσεις κυριαρχίας, προστασίας των Ελλήνων πολιτών στη γεωγραφική αυτή περιοχή. Ωσάν προαποφασισμένα να συντηρεί εκεί μια τυπική και συνειδητά προσωρινή παρουσία, γραφειοκρατική, διαδικαστικά διοικητική.
Γνωστό και από δεκαετίες χιλιοειπωμένο: Επικυρίαρχος στη Θράκη και κατά προτεραιότητα φορέας εξουσίας είναι το εκεί Τουρκικό Προξενείο. Ελέγχει με μεθόδους συνεπούς ολοκληρωτισμού την οργανωμένη συλλογικότητα του μουσουλμανικού στοιχείου, παγιδεύει στη φοβία και εκβιάζει τον ελληνικό πληθυσμό. Με απίστευτο αυταρχισμό επιβάλλει ταυτότητα και συνείδηση τουρκικής εθνικότητας ακόμα και σε κοινωνικές ομάδες δίχως ίχνος τουρκικής φυλετικής καταγωγής. Αστυνομεύει αδίστακτα τον ιδιωτικό βίο των μουσουλμάνων Ελλήνων πολιτών της μειονότητας.
Δεν είναι ρητορικές γενικότητες αυτά. Αν ένας πολίτης πομακικής καταγωγής επιλέξει να στείλει το παιδί του στο δημόσιο ελληνικό γυμνάσιο και όχι στο «ιδιωτικό» μουσουλμανικό της πρωτεύουσας του νομού, από την ίδια κιόλας μέρα θα μπαίνει στο καφενείο του χωριού του και όλοι θα φεύγουν, το καφενείο θα αδειάζει επιδεικτικά, ο τολμητίας θα απομονωθεί στο χωριό, θα απειλείται, θα προπηλακίζεται. Δεκαετίες τώρα, η πομακική γλώσσα είναι σε απηνή διωγμό, οι πομακικής καταγωγής πολίτες οφείλουν να μεταβληθούν σε τουρκόφωνους, γιατί αυτό επιτάσσει το προξενικό δικτατορικό καθεστώς στη Θράκη. Αν επιστημονικός φορέας τολμήσει συνέδριο ή ημερίδα για το παιδαγωγικό και ψυχολογικό πρόβλημα τριγλωσσίας στα πομακοχώρια (πομακικά στο σπίτι, τουρκικά στο σχολείο, ελληνικά στην κοινωνική ζωή και στην αγορά) οργανωμένοι εγκάθετοι θα εισχωρήσουν στο ακροατήριο, θα προκαλέσουν επεισόδια, θα τρομοκρατήσουν με απειλές.
Δεκαετίες τώρα ο ελληνικός πληθυσμός της Θράκης, ομόφωνα, όπως τουλάχιστον βεβαιώνουν υπεύθυνοι εκπρόσωποί του, ζητάει από τις αθηναϊκές κυβερνήσεις να κλείσουν το Τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής, αυτό το «κράτος εν κράτει», την παγιωμένη θρασύτατη πρόκληση και έμπρακτη αναίρεση της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους. Οι κυβερνήσεις προφασίζονται ότι ένα τέτοιο τόλμημα θα επέτρεπε στην Τουρκία να κλείσει για αντίποινα το Ελληνικό Προξενείο της Κωνσταντινούπολης. Αλλά κανείς ποτέ δεν εξήγησε υπεύθυνα στους Ελληνες πολίτες, γιατί το συγκεκριμένο μέτρο τουρκικών αντιποίνων θα ήταν μεγαλύτερη ζημιά για τον Ελληνισμό από αυτήν που σταθερά συντελείται τόσα χρόνια τώρα στη Θράκη.
Οι ελληνικοί πληθυσμοί φεύγουν από την ύπαιθρο της Θράκης, τα χωριά ερημώνουν. Η γη εγκαταλείπεται στη μουσουλμανική μειονότητα που διατεταγμένα παραμένει με πείσμα στα χωριά, αγοράζει συνεχώς κτήματα, δεν πουλάει ποτέ σπιθαμή κεκτημένης ιδιοκτησίας. Και μοιάζει διατεταγμένα να επιδίδεται στην πολυτεκνία. Η τρομοκρατία της προξενικής αστυνόμευσης επιβάλλει τη μαντίλα στα κορίτσια, τη «στολή» της μουσουλμάνας στις γυναίκες μετά την εφηβεία. Βέβαια το Τουρκικό Προξενείο υποτίθεται ότι εκπροσωπεί στη Θράκη την Τουρκία, κράτος «άθρησκο», πειθαρχημένο στα κεμαλικά ιδεώδη. Αλλά στην πραγματικότητα η θρησκεία του Ισλάμ είναι το ισχυρότερο όπλο στην αδίστακτη στρατηγική του τουρκικού επεκτατισμού.
Τα συχνά ταξίδια Αμερικανών και Βρετανών αξιωματούχων στην ελληνική Θράκη δημιουργούν απορία και φόβο στον ντόπιο πληθυσμό: Γιατί τόσο φανερό το ενδιαφέρον της Υπερδύναμης σήμερα γι' αυτήν ειδικά την περιοχή της ελληνικής επικράτειας; Μήπως το έντονο ενδιαφέρον έχει κάποια σχέση με την τερατώδη αδιαφορία των ελληνικών κυβερνήσεων για τις τουρκικές εκεί προκλήσεις; Μήπως είναι διατεταγμένη η επίσημη ελληνική «αδιαφορία»; Το σενάριο που κάποτε εμφανίστηκε υπαινικτικά ότι η Θράκη θα μπορούσε να είναι από τα πιθανά ανταλλάγματα που θα παραχωρηθούν στην Τουρκία όταν οι ΗΠΑ απαιτήσουν την ίδρυση ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, έχει άραγε ερείσματα ρεαλιστικής πρόβλεψης; Και όταν τέτοια σενάρια ισχυροποιούνται ως πιθανότητα από τη ραγιάδικη συμπεριφορά των ελλαδικών κυβερνήσεων, πώς να στεριώσουν επενδύσεις, εργοστάσια και ανάπτυξη στην πολύπαθη Θράκη;
Ραγιάδικη συμπεριφορά: Οι ντόπιοι καταγγέλλουν πολλές περιπτώσεις (είναι μάλλον ο κανόνας) υποψήφιων βουλευτών, υποψήφιων νομαρχών, υποψήφιων δημάρχων που εκλιπαρούν για καλές σχέσεις με το Τουρκικό Προξενείο και προσφέρουν οτιδήποτε τους ζητηθεί (σε απερίγραπτης δουλοπρέπειας άμιλλα) προκειμένου να ευνοηθούν με τις ψήφους της μουσουλμανικής μειονότητας. Γιατί οι μουσουλμάνοι Ελληνες είναι πολίτες τριτοκοσμικής κατηγορίας, ψηφίζουν υποταγμένοι και πειθήνιοι μόνο πρόσωπα που το Προξενείο θα υποδείξει.
Παρόλο που αυτές οι καταγγελίες είναι τα κυρίαρχα θέματα στις ιδιωτικές συζητήσεις και όσα τεκμήρια κατατίθενται κυριολεκτικά συγκλονίζουν, δεν επενέβη ποτέ εισαγγελέας ή (σωστότερα) στρατοδίκης να ελέγξει τις συνέπειες για την άμυνα και την ασφάλεια της χώρας μιας τέτοιας πολιτικής συμπεριφοράς. Εδώ δεν διανοήθηκε ποτέ η Στρατιωτική Δικαιοσύνη να ελέγξει το πραγματικό αντίκρισμα της μεγαλόστομης ρητορείας για το «αξιόμαχον και ετοιμοπόλεμον» των Ενόπλων Δυνάμεων. Ομως οι Ελληνες πολίτες στη Θράκη βλέπουν με τα μάτια τους πολλά. Να ξεκινούν τριάντα στρατιωτικά οχήματα από την Ξάνθη για τον Εβρο και να φτάνουν στον προορισμό τους τα πέντε ή τα οκτώ, τα υπόλοιπα να αχρηστεύονται στον δρόμο. Ψηλαφούν τις συμπεριφορές δημοσιοϋπαλληλίας, ψυχρής αδιαφορίας, χαβαλέ και ραστώνης που γίνονται όλο και επικρατέστερες στα στρατόπεδα. Και ο φόβος σωφιλιάζεται στις ψυχές.
Δεν ακούστηκε ποτέ στον πολιτικό λόγο των ελλαδικών κομμάτων το προφανές και πασίδηλο: Οτι η Ελλάδα είναι η μόνη από τους γειτόνους της που αρνείται να εφαρμόσει την αυτονόητη για όλους γύρω της αρχή της εθνοκάθαρσης. Θα μπορούσε. Και αρνείται. Αλλά η Ιμβρος και η Τένεδος είναι δίπλα στη Θράκη, το Κοσσυφοπέδιο και η Βόρεια Ηπειρος σε μικρή απόσταση, το Κουρδιστάν όχι πολύ μακριά.
Στη Θράκη το Finis Greciae είναι περισσότερο από οπουδήποτε αλλού ψηλαφητό.
Καθημερινή της Κυριακής 19/3/2006
