Ρεαλιστικές προτάσεις για τη μειονοτική εκπαίδευση

Λύσεις για τη μειονοτική εκπαίδευση της Θράκης υπάρχουν.

Η πολιτική βούληση λείπει

Σεπτέμβριος 30, 2018

Αναδημοσίευση από το

xanthinet

Γράφει ο Σέμπα Καραχότζα

Πρώτα απ’ όλα θέλω να ξεκαθαρίσω πως ούτε ειδικός επί του θέματος μειονοτικής εκπαίδευσης είμαι ούτε έχω την πρόθεση να παραστήσω τον ειδικό, τον παντογνώστη. Αν αποφάσισα να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο ζήτημα είναι γιατί ήθελα ένα καλύτερο σχολείο για τα δικά μου παιδιά, μόνο αυτά με ένοιαζαν εκείνη την ώρα. Αυτό βέβαια για να το πετύχω χρειάστηκε να παλέψω με ένα ολόκληρο σύστημα που δεν το ήξερα αλλά δε με φόβιζε κιόλας. 

Όταν λοιπόν τα παιδιά μου ήταν σε ηλικία νηπιαγωγείου, στο χωριό μου, το Προσήλιο Ξάνθης δεν υπήρχε νηπιαγωγείο. Υπήρχαν όμως όλες εκείνες οι προϋποθέσεις που ορίζει η νομοθεσία για την ίδρυση και λειτουργία ενός νηπιαγωγείου. Πίστευα πως μόνο ένα γραπτό αίτημα απ’ όλους τους γονείς του οικισμού που είχαν παιδιά σε ηλικία νηπιαγωγείου ήταν αρκετό ώστε να η ελληνική πολιτεία να κάνει αυτό που πρέπει.

Κούνια που με κούναγε. Χρειάστηκε με τη στήριξη ολόκληρου του χωριού να δώσω μια απίστευτη μάχη απέναντι σε ένα σάπιο κράτος λες και ζητούσαμε να γίνει στο χωριό μας αεροδρόμιο κι όχι ένα απλό νηπιαγωγείο. Ωστόσο η μάχη αυτή κερδήθηκε και με έναν μήνα καθυστέρηση, στα μέσα του Οκτώβρη λειτούργησε το νηπιαγωγείο στο Προσήλιο.

Μετά από 2 χρόνια στο νηπιαγωγείο και με τη δική μου βοήθεια στο σπίτι, τα παιδιά μου πλέον μιλούσαν αρκετά καλά την ελληνική γλώσσα και ήμουν βέβαιος πως μπορούσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και τις δυσκολίες ενός ελληνόφωνου δημοτικού σχολείου της πόλης μιας και τέτοια σχολεία δεν υπάρχουν στα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης.

Εκεί όμως με περίμενε μια ακόμα δυσάρεστη έκπληξη, μου είπαν πως από τη στιγμή που στο χωριό μου υπάρχει σχολείο (μειονοτικό) δε μπορώ να γράψω τα παιδιά μου σε ελληνόφωνο σχολείο της πόλης. Προσπάθησα να τους εξηγήσω πως το σχολείο που ζητάω για τα παιδιά μου δεν υπάρχει στο χωριό αλλά μάταια. Δεν καταλάβαιναν ή μάλλον δεν ήθελαν να καταλάβουν τι τους λέω.

Μέσα στην ατυχία μου αυτή λοιπόν είχα την τύχη να πέσω πάνω σε έναν άνθρωπο με μεγάλη κατανόηση και πρόθεση να βοηθήσει. Ήταν ή τότε Προϊσταμένη της Διεύθυνσης Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Ξάνθης Εύη Στυλιανίδου με τη βοήθεια της οποίας τα παιδιά μου ξεκίνησαν να φοιτούν στο 5ο Δημοτικό Σχολείο Ξάνθης χωρίς να χρειαστεί να πάνε ούτε μια μέρα σε μειονοτικό δημοτικό σχολείο.

Όλα αυτά τα αναφέρω ώστε να μπορέσετε να καταλάβετε τους λόγους για τους οποίους ασχολήθηκα με τη μειονοτική εκπαίδευση και την όποια εμπειρία πλέον έχω αποκτήσει. Θα μπορούσα βέβαια να πάψω να ασχολούμαι μιας και όπως αναφέρω παραπάνω, είχα πετύχει αυτό που σαν πατέρας θεωρούσα καλύτερο για τα παιδιά μου.

Ωστόσο εξακολουθεί να με απασχολεί έντονα αυτό το ζήτημα διότι βλέποντας την πρόοδο των δικών μου παιδιών μέσα από την ελληνόφωνη εκπαίδευση, θεωρώ πως είναι κρίμα κι άδικο χιλιάδες άλλα μουσουλμανόπαιδα της Θράκης να μένουν τόσο πίσω, μόνο και μόνο επειδή τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία θέλουν μια όσο το δυνατόν λιγότερο μορφωμένη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη. Βλέπετε έναν αμόρφωτο άνθρωπο τον βάζεις πολύ εύκολα στο δρόμο που θες εσύ, ενώ ο μορφωμένος θα επιλέξει μόνος του το δρόμο που θέλει να βαδίσει. 

Με αφορμή λοιπόν τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών σε κάποια (όχι σε όλα) μειονοτικά δημοτικά σχολεία της Ξάνθης, ορισμένοι φίλοι και αναγνώστες ζήτησαν την άποψη μου ως προς τις υπάρχουσες λύσεις για τη μειονοτική εκπαίδευση. Ασφαλώς και υπάρχουν λύσεις και μάλιστα απόλυτα υλοποιήσιμες αλλά αυτό που χρειάζεται περισσότερο απ’ όλα είναι η ανύπαρκτη μέχρι τώρα πολιτική βούληση.

ΛΥΣΗ Α’
Παράλληλη λειτουργία μειονοτικών και ελληνόφωνων δημοτικών σχολείων στους αμιγώς μουσουλμανικούς οικισμούς της Θράκης, ώστε οι μουσουλμάνοι γονείς να έχουν τη δυνατότητα και το δικαίωμα να επιλέξουν το σχολείο που θεωρούν καλύτερο για τα παιδιά τους. Για να γίνει αυτό βέβαια χρειάζονται καινούριες σχολικές μονάδες κι άρα αρκετά εκατομμύρια ευρώ, όπως επίσης η παράλληλη λειτουργία 2 σχολειών στον κάθε οικισμό σημαίνει επιπλέον οικονομικό κόστος. Είναι όμως κατά την ταπεινή μου άποψη μια δίκαιη και υλοποιήσιμη λύση.

ΛΥΣΗ Β’

Η δεύτερη λύση που μπορεί να δοθεί άμεσα και χωρίς να ξοδέψει η ελληνική πολιτεία ούτε ένα ευρώ παραπάνω είναι μια πολύ σημαντική παρέμβαση στα υπάρχοντα μειονοτικά δημοτικά σχολεία. Να διδάσκονται όλα τα μαθήματα στην ελληνική γλώσσα και η τουρκική να διδάσκεται μόνο ως γλώσσα και μάλιστα όχι υποχρεωτικά, αλλά να είναι ένα μάθημα επιλογής το οποίο θα γίνεται για όσους μαθητές το επιθυμούν, μετά το πέρας του κανονικού ημερήσιου σχολικού προγράμματος. 

Έτσι κανένας μουσουλμάνος δε θα μπορεί να ισχυριστεί πως το ελληνικό κράτος στερεί από το παιδί του τη δυνατότητα να μάθε τουρκικά όπως επίσης και κανένας μουσουλμάνος δε θα μπορεί να ισχυριστεί πως η ελληνικά πολιτεία διδάσκει στο παιδί του τουρκικά με το ζόρι. Αυτή η δεύτερη λύση μπορεί να δοθεί άμεσα, μέσα σε λίγες μέρες, αρκεί να το θελήσει η ελληνική κυβέρνηση. 

Υ.Γ. Επειδή κάποιοι θα αναρωτηθούν γιατί γράφω για τουρκική και όχι για μητρική γλώσσα. Ναι μεν η Συνθήκη της Λωζάννης προβλέπει τη διδασκαλία της μητρικής ανά περιοχή γλώσσας στα μειονοτικά δημοτικά σχολεία της Θράκης, ωστόσο στη συνέχεια Ελλάδα και Τουρκία υπέγραψαν κάποια μορφωτικά πρωτόκολλα με βάση τα οποία ως μητρική γλώσσα στα μειονοτικά δημοτικά σχολεία της Θράκης θα διδάσκεται η τουρκική.

Σέμπα Καραχότζα

Αναδημοσίευση από το xanthinet