«Η θρησκεία
διδάσκεται, δεν επιβάλλεται»
του
δημοσιογράφου
Σεμπαϊδήν Καραχότζα
Μπορεί για εμάς τους μεγαλύτερους σε ηλικία η
διαφορετικότητα να αποτελεί πολλές φορές ακόμα και πλεονέκτημα ή έστω να μην
αποτελεί πρόβλημα ωστόσο αυτό δεν ισχύει και για τα παιδιά τα οποία όταν
αισθανθούν πως μέσα σε ένα σύνολο ανθρώπων διαφέρουν σε κάτι, όχι από δική τους
επιλογή αλλά επειδή τους το επιβάλουν οι μεγαλύτεροι, νιώθουν κατώτερα, άβολα
και προτιμούν την απομόνωση.
Όλα αυτά ούτε καν τα είχα σκεφτεί ποτέ μέχρι
την ώρα που τα είδα ζωγραφισμένα στα μάτια ενός μικρού παιδιού. Πιο
συγκεκριμένα πριν από λίγες μέρες παραβρέθηκα ως γονέας σε μια εκδήλωση για τη
λήξη της σχολικής χρονιάς και εκεί ανάμεσα στα δεκάδες μικρά παιδιά,
χριστιανόπουλα και μουσουλμανόπουλα, υπήρχε και ένα κοριτσάκι το οποίο χωρίς να
το έχει επιλέξει, ξεχώριζε από τα υπόλοιπα παιδιά και ξεχώριζε γιατί φορούσε
μαντίλα.
Ήταν μια εκδήλωση γεμάτη από παιδικές φωνές,
γέλια, τραγούδι και παιχνίδια χωρίς όμως σε όλα αυτά τα συμμετέχει και το εν
λόγω κοριτσάκι. Αντίθετα, ήταν το μόνο παιδί που καθ’ όλη τη διάρκεια της
γιορτής δεν κουνήθηκε από τη θέση του, δεν έπαιξε, δεν γέλασε, δεν τραγούδησε
μαζί με τα άλλα παιδιά και μόνο όταν τελείωσε η εκδήλωση σηκώθηκε από τη θέση
του για να φύγει.
Πιστεύει άραγε κανείς πως αυτό το κοριτσάκι
δεν ήθελε να κάνει ότι και τα υπόλοιπα παιδιά; Δεν ήθελε να παίξει, να
τραγουδήσει, να χορέψει μαζί τους; Ο κάθε λογικός άνθρωπος θα απαντήσει πως
ναι, ήθελε να τα κάνει όλα αυτά αλλά δεν τολμούσε γιατί ένιωθε κατώτερο από τα
υπόλοιπα παιδάκια, ένιωθε πως ξεχωρίζει, πως δεν είναι ίδιο με αυτά.
Ασφαλώς και δεν είμαι κατά της μαντίλας μιας
και αυτό το προβλέπει η θρησκεία μας, η θρησκεία των μουσουλμάνων. Άλλωστε κι
εγώ είμαι γονέας κι έχω μια κόρη η οποία πολλές φορές φοράει μαντίλα, με τη
διαφορά πως εγώ ποτέ δεν την ανάγκασα να τη φορέσει αλλά την αφήνω να επιλέγει
η ίδια το πως θα ντυθεί. Έτσι, όταν βρίσκεται στο σχολείο, της και μιλάω για
δημόσιο ελληνόφωνο σχολείο όπου η πλειοψηφία των μαθητών είναι χριστιανόπουλα, ανάμεσα στους συμμαθητές της επιλέγει να
ντύνεται κανονικά, όπως και τα υπόλοιπα παιδιά, με αποτέλεσμα ποτέ να μη βρεθεί
στη δύσκολη θέση να νιώσει κατώτερη ή έστω διαφορετική.
Θέλω να πω πως ναι μεν οι μουσουλμάνοι
οφείλουν να μάθουν στα παιδιά τους πως η θρησκεία μας προβλέπει τη μαντίλα για
τις κοπέλες αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την επιβάλουν με το ζόρι. Το
κοριτσάκι στο οποίο αναφέρθηκα πριν προφανώς όταν βρίσκεται στο χωριό του
αισθάνεται μια χαρά με τη μαντίλα, γιατί πολύ απλά εκεί ντύνονται παρόμοια όλα
τα κορίτσια. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση βρέθηκε σε ένα περιβάλλον
διαφορετικό από αυτό που έχει συνηθίσει με αποτέλεσμα να αισθανθεί τόσο άσχημα
και τόσο άβολα. Για μένα βέβαια άδικα αισθάνθηκε έτσι αλλά άντε να εξηγήσεις σε
ένα μικρό παιδί πως η διαφορετικότητα δεν είναι πρόβλημα αλλά πλεονέκτημα.
Οι γονείς της κοπελίτσας αυτής, προφανώς μη
μπορώντας να καταλάβουν το κακό που κάνουν στο ίδιο τους το παιδί, θεωρούν ότι
πράττουν το σωστό, ότι δηλαδή ορθώς το κορίτσι τους βρέθηκε στο συγκεκριμένο
χώρο με τη συγκεκριμένη ενδυμασία, γιατί αυτό προβλέπει η θρησκεία τους. Ποτέ
όμως δε θα μπορέσουν να καταλάβουν πως η ίδια θρησκεία απαγορεύει να σπαράζεις
την καρδούλα ενός παιδιού, να το κάνεις να νιώθει ταπεινωμένο, κατώτερο, ανάξιο
να μπει στην παρέα παιδιών που δεν είναι ίδια με αυτό.
Πραγματικά ότι και να γράψω είναι σχεδόν
αδύνατο να μπορέσω να περιγράψω όλα αυτά που είδα στα μάτια του παιδιού αυτού, μόνο αν το έβλεπε κανείς θα μπορούσε να
καταλάβει την απόγνωση του, τη δύσκολη θέση του. Προσωπικά θα έκανα τα πάντα
ώστε το δικό μου παιδί να μη βρεθεί ποτέ σε μια παρόμοια θέση και ήδη το έχω
καταφέρει. Τι έκανα; Μα κάτι πολύ απλό, το έμαθα να επιλέγει εκείνο τον τρόπο
με τον οποίο θα ντύνεται, ανάλογα με το περιβάλλον στο οποίο θα βρεθεί. Έτσι
πλέον, όταν πρόκειται να είναι στο χωριό επιλέγει μόνο του και χωρίς να το
αναγκάσω εγώ τη μαντίλα την οποία φοράνε όλα τα κοριτσάκια εκεί κι όταν
πρόκειται να είναι στην πόλη επιλέγει τον αντίστοιχο τρόπο ντυσίματος κι έτσι
όπου και να βρεθεί καταφέρνει να μην ξεχωρίζει από τους υπόλοιπους γύρω της. Το
σημαντικό όμως είναι πως από μένα ποτέ δεν άκουσε τη φράση «βάλε μαντίλα» ή «μη
βάζεις μαντίλα».
Άλλωστε η θρησκεία είναι κάτι που διδάσκεται,
μεταδίδεται αλλά δεν επιβάλλεται κι όσοι θεωρούν πως μπορούν να την επιβάλουν,
συνήθως έχουν τα αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Σ. Καραχότζα
